Alþýðublaðið - 20.09.1962, Blaðsíða 12

Alþýðublaðið - 20.09.1962, Blaðsíða 12
I í DANMÖRKU varð þaff slys fyrir stnttu, aff benzínrör sprakk aff nóttu tit í hafnarbæ eín- um, með þeim afleiðingum, aff flytja varff fólk úr tveim húsum, og benzinið oili stórhættu við höfnina, þar sem það lak út á sjóinn og myndaði þar 10 cm. þykkt iag. Talið er að rúmlega 30. þúsund lítrar hafi Iekið út. Ekki varð vart við Iekann fyrr en mesta magniff var lekiff út og þá gerði lögreglan á- samt brunaliðinu ráffstafanir til að' fyrirbyggja að allt hverfið færi í bál. AUar siglingar um höfnina voru bannaðar, og varð lögrcglan að' dreifa benzininu á höfnina með vatnssprautun. Benzínið sem niður fór, hefði, nægt til þess að aka venjulegum bíl 390 þúsund kílómetra. Flýttu þér. Hann á að vera kominn. Komdu þór bara af stað. Ég sé um hitt. Og góða ferff. Sjó.cmst seinna. Jacques varð lasinn. Ég á að koma með mér fyrr. Við erum þegar orðnir tíu mínút- þér í staðinn. Þetta hefðu þið mátt segja um of seinir. KRÚLLI FYRIR LITL* FÖLKIÐ Persneskt ævintýri PASTÆÐIÐ ÞÓTT leiíao væri um allt Persaveldi, fannst ekki nokkur kona eins fögur og Samamber. Hún var falleg eins og sjálfur sólargeislinn. Svo var það einn daginn, að kóngurinn faðir hennar sagði henni að nú hefði hann ákveðið að gifta hana ríkum kaup manni. „En kaupmaðurinn er bæði gamall og ljótur‘£, hrópaði hún upp yfir sig. „Ég vil ekki verða konan hans“. En það var alveg sama hvað hún sagði, mótmæ-i hennar voru að engu höfð. Faðir hennar var alveg ákveðinn í því, að hiín skyldi giftast þeim manni, sem hann háfði valið henni og engum öðrum. Að lokum sagði Samamber: „Vorði bó þinn viiji, faðir minn. Ég skal giftas; ríka kaupmanninum, ef þú vilt gefa mér peninga, til þess að kaupa mér gullið lampastæði“. Og ekki stóð, á því. Faðir hennar lét hana fá eins mikið af peningum og hún þurfti. Og með þá fór hún til gullsmiðsins og sagði: „Smíðaðu handa mér lampastæði úr gulli sem get ur borðið fjörutíu kerti. En innan í lampastæðinu á að vera lítill leyniklefi, sem ég get falið mig í, ef ég vil“. Gullsmiðurinn gerði nú lampastæðið, eftir því sem hún hafði fyrir sagt og færði henni það í höll- ina- Unglingasagan: BARN LANDA- MÆRANNA ilinu í mörg: ár, þó var bak hennar ekki bogiff. „Hvernig lízt þér á hann?“ spurði Richardo. „Á ókunna manninn? — Hver hugsar urn útlitið, þegar himininn sendir blessun?“ spurffi hún. „Eg hugsa ekki. Hver hugsar þegar hann er liungraður og maturinn nemur við varir hans? Hann etur að'eins!" „Og gleypir eitur,“ svar- aði drengurinn, ,,og bólgn- ar upp og veinar og deyr eins og Eopez Almagro.“ „Ha?“ veinaði hún. — Hvað segir þú, Richardo?“ „Eg veit það' ekki,“ taut- affi Ricardo. „Eg hef fariff með þig hingaff, því þú hugs ar aldren inni hjö föður mínum, Þú segir a'ðeins það, sem hann vill að þú segir.“ ,.Þú,“ sagffi konan, „ert vondur drengur! Og auk þess veiztu of margt! En hún hló lágt. „Nú ertu kominn hingaff til stjarnanna,“ sagði dreng urinn. „Þetta er jheimskulegur talsmáti sonur minn! — Stjörnurnar eru langt und- an. Þær eru ljósin í tjöld- um hinna framliðnu.” „Þú gleymir því, seni presturinn kennir þér,“ minnti hann hana á. Hún krossaffi sig. „Rétt er þaff. Hvaff varstu að segja, Richardo?“ „Eg vil að þú hugsir fyrir mig. Ég er ekki fær um þaff.“ „Eg? Eg skal hugsa fyrir þig, eins og ég get,“ svar- aði hún. „En þú átt aff treysta föður þínum.“ „Það getur veriff að faffir minn láti blekkjast,“ svar- aði drengurinn. „Þegar honum er lirósaff, gleymir hann, aff hugsa. Þá segir hann mér að fara meff ókunna manninum. Eg ég vil ekki fara.“ „Þú vilt ekki fara,“ sagöi konan blíðlega,“ enginn drengur vill yfirgefa heim- ili sitt. Guð veit aff ég hef reynt að búa þér heimili. Ricardo bar hönd henn- ar aff vörum sér. „Já,” andvarpaffi hún. — „Engum mínum syni hefði hugkvæmst að gera þetta.” „Hlustaffu á orff mín,“ — sagði Ricardo. „Hinir eru allir æstir. Eg á viff föður minn, Pedro og Vinccnte. Jafnvel Juan fékk ofbirtu í augun, þegar hann heyrði minnst á alla peningana. En ég er ekki þannig. Eg vil að þú hlustir á mig. Þessi maður, þessi senor Benn, hann segir okkur ekki allt, sem er í huga hans. Eg veit það, því aff ég horfði í and- lit hans. %2 20. sept. 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.