Alþýðublaðið - 28.11.1962, Side 15

eftir Gecrges Simenon
í „Hann svaraði mér ckki, og ég
liorfði á hann leggja a£ stað með
töskuna í hendinni, því að þá
þegar var orðið ómögulegt að fá
leigubíl.
„Ég fékk engar fregnir af hon-
um allt stríðið. Hann sendi enga
peninga fyrir leigunni, en ég
hafði ekki áhyggjur og fór upp
við og við til að þrífa, því að
liann haíði aðeins haft mcð sér
nokkur fataplögg.
„Kinn morgun barði maður
með hárið greitt fram á ennið
og í þykkum yfirfrakka — það
var kominn vetur — hjá mér og
spurði, hvort Monsieur Bouvet
væri heima.
„Ég vcit ekki af hverju ég var
tortryggin. Hann hafði engan
hreim. Ég fann það bara ein-
. livern veginn á mér, að hann
var útlendingur.
„Hann reyndi að spyrja mig
nokkurra spurninga, en ég fór
undan í flæmingi”.
Það var eins og hún vildi
segja:
„Þér eruð kona líka, svo að
þér vitið hvernig farið er að
því!”
Hún heyrði hljóð, hljóp fram
á stigapallinn, hallaði sér yfir
handriðið og hrópaði með
skrækri röddu, sem manni hefði
aldrei dot.tið í hug, að hún
hefði:
„Hvað er það? .... Nei, Þau
eru ekki heima, þau eru í sum-
arfríi. Hvenær þau komi aftur?
.... Tuttugasta og áttunda sept-
ember ....”
Hún brosti, þegar hún gekk
framhjá leynilögreglumannin-
um, sem sat hjá drengnum á
einu þrepinu.
„Eins og af tilviljun kom ann-
ar þrem dögum síðar, en ég er
viss um, að hann talaði með
þýzkum hreim. Og viku síðar
slanzaði bíll frá þýzku herstjórn-
inni fyrir framan húsið. Liðsfor-
ingi og þrír menn í einkennis-
búningum stigu út.
„Þeir sögðu varla orð við mig.
Þeir vissu hvert fcrðinni var
heitið. Þeir fóru beint hingað
upp. Ég elti þá. Þegar ég sá, að
þeir ætluðu að brjóta niður hurð
ina, sagði ég heim, að ég hefði
lykil, og þeir biðu á meðan ég fór
og sótti hann.
„En þeir vildu ekki leyfa mér
að koma inn. Þeir lokuðu á
nefið á mér. Þeir voru klukku-
stundum saman í herberginu, og
guð má vita, hvað þeir voru að
gera, því að það var svo ekkert
hér inni þá fremur en núna.
„Loksins kom liðsforinginn
einn niður; gekk inn til mín og
settist, án þess að vera boðið það.
Hann talaði dálitla frönsku.
„Hann fór að spyrja mig um
Monsieur Bouvet, og vildi endi-
lega komast að því, hvert hann
hefði farið. Hann endurtók í sí-
fellu:
„Þér vitið það, madame!”
„Jafnvel þó að ég vissi það,
mundi ég ekki segja það!”
„Það er mjög slæmt, ma-
dame”.
„Þetta var stór og laglegur
maður, sem leit út, eins og hann
væri i lífstykki”.
„Hann kallaði á mann, sem
var úti í bílnum og sá fór að
róta í skúffunum mínum. Við
vorum þegar farin að fá kort úr
frjálsa hlutanum, þar sem all-
margir leigjendur voru. Hann
tók þau öll saman.
„Og þér ráðið hvort þér trúið
því, en þeir komu þrisvar sinn-
um, eins og þeir liefðu þungar
áhyggjur af þessu.
„Það gerði mér mikið gott, því
að það sannaði, að Monsieur
Bouvet geðjaðist ekki að þeim.
„Samt hafði ég áhyggjur.' Ég
vissi ekki, hvort honum hafði
tekizt að komast yfir markalín-
una, og það var ekki fyrr en
þrem mánuðum eftir frelsunina
að ég sá hann koma út úr vöru-
bíl, sem flutt hafði flóttame'nn
frá Dordogne”.
„Hvað sagði hann við yður?”
„Ekkert. Hann spurði, hvort
íbúðin sín væri enn laus, ,pg
hvort ég hefði ekki verið svöng”.
,,Og þegar þér sögðuð horium
frá heimsókn Þjóðverjanna?Ji
„Hann brosti. Hann virtist
hafa gaman af því. Hann sagði
mér seinna, að hann hefði dval-
ið stríðsárin á bóndabæ í Dor-
dogme. Hann virðist hafa hjálpað
til á ökrunum, og ég trúi því,
þar eð það var sigg á höndum
hans og hann hafði þunga
sveitaskó á fótum. Hann talaði
svo oft við mig um líf bóndans,
að ég fór að vera afbrýðisöm.
Heyrið þér mig; ég býst við, að
nú afhendi þeir yður hann. Úr
því að hann er bróðlr yðar, þá
hafa þeir enga ástæðu til að
halda honum lengur”.
Augnaráð hennar varð tor-
tryggnislegt.
„Haldið þér ekki, að það væri
bezt hér að .... ”
Hún var að leita að rétta orð-
inu; hún kunni ekki við að nota
„jarðarför”, og henni fannst
„greftrun” of dónalegt orð.
„Lögfræðingur minn er senni-
lega að ganga frá þvi núna. Ég
efast um, að hægt sé að gera
slíkt í flýti. Framburður minn
nægir ekki, og þeir þurfa að
finna fleiri sannanir.
„Læknirinn, sem stundaði
hann, þegar hann féll niður úr
trénu, er því miður dáinn, en
margir gamlir vinir hans hljóta
að vera lifandi ennþá”.
„Trúið þér, aij hann hafi raun-
verulega kvænst þessari konu?”
„Það er liugsanlegt. Það er
jafnvel líklegt”.
„En hann fór frá henni, er
það ekki? Jæja ....”
Leynilögreglumaðurinn stóð
nú í dýragættinni og hóstaði
meira eða minna kurteislega, og
jafnvel þó að líkið væri ekld
lengur þarna, lokaði Madame
Jeanne gluggunum og glugga-
hlerunum. Hún þaut yfir að rúm
inu, og það lá við, að liún tárað-
ist, þegar Madame Lair fór að
hjálpa henni að búa um það
aftur.
„Ef ég hefði ekki verið svona
málug, liefði ég munað að
þurrka af. Ætlið þér að innsigla
aftur, lögreglumaður?”
„ Mér er skipað það”.
„Þegar mér verður hugsað til
þess, að það skuli vera ég, sem
tók tvisvar í snúruna, án þess
að gera mér grein fyrir þvi!”
Á stigapallinum talaði hún við
Sardotsnáðann.
„Veiztu hver þessi kona er?
Hún er systir hins ágæta vinar
þíns Monsieur Bouvet. Heilsaðu
henni”.
„Komið þér sælar, Madame
Bouvet”.
Klukkan hálf sex tóku stórir
og þungir regndropar að falla,
og þeir hoppuðu upp að gang-
stéttunum, áður en þeir mynd-
uðu þar svarta flekki. Jafnframt
heyrðist í þrumu og vindgustur
feykti til rykinu, feykti höttum
vegfarenda af höfðum þeirra, svo
að þeir tóku til fótanna og voru
svo eftir stundarkorn komnir í
skjól í dyragættum og undir
hlífum veitingahúsanna.
Götusalar á Saint-Antoinegötu
skutust með svuntu eða poka yf-
ir höfðum sér og reyndu að
hlaupa með vagnana, sem þeir
ýttu á undan sér. Smálækir voru
þegar farnir að renna i göturæs-
unum beggja vegna götunnar,
það söng í niðurföllunum og á
öllum hæðum mátti sjá fólk flýta
sér að loka gluggum.
Monsieur Beapere hafði kom-
izt í skjól í eins konar dimmu
sundi milli nýlenduvöruverzlun-
ar og kjörbúðar, og hann las
ósjálfrátt nöfnin á nafnspjöldun-
um, sem skrúfuð voru á vegginn.
Það var tannlæknir á fyrstu hæð,
nuddkona á þriðju, og einhvers
staðar í húsinu, gerviblómasali.
Hann hafði yfirheyrt rúmlega
fjörutíu gamlar konur, en sumar
þeirra voru litlar og magrar, aðr-
ar komust ekki lengur út úr her
bergjum sínum, enn aðrar höfðu
horft á hann í forundran, þegar
hann talaði við þær um Quai
de la Tournelle.
„Hvað ætti ég svo sem að gera
á Quai de la Tournelle?"
Það voru jafnvel sumar, sem
svöruðu honum af mikilli
mælsku á tungumáli, sem hann
skildi ekki og hélt vera pólsku.
Hann strikaði út hvert heimil-
isfangið af öðru í vasabók sinni,
og þegar rigningin hrakti hann af
götunni, hörfaði hann inn í for-
dyrið, en handan við það var
húsagarður og fann þar enn eitt
skilti, þar sem stóð orðið „Hús-
vörður.“
Vegna óveðursins var næstum
dimmt, og einhver hafði kveikt á
rafmagnstýru, sem gaf frá sér
aumingjalegt ljós.
Hann fór inn, fann þar gamla
konu, sem lá í rúmi, og aðra, sem
ekki var annað en svört hrúga
úti í horni með fötu fyrir framan
sig, sem hún fleygði í kartöflun-
um, sem hún var að flysja.
„Lögreglan."
Það var ógeðslegur þefur af
svita og lyfjum þarna inni, sem
minnti hann á, er hann hafði
verið skorinn upp við botnlanga-
bólgunni.
„Athugið hvað hann vill, ung-
frú Blanche,” sagði veikluleg
rödd einhvers staðar neðan úr
rúminu.
Einkennilega barnaleg rödd
spurði, „hvað viljið þér?“
Honum hafði enn ekki dottið
í hug að horfa á hana. Hann varð
að venjast ljósinu.
„Mig langar aðeins til að
spyrja yður, hvort ekki búi hér í
húsinu gömul kona, sem klæðist
svörtu og er fótaveik."
Hann hafði ekki fyrr sagt þetta
er hann var skyndilega farinn að
horfa á fætur konunnar, sem hún
hafði dregið inniskóna af og virt
ust tröllauknir og án allrar lög-
unar í svörtum ullarsokkunum.
Búið þér hér?” spurði hann. (
Og þar sem gamla konan svai>
aði ekki, var það sú í rúminu,,
sem sagði veiklulega:
„Já, hún býr hér. Hefur gerÉ
það í rúm þrjátíu ár. Hún hjálp-,
ar mér stundum. Hvað viljið þé^
henni?“
Þrumurnar drekktu stundum,
röddum þeirra. Ljósin blikkuðu,.
Það virtist sem Ijósin gætu fai>
ið. Gamia konan horfði á hann
feimin og hrædd, með hnífinn 1,-
annarri hendi og hálfflysjaða kart.
öflu í hinni. Andlit hennar var
breitt og fölt, eins og fullt tungl,
augun og varirnar litlaus, eins og
allt andlitið hefði verið gert úr
sama efni.
„Þekkið þér Monsieur Bouv-
et?“ spurði hann hana skyndi-
lega.
Hann hafði á tilfinningunni, að
leit hans um allt þetta hverfl
væri nú lokið. Hún hafði litið
upp. Hún horfði undrandi á hann
um leið og hún sagði:
„Hann er dáinn.”
„Þekktuð þér hann?“
Hún sagði:
„Eg færði honum blóm."
„Eg veit það.”
„Eg sé mynd af honum í blaðl
og þekkti liann strax.”
>
Hann liafði aldrei heyrt rödd,
eins og þessa, hún var eins lit-
laus og andlitið, flöt og ópersómí
leg. Hún snéri sér að rúminu til
að biðjast ráða, skelfingu lostin
yfir að vera að tala við karlmenn.
„Er langt síðan þér sáuð hann
síðast?“
„Já, það er langt.”
„Tuttugu ár?”
„Meira.”
„Þrjátíu ár?”
„Meira.”
„Var það í París?" l.
„Eg hef séð hann í Parfs.”
„Hafið þér séð hann annars;
staðar?"
„Eg fór til Bríissel með hon-i
um, og við bjuggum þar í eitt árj
Kannski minna. Eg man þaðí
ekki”. :
„Var hann þá farinn að kalla
sig Bouvet?“
GRANNARNIR
Nei. Annað hvort heldnrðu áfram að hjálpa mér eða ferð
að hlusta á barnatímann, Dísa,
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 28. nóv .1962