Alþýðublaðið - 20.09.1962, Qupperneq 12

I
í DANMÖRKU varð þaff slys fyrir stnttu, aff
benzínrör sprakk aff nóttu tit í hafnarbæ eín-
um, með þeim afleiðingum, aff flytja varff fólk
úr tveim húsum, og benzinið oili stórhættu við
höfnina, þar sem það lak út á sjóinn og myndaði
þar 10 cm. þykkt iag.
Talið er að rúmlega 30. þúsund lítrar hafi
Iekið út. Ekki varð vart við Iekann fyrr en mesta
magniff var lekiff út og þá gerði lögreglan á-
samt brunaliðinu ráffstafanir til að' fyrirbyggja
að allt hverfið færi í bál. AUar siglingar um
höfnina voru bannaðar, og varð lögrcglan að'
dreifa benzininu á höfnina með vatnssprautun.
Benzínið sem niður fór, hefði, nægt til þess að
aka venjulegum bíl 390 þúsund kílómetra.
Flýttu þér. Hann á að vera kominn.
Komdu þór bara af stað. Ég sé um hitt.
Og góða ferff. Sjó.cmst seinna.
Jacques varð lasinn. Ég á að koma með mér fyrr. Við erum þegar orðnir tíu mínút-
þér í staðinn. Þetta hefðu þið mátt segja um of seinir.
KRÚLLI

FYRIR LITL* FÖLKIÐ
Persneskt ævintýri
PASTÆÐIÐ
ÞÓTT leiíao væri um allt Persaveldi, fannst ekki
nokkur kona eins fögur og Samamber. Hún var
falleg eins og sjálfur sólargeislinn. Svo var það
einn daginn, að kóngurinn faðir hennar sagði henni
að nú hefði hann ákveðið að gifta hana ríkum kaup
manni.
„En kaupmaðurinn er bæði gamall og ljótur‘£,
hrópaði hún upp yfir sig.
„Ég vil ekki verða konan hans“.
En það var alveg sama hvað hún sagði, mótmæ-i
hennar voru að engu höfð. Faðir hennar var alveg
ákveðinn í því, að hiín skyldi giftast þeim manni,
sem hann háfði valið henni og engum öðrum.
Að lokum sagði Samamber:
„Vorði bó þinn viiji, faðir minn. Ég skal giftas;
ríka kaupmanninum, ef þú vilt gefa mér peninga,
til þess að kaupa mér gullið lampastæði“.
Og ekki stóð, á því. Faðir hennar lét hana fá eins
mikið af peningum og hún þurfti. Og með þá fór
hún til gullsmiðsins og sagði:
„Smíðaðu handa mér lampastæði úr gulli sem get
ur borðið fjörutíu kerti. En innan í lampastæðinu
á að vera lítill leyniklefi, sem ég get falið mig í,
ef ég vil“.
Gullsmiðurinn gerði nú lampastæðið, eftir því
sem hún hafði fyrir sagt og færði henni það í höll-
ina-
Unglingasagan:
BARN LANDA-
MÆRANNA
ilinu í mörg: ár, þó var bak
hennar ekki bogiff.
„Hvernig lízt þér á
hann?“ spurði Richardo.
„Á ókunna manninn? —
Hver hugsar urn útlitið,
þegar himininn sendir
blessun?“ spurffi hún. „Eg
hugsa ekki. Hver hugsar
þegar hann er liungraður og
maturinn nemur við varir
hans? Hann etur að'eins!"
„Og gleypir eitur,“ svar-
aði drengurinn, ,,og bólgn-
ar upp og veinar og deyr
eins og Eopez Almagro.“
„Ha?“ veinaði hún. —
Hvað segir þú, Richardo?“
„Eg veit það' ekki,“ taut-
affi Ricardo. „Eg hef fariff
með þig hingaff, því þú hugs
ar aldren inni hjö föður
mínum, Þú segir a'ðeins það,
sem hann vill að þú segir.“
,.Þú,“ sagffi konan, „ert
vondur drengur! Og auk
þess veiztu of margt!
En hún hló lágt.
„Nú ertu kominn hingaff
til stjarnanna,“ sagði dreng
urinn.
„Þetta er jheimskulegur
talsmáti sonur minn! —
Stjörnurnar eru langt und-
an. Þær eru ljósin í tjöld-
um hinna framliðnu.”
„Þú gleymir því, seni
presturinn kennir þér,“
minnti hann hana á.
Hún krossaffi sig.
„Rétt er þaff. Hvaff varstu
að segja, Richardo?“
„Eg vil að þú hugsir fyrir
mig. Ég er ekki fær um
þaff.“
„Eg? Eg skal hugsa fyrir
þig, eins og ég get,“ svar-
aði hún. „En þú átt aff
treysta föður þínum.“
„Það getur veriff að faffir
minn láti blekkjast,“ svar-
aði drengurinn.
„Þegar honum er lirósaff,
gleymir hann, aff hugsa. Þá
segir hann mér að fara meff
ókunna manninum. Eg ég
vil ekki fara.“
„Þú vilt ekki fara,“ sagöi
konan blíðlega,“ enginn
drengur vill yfirgefa heim-
ili sitt. Guð veit aff ég hef
reynt að búa þér heimili.
Ricardo bar hönd henn-
ar aff vörum sér.
„Já,” andvarpaffi hún. —
„Engum mínum syni hefði
hugkvæmst að gera þetta.”
„Hlustaffu á orff mín,“ —
sagði Ricardo. „Hinir eru
allir æstir. Eg á viff föður
minn, Pedro og Vinccnte.
Jafnvel Juan fékk ofbirtu í
augun, þegar hann heyrði
minnst á alla peningana. En
ég er ekki þannig. Eg vil
að þú hlustir á mig. Þessi
maður, þessi senor Benn,
hann segir okkur ekki allt,
sem er í huga hans. Eg veit
það, því aff ég horfði í and-
lit hans.
%2 20. sept. 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ