Alþýðublaðið - 22.11.1962, Blaðsíða 15

eftir Georges Simenon
’ En fimmtíu og tveggja ára að
aldri fannst Monsieur Beaupere
liann alls ekki vera gamall. í
djúpum hjarta síns fannst hon-
um jafnvel, þegar hann leyfði sér
dagdrauma, að hann væri ennþá
barn.
Var annað fólk eins og hann?
' Hafði Monsieur Bouvet nokk-
urn tíma litið á sjálfan sig sem
dreng?
Þetta var fremur flókið. Hann
aetlaði að hugsa það nánar, þeg-
ar hann hefði tíma til. Fyrst yrði
hann að finna gömlu piparmey.i-
una með fjólurnar, og það var
furðulegt hve milcið af gömlum
konum bjuggu einar, flestar fá
tækar, þarna í hverfinu. Það
mátti jafnvel segja, að slika konu
væri að finna í hverju húsi, al
veg cins og það var húsvörður
í hverju húsi, og margar þeirra
gengu undir aukanefni; það var
talað um sumar þeirra með skiln
ingsfullu brosi, svo að menn
gætu haldið, að þær væru ekki
með fullu viti, um aðrar með sam
úð vegna lasleika.
Nokkrar þeirra voru hjálpar-
vana, komust ekki lengur út úr í-
búðum sínum, en svo voru aðr-
, ar, alveg. jafngamlar, sem unnu
hússtörf fyrir miklu yngra fólk,
eða gættu barna.
Það mátti líka sjá þær á bekkj
um á torgunum að hlýja sér í
' sólinni, á svipinn eins og hugur
þeirra væri galtómur.
„Segið mér, frú, getur verið,
að þér kannizt við gamla pipar-
mey, sem . . . “
Hann mundi finna hana, hann
var viss um það, ef þeir þá á-.
kvæðu ekki að taka málið af hon
um.
*
Splunkunýjar myndir lágu á
borði lögreglustjórans, og Mad-
ame Áair hafði skoðað þær, án
þess að telja nauðsynlegt að láta
ífppk
»• noesia
iHaðKÖln
síilð
á sér sjá neina geðsliræringu,
sem hún fann ekki tiL
„Setjið yður í mín spor. Þeg-
ar ég sá hann síðast, var hann
tuttugu og þriggja ára. Ég var
átján ára. Það kemur mér samt
á óvart að sjá hve lítið maður
breytist á lífsferli sínum. Á þess
ari mynd finnst mér til dæmis ég
vera að horfa á liann aftur. Og
þó mundi ég ekki leyfa mér að
vera svona örugg, ef ekki væri
vegna örsins.“
Þeir höfðu sýnt henni stækk-
aða mynd af nöktum fótleggn-
um, þar sem örið sást greinilega.
„Hann datt ofan úr tré, þegar
hann var fjórtán ára gamall, þeg
ar hann var að leika sér við fé-
laga sína. Hann rak fótinn £ trjá
bút og sárið var ljótt. Það komst
illt í það. Ég man, að hann lá
í rúminu í næstum tvo mánuði.
Mér skildist að sköflungurinn
hefði laskazt. Það var mér sagt.
Er hægt að kanna það?“
„Sennilega. Ég skal gera ráð-
stafanir."
„Þér verðið að fyrirgefa, að ég
skuli hafa beðið Monsieur Guic
hard um að koma með mér, en
það er miklu fremur sem vinur
en lögfræðingur, sem hann kem
ur. Ég bjóst við, að ganga yrði
frá einhverjum formsatriðum, og
ég kann ekki mikið inn á siíkt.“
Lögreglustjórinn var líka um
fimmtugt. Hann var jafnvel örlít
ið yngri en Monsieur Beaupere.
„Vilduð þér vera svo vinsam
legar að segja mér frá fjölskyldu
yðar-“
„Hvað viljið þér fá að vita?“
„Allt, sem þér viljið segja
mér.“
„Þér hafið heyrt um föður
minn, sem stofnaði LaiútJlOt
spunaverksmiðjurnar."
Hún sá næstum eftir þvi að
hafa ekki tekið með sér ijós-
myndaaibúmið þar sem hún
hefði getað sýnt Désiré Lamblot
í diplómatjakka. 'sem var hneppt
ur næstum upp í háls, breitt and
litið, enn breiðara vcgna yjmga-
skeggsins.
„Hann átti aðeins tvö börn,
bróður minn og mig. Hann- yar
harðlyndur maður, eins og'',aÍlir
voru á þessum tíma, að minnsta
kosti meðal stóru iðnframleið-
endanna í Roubaix."
„Ég býst við, að hann hafi vilj
að, að sonur hans tæki við?"
„Annað kom ekki til mála. Og
ég held, að það sé svo enn í
Roubaix, Tourconing og Lille,
að minnsta kosti meðal þeirra,
sem fást við ullariðnað."
„Eigið þér nokkra syni, Mad-
ame Lair?“
„Aðeins dætur, því miður. Einn
af tengdasonum mínum stjórnar
verksmiðjunum.
„Hvað vitið þér um bróður yð
ar?“
„Það, sem maður veit venju
lega um eldri bróður, það er að
segja næstum því ekkert. Hann
var langt yfir mig hafinn, í
fyrsta lagi vegna þess að hann
var eldri en ég, í öðru lagi vegna
þess að mér fannst hann laglegri
og gáfaðri, ^ en nokkur annar.„í
heiminum. í síðasta lagi stóð ég
leynilega með honum gegn föð-
ur m£num.“
„Kom honum ekki saman við
föður yðar?“
„Þeir skildu aldrei hvor ann-
an.“
„En þér?“
„Mér fannst faðir minn harð-
neskjulegur. Jafnvel heimilislíf
okkar háð reglum eins og í verk
smiðjunum, og þegar ég var tólf
ára var mér bannað að tala við
matborðið. Þegar bróðir minn var
sautján ára og kom einni mínútu
og seint inn , borðstofuna, horfði
faðir minn á úrið, án þess að
segja orð, og Gaston, sem vissi
hvað það þýddi, fór aftur upp til
sín og í rúmið, á:n þess að fá
mat.“
„Hvernig var skólaganga
hans?“
„Hann gekk í menntaskóla. í
fyrstu var hann góður námsmað
ur, beztur í bekknum. Faðir
minn skipaði honum að vera
það“.
„Skipaði?"
„Já. Ég varð líka alltaf að vera
efst í mínum bekk. Gaston
hlýddi, ef svo má segja, þar til
hann var sextán ára. Þá lækkaði
hann skyndilega um allmörg
sæti og varð að sitja aftur síð-
asta árið og rétt skreið upp á
lokaprófinu."
„Átti hann vinstúlkur?"
„Já.“
„Sagði hann yður af ástmál-
um rnínum?"
„Já. Ég var aðeins lítil telpa,
en hann sagði mér allt. Lengi
var hann ástfanginn af söng konu
í eins konar næturklúbb í Lille
nálægt járnbrautarstöðinni. Þeg
ar hún fór aftur til Parísar, á-
kvað hann að fara með henni og
hann var þegar búinn að pakka.“
„Hvað hindraði hann í að
fara?“
„Móðir mín kom inn í herbergi
hans og sá farangurinn. Hún
sagði föður mínum ekkert, því
að hún var eins hrædd við hann
og við, en Gaston lofaði henni,
að hann skyldi verða um kyrrt.“
„Var bróðir yðar ofsafenginn,
æstur?“
„Þvert á móti, þegar hann
lenti í deilum við pabba — því
að undir lokin var liann farinn
að svara honum — þá var það
hann, sem hafði stjórn á skapl
sínu. Það, sem ég man bezt eftir
um hann, er hálfbrosið á hon-
um, bros, sem ég hef aldrei séð
hjá neinum öðrum, annað munn
vikið á honum brettist örlítið
upp. Hvenær, sem hann brostl
þessu brosi, var ég vön að
stappa í gólfið af reiði og látá
eins og asni.“
„Þótti honum vænt um yður?“
„Ég veit það ekki. Jafnvel þeg
ar hann var mjög lítill, virtist
hann vera sjálfum sér algjörlega
nógur, lifa sínu eigin lífi, utan
við okkur og alla aðra. Hann las
mikið, bækur, sem faðir minn
var vanur að brenna, þegar hann
fann þær, svo að Gaston faldi
þær stundum í mínu herbergi."
„Sögðuð þér mér ekki rétt áð-
an, að hann hefði haft yður að
trúnaðarmanni?"
„Hann sagði mér frá ástamál-
um sínum. Samt held ég, að hann
hafi ekki raunverulega verið að
segja frá þeim; hann fann að-
eins til þarfar til að útskýra þau
fyrir sjálfum sér til að reka end
inn á persónuöpun sína.“
Það var einkennilegt. Síðustu
mínúturnar höfðu dauf bros lið
ið um andlit þremenninganna,
sem þarna ræddust við. Ef til vill
voru brosin á vörum mannanna
aðeins endurvörp bross gömlu
konunnar. Gluggarnir voru enn
opnir, en þau voru langt burtu
frá París, langt burtu frá þess-
um ágústeftirmiðdegi, bæði í
tíma og rúmi. Þau voru að hugsa
sér, í gráum lit, gamalt steinhús,
byggt eins og kastala, skólaleik-
völl, þröngar götur á vetrarkvöld
um.
„Hvað eigið þér við persónu-
öpun hans?“
„Ég kann að hafa rangt fyrir
mér . . . “
Hún horfði á þá dálítið rugluð
á svip.
„Ég held . . . Ég býst við, að
það sé svo um alla . . . Á viss-
um aldri finnst okkur við þurfa
að búa okkur ákveðiimi skap-
gerð . . . Þegar ég var í klaust-
urskólanum . . . “
Hún þagnaði.
„Þér skiljið, hvað ég á við.
Þau ár, sem ég var samtíða Gas-
ton, þekkti ég í honum hverja
persónuöpunina á fætur annarri.
Um tíma var hann mjög nákvæm
ur með útlit sitt og gerði sér upp
hegðun lífsleiðs menntamanns.**
„Á hvaða aldri?“
„Fimmtán. Svo held ég, á3
hann hafi byrjað að lesa rússn.
skáldsögur, og þá neitaði hann
að klippa eða hreinsa neglur sín
ar, lét hárið vaxa og horfði illsku
legu augnaráði á föður okkar.“
„Átti hann nokkra vini?“ i
„Aldrei lengi. Aldrei nána.
Móðir mín reyndi að ná vinúm
hans saman heima hjá okkur, en
þegar hún spurði hann hverjum
ætti að bjóða þá var hann vaiiur
að svara:
„Engum!“
„Svo, eftir því hvernig lá á
honum, var hann vanur að bæta
við:
„Þeir eru allir ánamaðkar!'*
eða:
„Þetta eru brúður . . . “
„Hvað langaði hann til að
verða?“ .
„Allt.“
„Hvað eigið þér við?“
„Hann vildi verða allt, án þesa
að hugurinn beindist að nokkru
sérstöku. Eitt var víst: honum
datt aldrei í hug að taka við verk
smiðjunum, og um föður minn
sagði hann:
„Hann er þræll! Sem betur fer
veit hann það ekki!“
„Hvenær fór hann að heiman?**
„Hann fór hingað til Parísar
til að halda áfram námi. Faðir
minn heimtaði, að hann læsi lög,
áður en hann byrjaði að vinna f
verksmiðjunum.“
Nýkomið fallegur undir-
fatnaður í gjafasettum.
Tilvaldar jólagjafir. j
Lu>
(BUqjmjpm
Laugaveg 26. sími 15-18-6
Palli vill ekki trúa því að bíllinn okkar sé vatnsheldur!
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 22. nóv. 1962 15