Alþýðublaðið - 11.10.1962, Blaðsíða 12

06 HVBM VBD, OM Vi TBODS AiT IHKB AUBSAMMBN
HAR. BT PAZ OVBRRASKBISBH I SAGhAnDBN T/L-
. . . WmNDEN / , ^ kÁ
CBT 6ffc DBT HBLB ABT FOiHBT
6AH&STEPMB, HViS KK
• X SNBT NOtBTVOOM DBN-
r,í T&.NSPvzr Lj
PCT SR BN RÍ07I6 DaRi KB IDS
AT KASSBKNB MBD DiAAWJ-
TBK cn ABNiÆPsET, sí man
KAH SB, HVAD DSR EKI DBM
M»WW
ÞESSI pólitíska skopsaga kvaS vera finnsk.
Kennedy er að tala við Krústjor og státar:
„Við böfum lækni heima í Bandarikjumun sem
getnr vakið menn frá dauðum".
Krústjov bregður, en er fljótur að svara: „Við
höfum mann heima í Rússlandi, sem gretur lilaup
ið hundrað metrana á sex sekúndum sléttum".
Nokkru seinna símar Kennedy til Krústjovs
og segist vera að koma í heimsókn til Moskvu
og muni hann hafa kraftaverkalækninn meðferð
is. Iírústjov rýkur í ofboði til Míkoyan og spyr:
„Bvernig hefði Stalin farið að því að grafa upp
mann sem gæti hlaupið hundrað metrana á sex
sekúndum?".
„Hann hefði spurt Molotov“, segir Mikoyan.
„En ég get ekki verið þekktur fyrir það“, svar
ar Krústjov.
IVIikoyan fer til Molotovs og kemur aftur með
þau ráð, að Krústjov fari með bandaríska lækn-
irinn í grafhýsi Stalins:
„Ef sá bandaríski getur vakið Stalin upp frá
dauðum, þá verður þér ekki skotaskuld úr því
að finna mann, sem kemst hundrað metrana
á sex sekúndum sléttum".
„En liver er hann?“ spyr Krústjov.
„liver annan en þú, Nikita“.
Það var hræðileg hugmynd að merkja kass
ana með dernöntunum sérstaklega svo að all
ir geta séð hvað í þeim er. Það gerir allt
alltof létt fyrir glæpamennina, ef á annað
borð eitthvað' hefur lekið út um þessa flutn
•ní?a. j | 1 ' llÍll
Og hver veit nema við lumum á einhverju
handa hverjum öðruni þrátt fyrir allt sam-
an.
I
i
I
m
N
«*
<© Pl B
C0F£ h*‘A:ut
M CKO
FYRIR LITLA FÓLKIÐ
Rússneskt ævintýri:
LITLA, BLÓÐ-
RAUDA BLÓMIÐ
Stúlkan lagði enn af stað,'og elti gullnu kúluna,
hvert sem hún rann. Loks kom hún að fögru landi,
þar sem sólin skein og blátt hafið gjálfraði við
fagrar strendur. Þar var glæsileg marmarahöll og
dómkirkja með koparturni.
„Hér hlýtur ástin mín að eiga heima“, hugsrði
stúlkan og hún hrópaði af gleði þegar gullna kúlan
rann alla leið inn í hallarsalinn. Þar sat bjarti fálk
inn Fenist, hinn hrausti ungi hermaður, að dýr-
legri veizlu með hirðmönum sínum og þjónustu-
I'ði: bví að'þetta skínandi land var hans eigið kóngs
ríki. Þegar síúlkan sá hann, kyssti hún á hendur
hans og sagði: „Ég er komin til þín um langan veg,
ég hef slitið járnskóm, ég hef farið yfir holt og
hæðir til þess að ná fundi þínum. Ó, ástin mín“.
Þá varð Fenist hrifnari af henn en nokkru sinni
fyrr, og hann bauð henni heiðursæti við hlið sína í
veizlunni. Og öllum klulíkum þessarar skínandi
borgar var hringt, þegar vígslukórónunum var
haldið yfir höfðum Fenists, hins ljósa fálka, og
brúðar hans fyrir framan altarið.
ENDIR.
Unglingasagan:
BARN LANDA-
MÆRANNA
Ungir drengir verða a'ð
komast út undir bert loft’”.
Hann hló. Hlátur hans var
undarlegur og Iiljóðlaus og
andlit hans afskræmdist enn
meira við lilátur lians en
við bros hans.
„Þú fórst út að ganga. En
hvert gekkstu?”
Ricardo fann að nú var
hætta á ferðum og hann beit
á jaxl. Svo leit liann á hús-
bónda sinn.
, „Mig langar til að líta á
hestana”, sagði hann. „Þa'ð
var of snemmt að sofna. Ég
fór og leit á hestana”.
„Vitanlega. Þú ert hrif-
inn af hestum’”.
„Já”.
„Talarðirðu við Lew um
hestana?”
„Ég vildi ekki ónáða liann.
Svo átti ég að vera í rúm-
inu”.
„Rétt er það. Ég kann vel
við drengi sem segja frá því,
þegar þeir gera eitthvað af
sér. Þó ekki þegar þeir gera
of mikið af sér!”
„Nei”, sagði Ricardo. „Ég
hcld að ég hafi ekki gert
neitt ljótt”.
„Og það var rétt hjá bér
að tala ekki við Lew. Hann
er skrítinn náungi. Hann
ber hníf eins og þú. En ég
geri ráð fyrir að hans liníf-
ur sé ennþá beittari en
þinn!”
Og enn lék illgirnislegt
glott um varir William Benn.
„Ég skal muna það”, sagði
Ricardo.
Benn reis á fætur og gekk
til dyra.
„Góða nótt Ricard j,“ sagði
hann glaðlega.
„Góða nótt,“ svaraði dreng
urinn.
Þegar stóri maðurinn var
búinn að opna dyrnar í
hálfa gátt leit bann á dreng
inn.
„Heyrðu annars Ricanlo,“
sagði hann, „ekki vill víst
svo til að þér liati dvalist við
svalirnar áður en þú fórst
inn?“
Áður en Iticardo haföi náð
valdi á sér fann hann hvcrn
ig andlit hans varð náfölt
og hverrtg hjarta hans nær
því hætti að slá.
William Benn lokaði dvrun-
um hijóðlega og gekk aftur
inn í herbergið.
„Og heyrðir þú mig og
vin minn ræða saman með-
an þú varst fyrir utan sval
irnar?“
Ricardo mátti ekki m.u'la.
„Svaraftu," sagði F.enn
voðaleg ú röddu.
„Já“ svarnði drengurtnn
og stakk hendinni inn undir
jakka sitin. Því hann var
sannfærður um að nú ætti
hann ið deyja og það var
honum ekki frekar unut að
gefast npp en villiketti að
X2 11- október 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ