Alþýðublaðið - 11.03.1962, Qupperneq 15

„Þór virðist vera svo — ákaf
ur að vita allt um það“.
„Það er ekki það. Ég býst við
að Lorene hafi sagt yður það.
Ég er sjálfur í vanda staddur'.
,,.Tá. Konan yðar. Líður henni
betur?"
„Nei. Nei, henni liður ekki
betur“.
„Það finnst mér leitt“, sagði
hún og orð hennar hljómuðu
líkt og henni þætti það raun.
vertVega leitt. Ben sat og reykti
og svitnaði og horfði á hendur
<• sínar skjálfa. Hann hafði enga
stjörn á þeim.
„Hérna er það“, sagði hún og
reis á fætur og rétti honum
bréfmiða.
Hann tók við honum. Sima-
númer var hripað á miðann
með blýanti og við hlið núm-
ersins nafn A1 Guthrie. Hann
stakk miðanum í veski sitt.
„Þakka yður fyrir“, sagði
hann.
„Sennilega er hann farinn
þaðan“.
„Hann hlýtur að hafa skilið
eftir næsta heimilisfang sitt.
Komið þér með mér og ég skal
kaupa hádegisverðinn handa yð
ur“.
„Þér þurfið ekki að gera það
herra Forbes. Þakka yður fyrir
en ég vil alveg eins fá mér
brauðsneið",
Ben lét sannfærast. Honum
kom til hugar að liann gerði
hana taugaóstyrka með því að
vera, svona taugaóstýrkur sjálf
ur og að hana langaði til að
losna við hann. Hann hafði eng-
ar áhyggjur af þvi. Hann
hleypti henni úr bílnum þar
sem hún vildi fara úr honum og
þakkaði henni aftur fyrir og
gleymdi henni.
Næsta varidamálið var síminn.
Skrifstofán kom ekki til mála
og það tæki of langan tíma að
fara heim. Það var of margt
fólk sem hann þekkti í miðbæa
um, þar á meðal Ernie Mac
Grath. Hann vildi ekki hitta
neinn núna. Hann ók áfram
þangað til hann kom að benz-
ínstöð sem símaktefi var á.
Hann skildi bílinn eftir við
geyminn og fór inn í símaklef-
ann. Hann hringdi.
Karlmannsrödd svaraði. Eitt
einasta augnablik hélt hann að
þetta væri A1 Guthrie. Svo
vissi hann að svo var ekki.
„Já? Þetta er Muller“.
„Herra Muller, ég heiti For
bes.' Ég er 'lögfræðingur hér i
bæ. Eg fékk þetta heimilisfang
á herra Albert Guthrie. Vitið
þér —
„Guthrie"
„Rétt. A1 Guthrie".
„Ó,“ sagði Muller. „Hann.
Ilann er farinn".
„Vitið þér hvert?"
„Nei, ég veit það ekki“.
„Eg þarf nauðsynlega að ná
í liann í sambandi við mál sem
mér hofur verið falið. Er þetta
matsöiuhús?"
„Nei, gistihús stendur á skír-
teininu'b
„Hvar búið þér?“
„Lanterman 409. En ég get
ckkert".
„Jú, herra 'Muller. Ef til vill
geíð þér. Ég kem eftir tíu mín-
útur“.
Ben rauk út úr klefanum,
greiddi fyrir benzínið og ók i
norður til Lanterman.
11
Lanterman lá í austur og vest
ur og við það stóðu allskyns hús.
Nokkrar verksmiðjur, trésmíða-
verkstæði. vörubílastöðvarð, bíla
kirkjugarður. Og nokkur íbúð-
verkstæði, vörubílastöðyar, bíla
þriggja 'hæða hús með alltof
stórum svölum og lltof miklum
pirumpári. Öll húsin hefðu haft
gott af málningarslettu.
Númer 4909 var ljósgrátt hún
með grænum gluggahlerum, sót
ugt og dauft. Ben nam staðar og
fór þangað inn.
Stór hörkulegur gráhærður
maður kom til móts við hann.
„Herra Muller?"
„Já“.
Ben tók fram nafnspald sitt
og rétti honum það. „Ég var að
tala við yður í símann".
„Já“, sagði Muller. „En eins
og ég sagði yður áðan veit ég
ekkert um Muller né hvert hann
fór“.
„Ég skil það“, sagði Ben, „en
ég áleit að hann hefði sagt eitt
hvað við yður eða við einhvern
hérna svo ég gæti fengið ein-
hverja hugmynd um það“.
„Hann sagði aldrei neitt um
það við mig“, sagði Muller.
Lágvaxin hörkuleg gráhærð
kona með sígarettu milli fingr
anna kom og gægðist fnam.
„Er þetta maðurinn?” spurði
hún.
Muller sagði: „Já”.
Hann rétti henni nafnspjald-
ið. Hún las það sem á því stóð
og leit svo á Ben. „Hvað vilduð
þér herra Guthrie?"
„Það er formsatriði í sambandi
við skilnað hans“.
„Lenti hann ekki í neinu mis
jöfnu meðan hann bjó hér? Ég
á við lögregluna?"
„Nei, frú Muller. Lögreglunni
kemur þetta mál ekki við“.
„Ég get ekki skilið að það
skipti nokkru máli“,sagði Mull
er. „Ekki get ég sagt honum
livar Guthrie er núna“.
„Nei,“ sagði frú Muller. „En
kannske gtur Schaney það.
Hún sagði til skýringar fyrir
Ben. „Schaney kom með hann
hingað. Þeir unnu báðir á sömu
vörubílastöðinni. Þeir voru
heilmikið saman eftir að Gut-
lirie hætti þar. Ég held að Sc-
haney hafi lánað honum pen-
inga. Hann er góðhjartaður.
Spyrjið þér hann“.
Muller leit á armbandsúr sitt.
„Schaney á frí í kvöld. Ég á
ekki að vekja hann fyrr en
eftir tvo tíma“.
„Mér finnst leitt að ónáða
hann“, sagði Ben „en ég er
mjög tímabundinn. Ég get ekki
beðið“.
„Jæja þá“, sagði Muller treg
lega. „Komið þér þá”.
Ben elti hann upp stigann og
niður þrönga forstofu. Gólfin
voru sópuð og veggfóðrið hafði
verið hreingert um sumarið.
Muller barði að dyrum.
„S.chaney”, kallaði hann.
„Haíló Joe. Það er gestur til
þín“.
Stunur og væl heyrðust inn-
an frá. Muller h.élt áfram að
berja að dyrum. Eftir skamma
stund heyrði Ben að Schaney
steig fram úr rúminu og dyrn-
ar voru opnaðar og feitlaginn
maður, rióður í andliti, sagði:
„Hvað í skrattanum á það að
þýða að vekja mig á þessum
tíma dagsins Fritz?“
Hann hafði sofið í síðum nær
buxum og ermalöngum bol.
Hann var sköllóttur og frcknótt
ur og augu hans voru þrungin
svefni. Ben vorkennti honum en|
á vissan hátt. Schaney gat allt-jj
af sofið. &
„Ég er hræddur um að það]j
sé mér að kenna“, sagði hann-',
útskýrandi. „Ég er lögfræðing- '
ur. Ég er að leita að A1 Gut- s
hrie og mér var sagt að þér ,•
vissuð ef til vill um hann“. 1.
„Al“, sagði Schaney. „Hvað
hefur hann gert?“ {
„Ég er ekki glæpasérfræðing
ur og þetta kemur ekki lögregl
unni við.“ j
„Nú", sagði Schaney. Hann
var berbættur og snér fótun-
um til skiptis upp með leggjun
um eins og væri honum kalt.
„Gerðurð þér ráð fyrir að
hann hefði gert eithvað af sér?“
spuri Ben.
„Hann er vitlaus", sagði Sc-
haney. „Ekkert kæmi mér á ó-
vart þegar hann á í hlut. Komið
þér inn fyrir meðan ég fer í
buxurnar. Mér er ískalt?"
Ben þakkaði Muller fyrir og
fór inri í herbergi Schaney. Það
var lítið herbergi, veggfóðrið
var daufrústlitað, rúmið úr járni,
lítil kommóða, hægindastóll,
boi'ðstofustóll og lítið borð. Það
var hreint inni ens og oft er í
herbergjum piparsveina. Sc-
haney benti honum að setjast,
fálmaði eftir sígarettu, dró and-
ann djúpt að sér, og fór að færa
sig í fötin.
„Ég skal segja yður sannleik
ann“, sagði hann. ,,A1 sagði
mér ekki livert hann væri að
fara. Og ég veit hvers vegna“.
„Er það?“
„Hann skuldar mér fimmtíu
dali“, sagði Schaney og Ben sem
hafði sezt fremst á stólbrúnina
lxallaði sér aftur á bak og von
aðist til að Schaney hefði ekki
veitt því eftirtekt hve mjög hon
um brá.
„Ég skal segja yður dálitíð",
sagði Schaney“, ef þér náið i
liann getið þér þá ekki náð í
peningana mína í leiðinni?"
„Ég skal reyna það. Hvenær
fór hann héðan“.
„Fyrir tveim vikurn".
„Nákvæmlega?"
Schaney ygldi sig. „Tíu dög-
um“.
„Og minntist hann hvoi'ki á að
hann væri að fara né hvert hann
væri að fax'a?"
„Ekki við mig“. Schaney sett-
ist á rúmið og batt skáreimar
sínar. „Hann var óeðlilega geggj
aður um það leyti já og löngu .
áður. Mér fannst leitt að ég
skildi nokkru sinni kynnast hon
um“:
„Við hvað eigið þér?“ spurði
Bcn varfærnislega. „geggjað-
ur?“
„O, svona það algengasta.
Þunglyndur. Alltaf að gera eitt
-----------------------12
hvað af sér. Hann lenti í rifrildi
og missti vinnuna og eyddi öll-
um deginum í að flakka um —
ekki veit ég livað hann gat ver-
ið að gera. Hann sagðist vera i
atvinnuleit en hann sagði mér
aldrei hvei’t hann færi. Loks
varð hann svo andstyggilegur a'ð
ég hætti að spyrja hann. Svo
fór hann að drekka. Og þegar ég
segi drekka meina ég drekka".
Schayne stóð á fætur og fór
að hagræða teppunum. „Ég
vissi að hann átti í vandræðum
með kvenmanninn en ég he£
aldrei fyrr séð nokkurn mann
haga sér svona“.
„Talaði hann mikið um það?“
„Þegar hann var fullur. Þá tal
aði hann ekki um annað en skil'n
aðinn. Jesús minn. Maður gæti
haldið að skilnaðir hefðu verið
fundnir upp til þess eins að
kvelja hann. Ég held að hann
hafi aldrei búist við að konan
skildi við hann en hún gerðl
það og hann sleppti sér“.
„Ég veit það“, sagði Ben. „Ég
aðstoðaði konu hans við skilnað
inn. Heyrðuð þér hann nokkru
sinni hóta henni öllu illu herra
Schaney”. L
Hættulegt. En hann varð að
spyrja.
Schaney strauk yfir skallann.
„Ég minnist þess ekki. Þér vit-
ið hvernig það er, ég var búinn
að drekka sjálfur og þá kjaftar
maður hrein ósköp án þeSs að
meina neitt með því. En ég á-
lít að hann væri líklegur til alls.
Hann lúbarði Selrnu".
Ben sagði: „Selmu?“
„Hún er ein af kvenfólkinu
hérna í nágrenninu, þér hafið þó
ekki álitið að A1 lifði eins og
munkur?" Schaney hló. „Hann
var ekki í slíkri hjartasorg.
Hann fór i óhreinan leðurjakka
og leit undii-furðulega á Ben“.
„Og þó, kannske var hann
það“.
„Við hvað eigið þér?“
„Kannske var það þess vegnA
sem hann barði hans. Vegna þess|
að hann var að hugsa um kon<
una sína og honum bauð við
Selmu. Það sagði Selma mór.
Hann var padda“.
„Gæti ég fengið að tala við
þessa Selm\i?“ 4
„Hver og einn sem á fimm dali
• getur fengið að tala við
Selmu".
„Ég er ekki að gera að gamnl
mínu. Hvar get ég fundið hana?“
„Nú“, sagði Sehayne", þegar
hún er ekki að vinna eða sofa?
þá er hún á Lanterman kránni
að fá sér sopa af því sem auð-
veldar henni lífið. Hún býr
liérna rétt hjá“.
Ben reis á fætur. „Má ég bjóðaf
yður í staupinu herra Schaney?
DIPLOMAT
Frábærlega stílfagurt sófasett sem sctur heims-
borgarabrag á setustofuna. Diplomat sófasettið frá
Skeifunni ber öll einkenni hins glæsilega funkis-
stíl sem nú ber mest á hjá öllum hinum fremstu hús-
gagnaarkitekum á meginlandi Evrópu. Diplomat sóf-
gagnaarkitektum á meginlandi Evrópu. Diplomat sóf
SKEIFAN
KJÖRGARÐI. - SÍMI 16975.
ALÞÝÐUBLAÐIO - 11. marz 1962 J5