Alþýðublaðið - 25.11.1962, Blaðsíða 15

eftir
Georges Simenon
DLAT
INSIEI
7. KAFLI.
Um leið og dymar lokuðust á
eftir lögfræðingnum, sem hann
hafði rætt málið við frá tækni-
legu sjónarmiði, hafði lögreglu
stjórinn beðið Lucas að koma til
sín.
„Ég held, að endanlega hafi
verið borin kennsl á þennan
Monsieur Bouvet yðar“, sagði
hann. „Annað hvort skátlast.
mér hrapallega eða þá, að þetta
var systir hans, sem var hér á
skrifstofunni hjá mér rétt áð-
an“.
Svo, er hann hafði skýrt leyni
lögreglumanninum frá samtalinu:
„Við verðum að hafa samband
við Roubaix. Það er augljóslega
ekki nóg, að gömul kona komi
til okkar og lýsi yfir um leið og
bendir á ljósmynd, ,Þetta er
bróðir minn, sem- ég lief ekki
séð síðan 1898; auk þess hafði
hann sams konar ör á liægri fót
legg‘.“
„Sjötíu og sex ára!“ andvarp
aði Lucas.
„Hvað meinið þér?“
„Ekkert. Ég skal hringja til út
kallssveitarinnar í Lille að smala
saman öllum gráskeggjum í
Raubaix og nágrenni, sem ein-
livern tíma kunna að liafa leik
ið sér við Lamblot litla. Það get
nr verið, að skólinn geymi skrá
yfir gamla nemendur, og það
getur hjálpað. Hvað sjálfum mér
viðvíkur, þá ætla ég að fara og
skoða skrár lagaskólans, og ég
hlýt að geta fundið einlivern
gamlan lögfræðing, sem var við
nám á sama tíma og okkar mað
ur. Á stuttu máli, ellin gerir
þetta einfaldara. Það þýðir ekk
crt að leita að neinum, sem er
undir sjötiu og fimm eða kann
ski sjötíu og tveggja ára aldri,
og þegar maður er kominn í þann
aldursflokk fer mönnum að
fækka.“
„En það gefur okkur hins veg
ar engar upplýsingar um, hvað
hann getur hafa verið að gera
frá tuttugu og þriggja eða tutt-
ugu og fjögurra ára aldri, þegar
hann virðist hafa farið frá Par-
ís, og fram til fjörutíu og f.imm
ára aldurs, þegar hann, sem Sam
uel Marsh og vellauðugur, kvænt
ist í Panama.“
„Haldið þér, að gamla konan,
sem var hérna áðan, sé einlæg?“
,íg er sannfærður um það,
en henni kann að skjátlast."
„Það mundi koma mér á ó-
vart, ef ekki yrðu allmargir aðr
ir til þess á næstum dögum að
bera kennsl á hann. Um leið
og blöðin hafa mihnzt á guöpen
ingana! Munið þér eftir mann-
inum, sem misst hafði minnið,
og hafði hundrað þúsund franka
í veskinu sínu? Það voru aðeins
hundrað þúsund frankar! Fimm
konur börðust, eins og villidýr,
út af þeim.“
„Ég held ekki, að slíkt komi
til greina í sambandi við Mad-
ame Lair. Ef til vill gefur inn-
brotið okkur einhverja vísbend-
ingu.“
„Ég efast um það. Ég vann við
það í allan morgun og stend enn
nákvæmlega í sömu sporum., Vit
ið þér að hvaða niðurstöðu ég
komst að lokum? Hún er sú, að
þetta verk líti út, eins og það
hafi verið unnið af náungum frá
Saussaiegötu."
Monsieur Guillaume brosti.
Það var gömul keppni, svo ekki
væri sterkar að orði komizt, milll
aðalstöðva Parísarlögreglunnár á
Quai des Orfevres, og Saussaie-
götu, þar sem leyniþjónustaig er
til húsa. Það var satt, að menn-
irnir í Saussaiegötu voru ekkl
alveg hinir sömu og á Quai des
Orfevres. Þeir höfðu meiri af-
skipti af pólitískum málnm.
Stundum var brotizt inn í hús
öldungadeildarmanns eða full-
trúadeildarþingmanns, og _þá
vissu þeir, sem fylgdust með,
hvað um var að vera.
„Þér skiljið hvað ég á við.
Þetta var unnið af fagmanni.
Hins vegar gætti náunginn þess
að skilja ekki eftir sig nein
nierki, er hægt væri að þekkja
hann af. Innbrotsþjófur hefð'
gert hið sama, en innbrotsþjóf
ur hefði ekki skilið gullpening-
ana eftir. Hins vegar hirti hann
ekki um að leyna næturheimsókn
sinni, þó að það hefði verið auð
velt. Munið þó, að þetta er að-
eins liugmynd, kannski hugboð.“
„Það væri dálítið undarlegt,
finnst yður ekki?“
„Það var áreiðanlega ekki um
renningurinn, sem fór inn í hús
ið. Hann hefði ekki haft ráð á
að kaupa sér gúmmíhanzkana,
sem notaðir voru, og voru færð
ir mér rétt áðan. Einhver krakkl
fann þá á bakkanum um hundr
að metra frá húsinu. Ég fæ ekki
heldur séð, að frú Marrsh hafi
þann taugastyrk, sem þurfti til
að vinna verkið. Mér datt í hug
dóttir hennar og tengdasonur."
„Hvað gerir tengdasonurinn?"
„Hann er myndasali. Þau hjón-
in búa flott, þó að þau séu blá-
fátæk. Þau hafa nýtízku íbúð á
Quai de Passy, þar sem þau
hafa ekki einu sinni borgað liús
gögnin; þau skulda tveggja ára
skatta. Þau skulda peninga út
um allt, borða venjulega á
Champs-Élysées og eyða kvöld
unum á næturklúbbum. Þér kann
izt við þess háttar fólk.“
„Já.“
„Verzlunin hefur ekki umboð
fyrir einn einasta þekktan mál-
ara. Þeir hafa aðeins gamlar
myndir, meira eða minn ófalsað-
ar, ekki eina einustu mynd eftir
frægan meistara, aðeins riss, ó-
merktar skyssur og vafasöm verk.
Siðastliðin þrjú ár hafa þau
verið að vonast til þess á hverj-
um degi að verða forrík, því að
þau hafa grafið upp áður óþekkt
Rembrandtmálverk og allt þeirra
líf snýst um það. Ég veit ekki
hvaðan það kom, eða nákvæm-
lega hver átti það. Fyrst urðu
þau að fá sérfræðinga til að stað
festa að það væri ófalsað og það
tók marga mánuði. Þeim tókst
að lokum að finna tvo sem voru
fúsir til að telja málverkið eftir
Rembrandt, en það voru annars
flokks sérfræðingar.
„Nú eru þau á liöttunum eft-
ir kaupanda. Það er þess vegna,
sem þau fara svo mikið út, eink
um á staði, þar sem möguleikar
eru á að hitta ameríska milljón-
unga.
„Þau hafa sent ljósmyndir af
málverkinu til New York, Bost-
on og Chicago.
„Svo virðist sem eitthvert mál
verkasafn þar í landi hafi ákveð
ið að kaþpa það fyrir eitt eða
tvö liundruð þúsund dollara, ef
þrír af helztu séTfræðingum
Bandaríkjanna verða sammála
um, að það sé öfalsáð.
„Eins og ég sagði yður liefur
þetta staðið í þrjú ár.Þau hafa
bókstaflega lifað á þessu í þrjú
ár og alltaf vonazt til að málin
gengju alveg á næstunni. Einn
af sérfræðingunum átti leið um
■ París og gerði hvorki að játa
eða neita. Annar er væntanlegur
til Brussel eftir nokkra daga.
„Takið auk þess eftir því, að
fara þarf laumulega með allt
þetta mál, þvi að ríkisstjómin
mundi ekki leyfa, að málverkið
væri flutt burtu úr Frakklandi.
„Það gaf mér þá hugmynd,
að eiginmaðurinn, Frank Gerva-
is, væri ef til vill þess háttar
maður, sem brýzt inn i íbúðir
manna með gúmmihanzka.
„En eins og nú er ástatt fyrir
þeim, hefði hann áreiðanlega
ekki getað staðizt freistingu gull-
peninganna.“
„Nema hann væri viss um, að
kona hans mundi erfa þá“.
„Ég veit það. Ég hugsaði um
það. Hvað sem öðru líður þá er
það ekki hann. Ég lét Marette
athuga það. Hann hefði ekki get
að verið á Quai de la Tournelle
þá nótt. Gamla konan yðar var
sennilega þar ekki heldur, og þá
eigum við aðeins eftir gömlu kon
una hans Monsieur Beaupere.“
„Er hann búinn að finna
hana?“
„Ekki ennþá. Hann finnur
hans. Og aðrir koma af sjálfs-
dáðum. Og ég sem átti að fara í
frí eftir þrjá daga! Bara að þessi
helvítis stúdent hefði ekki átt
myndavél . . . Finnst yður ekki,
að þessi Bouvet eða Lamblot eða
hvað hann nú hét hafi verið að
gefa fólki langt nef allt sitt líf?“
Lucas var að fara nöldrandi út,
ef til vill ekki eins reiður og
hann þóttist vera, þegar síminn
hringdi.
„Halló . . . það er hann . . .
Já . . .“
Hann beið við dyrnar eftir að
yfirmaður hans lyki samtalinu.
„Eruð þér viss? . . Hvaða ár?
. . . 1897? . . . Já, hver fjand-
inn! Farið í skjalasafnið . . Kom
ið niður með kortið ..."
Þegar hann lagði frá sér sím
tálið, leit hann á Lucas með
stríðnisglampa í augum.
„Þeir hafa gert allar venjuleg
ar rannsóknir þarna uppi á lofti,
af því að þeir vita raunverulega
ekki hvað um er að ræða.“
Úr því að þeim hafði verið
fengið lík í hendur, höfðu þeir
gert á því allar venjulegar rann
sóknir. Og gagnstætt öllum von-
um hafði fengizt jákvæð útkoma
úr fingraförunum.
„Kortið hans er búið að vera
í skjalasafninu síðan 1897. Það
er jafnvel eitt af hinum elztu,
og það er jafnvel hugsanlegt, að
Bertillon sjálfur hafi tekið fingra
förin.“
Þeir þurfti ekki að bíða lengi.
Starfsmaður kom með kortið,
sem á voru þrenn, fremur óljóa
fingraför, og Monsieur Goul-
laume flýtti sér að líta á bakhlRL
kortsins, áfjáður í að vita h|áal
skrifað var þar: ±
Mancelli málið. 28. febrúac^
1897. Fingraför tekin af linífnum
sem notaður var við morðiff„
Vopnið gert upptækt. ■,
Það var enginn í öllu húsinu,
sem mundi eftir Mancellimál-
inu. Þeir, sem hefðu getað sagt’
eitthvað frá því, voru allir dánir
fyrir löngu eða hættir störfum.
En einmitt þetta kort hafðf
viss áhrif, því að það var af gerðf.
sem ekki hafði verið notuð árurn^
saman, og, eins og Monsieur
Guillaume hafði sagt, þá var lang
líklegast, að það hefði verið fyllt'
út af Bertillon, sem á þeim tíma,
hafði verið yfirmaður tæknideild,
-arinnar. ►
Aftur hringdi síminn.
„Halló .... Eruö þér viss? ;o9.
Þakka yður fyrir ....*’
„Það var leiðinlegt,” sagði hann,
við Lueas. „Það hlýtur einhvem
tíma að hafa verið til skýrsla
um Mancelli f skjalasafninu, ett
hún finnst þar ekki lengur.”
„Eg skal senda einhvern yfip
í dómhöllina.”
„Það tekur þá viku að grafa
upp í hanabjálka. Eg held, að
þér komizt fljótar að þessu með
því að fara gegnum blöðin, sem
gefin voru út á þessum tíma.“
Honum datt eitthvað í hug, sent
kom honum til að brosa.
„Hver skyldi afstaða kvenn-
anna verða nú. Madame Lair.
hlýtur enn að vera á Quai de la
Tournelle og hefur ekki hug-r
mynd um, að bróðir hennar, sem
hún er nýbúin að bera kennsl á
með mestu ánægju, skildi einu
inni eftir fingraför sín á hníl
og var leitað af lögreglunni.
Hún var vissulega enn á bakk-:
anum ásamt leynilögreglumann-.
inum, sem hún hafði þegar í stað
róað. Það var hún, sem bafði
barið að dyrum hjá Madame Je-
anne og brosað til hennar btíðu
brosi, sem aðeins bar vott ura
dapurleika.
„Mér þykir leitt að trufla yð-,
ur.”
Þessi orð áttu ekki illa við, þvív
að hún hafði truflað rifrildi við.
„Maður verður að reðda sér einhvern veglnn, — ef aff maðup
á að vera i staelnnm“.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 25. nóv. 1962 15
*•