Alþýðublaðið - 25.11.1962, Síða 12

ALLMARGIR Kaupmannahafnarbúar urSu fyr-.
ir skömmu vitni að því er flugvél rakst á reyk-
háfinn á útvarpshúsinu , Höfn. Flugvélin rást nálg
ast úr f jarska og að lokum virtist árekstur gjör-
samlega óumflýjanlegur. Fólk hélt að þarna
mundi það verða vitni að hryllilegu flugslysi, en
svo var þá ekki.
Rétt í þann mund er flugvélin var að því kom
in að rekast á skorsteininn áttuðu menn sig á
því að þarna var aðeins um flugmódel að ræða.
Vængjahaf þess var þó 2 metrar en strokklengd
in 1,5 metrar. Ekki gat fólk gert greinarmun á
módelinu og lítilli flugvél þegar það var hátt í
lofti.
Lögreglan tók málið í sínar hendur og í ljós
kom að hér var f jarstýrt fluginódel með benzín-
mótor að ræða, sem einhverra hluta vegna hafði
lent á villigötum. Vafalaust hefði það getað vald
ið slysum ef það hefði lent í mannþröng mið-
horgarinnar.
Reyndu nú að læra eitthvað af því, sem Þeir hafa löglega afsökun, — ég er búinn með niður að bílnum.
ég hef verið að kenna þér. að binda þá. Af hverju koma þeir ekki sjálfir hingað.
Ég . . . ég ætla að biðja þig um að koma
Rússiieskt ævintýri
eftir D. Namin-Sibiryak
Donni, Hvellur og Jónas
fyrir víst. Við erum góðir vinir. Við borðum meira
að segja stundum saman. Hann borðar, en ég tíni
upp molana.
— B(ðið þið dálítið, vinir, við skulum ræða
málið, sagði Jónas. Leyfið mér að þvo af mér mesta
sótið fyrst, en svo ætla ég að dæma um það, hvor
ykkar hefur rétt fyrir sér. Á meðan átt þú að róa
þig svolítið, Hvellur.
— En ég er rólegur. Ég hef ekki gert neitt af
mér, hrópaði Hvellur. Ég skal sýna þér, hvernig
Danni blekkti mig. Ég skal kcfína honum!
Sótarinn Jónas settist niður á bakkanum, lagði
nestisböggulinn sinn á stein rétt hjá og þvoði sér
um andlit og hendur. Svo sagði hann:
— Jæja, vinir. Nú skulum við ganga úr skugga
um, hvor ykkar hefur á réttu að standa. Hvellur,
— þú ert fugl, — Danni, þú eil fiskur. Er það ekki
rétt? — Jú, jú, svöruðu báðir í kór.
— Jæja, þ: skulum við halda áfram. Fiskurinn
lifir í vatni og fuglinn í loftinu. Er það ekki rétt?
Ormurinn lífir í jörðinni. Allt i lagi. Sjáið nú til:
Jónas opnaði nestismalinn. Þar var aðeins rúg-
brauðshleifur með engu smjöri. Það var nú allur
hádegismaturinn hans. Hann -setti brauðið á stein-
inn og sagðir
Lítið þið á. Vitið þið hvað þetta er. Brauð. Ég
þrælaði og vann fyrir því, og ég mim líka neyta
'ZíWr'
Unglingasagan:
BARN LANDA-
MÆRANNA
„Snertu mig ekki eða ég
drep þig“ sagði hann grimmd
arlega. „Þegiðu. Ég er að
hugsa.“
Hann hallaði sér upp að
tré og var lengi hugsi. Loks
sagði hann: „Farðu með bréf
ið fyrir hann á morgun.“
„Hvert?“ spurði Lew sem
enn skalf fyrir reiði hús-
bónda síns.
„Þangað scm það á að
fara þverhausinnn þinn.“
„Á Ranger búgarðinn?“
„Skilurðu ekki fyrirskip-
anir?“
„Jú,“ sagði Lew og vissi
ekki hvað stóð á sig veðrið.
Loks dirfðist hann að segja:
„Benn ég skil þig ekki. Ég
geri ráð fyrir að ég sé að
gerrj einhverja vitleysuna.
En ætlarðu að henda sjö
milljónum á glæ, Benn?“
Skuggalegur hncfi reið að
Lew og honum tókst jneð
naumindum að skjótast und
an. William Benn kom til
hans „Mig langar mest til
að drepa þig,“ sagði Benn.
„Þú ert eiturnaðra. Gerðu
það sem ég segi þér og
dirfstu ekki að svara mér.
Éttu skít.“
Hann gekk á brott og Lew
starði á eftir húsbónda aín
um. Hann hafði þekkt Willi
am Benn í mörg ár cn aldrei
hafði hann séð hann jafn reið
an og nú. Hann var sann-
færður um að baki fram-
komu Benn gagnvart drengn
um væri eitthvert leyndar-
mál. Eitthvað sem honum
var ekki unnt að skilja, en
eitthvað sem myndi þjóna
tilgangi sínum fyllilega.
25. Bréfið.
Þó LeW færi óðfúslega
með bréfið hraðaði liann för
sinni og hann kom á Ranger
búgarðinn um hádcgisbil.
Maud Ranger var ekki heima
og hann lét frú Ranger fá
bréfið.
Kún tók við því súr á svip
„Hvernig líður drengn-
um?“ spurði hún.
„Hvernig líður þeim sem
skotnir eru í gegnum haus
inn?“ spurði Lew illilega.
„Skotinn gegnum liausinn!
Ekki var hann það!“
„Ekki það,“ sagði Lew
„Hann var svo heimskur að
bjóða Charlie Perkins að
skjóta fyrstum."
„Varst þú viðstaddur?“
„Nei, því miður ég hefði
skotið hann eins og liund."
Hún brost.
„Og hvernig lék herra
Parkins á herra Mancos?“
„Með því að tala.“
„Ætlarðu að bíða eftir
Maud?“
„Mér var ekki sagt að
bíða eftir svari.“
„Áttirðu ekki að bíða eft
ir svari?" sagði frú Ranger
undrandi. „Nú svo hann er
að tilkynna komu sína.“
12 25. nóv. 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ