Alþýðublaðið - 29.01.1963, Blaðsíða 15

Leyndardómsfull
skáldsaga eftir
Hugh Pentecost
FYRSTI HLUTI:
LITLI, gráhærði maðurinn
ruddist gegnum þyknið og kom
út í rjóðrið. Hann stóð þarna og
dauft, vonsvikið bros lék um
varir hans. Þetta var í annað
skipti, sem hann kom nákvæm-
lega á þennan stað, á síðustu
fjórum klukkustundum. Hann
yar ramvilltur.
Hann ýtti beygluðum, grúm
liattinum aftur á hnakka og sett
ist á flatan stein, og ýtti fiski-
körfunni og bakpokanum til, svo
að þau sætu betur. Veiðistöngina
í léreftsslíðrunum lagði hann i
grasið við hliðina á sér. Hann
liallaði sér fram, tók vatn úr
lindinni við fætur sér í lófana,
drakk nokkuð af því og skvetti
síðan afganginum framan í sig.
Það var komið fram í rökkur
á heitum júlídegi og hann var
örmagna eftir að hafa ruðst í
nokkrar klukkustundir gegnum
flókið kjarr og óþekktan furu-
skóg. Hann tók vasaklútinn sinn
upp úr rassvasanum og þurrkaði
sér í framan- Hann var að setja
vasaklútinn aftur í vasann, cr
hann leit upp og sá manninn
standa á klettinum fyrir ofan sig
með handvélbyssu hvílandi í oln
bogabótinni.
Litli gráhræði maðurinn sat
alveg hreyfingarlaus stundar-
korn. Hann hafði hrokkið við,
er. hann sá manninn fyrir ofan
sig, en lét á engu bera. Þegar
undrunin var liðin hjá, varð
liann satt að segja feginn. Hann
lyfti höndinni í kveðjuskyni.
„Halló, þarna“, sagði hann.
Maðurinn á klettinum svaraði
ekki. Hann stóð þarna eins og
„Góði maður,^. ætlið þér að
segjarjijér, að — “
„Ég.komst að þeirri niðurstöðu
að jSÍSF'væruð villtur", sagði mað
urinn á klettinum. „Ég var að
<»í®vonávíað þér munduð ráfa burtu
.úr þessum hluta skógarins. í
...ö! istafeþess.- genguð þér í sífellt
þr.eJQ.gri .hringi. í næsta skipti,
.irsem þér færuð héðan úr rjóðr-
inu, vissi ég, að þér munduð
finna húsið.“
„Eigið þér við, að það sé hús
hér í grenndinni?"
handan við þessa hæð.“
„Gjg þér létuð mig reika um?“
„Já.“
Smith hristi hægt höfuðið. „Ef
ég- ya?ri ekki svona þreyttur,
munái ég vera forvitnari. Heyrið
mig. annars, væri yður sama, þó
aðrþér beinduð þessari — þessari
karíönu eitthvað annað? Það má
‘i’Véjpa, að hún sé ekki hlaðin, en
samt — “
„Hún er hlaðin."
y-^-afpVæri yður sama — “
,v;»,Mér þykir það leitt, herra
§mith.“
' S? -„Doktor. Doktor John Smith.
JJg er læknir."
„Ég heiti Mark Douglas“,
íSSlgði maðurinn á klettinum.
„Því miður hafið þér, dr. Smith,
vSlzt hér inn í mjög flókið á-
„:.S.tand.“
„Maður klæddur til að leika
’golf stendur úti á víðavangi,
„þeinir vélbyssu að bráðókunn-
úgum manni — “Dr. Smith yppti
'öxlum. „Já, það má nú segja,
, . . . , aherra Douglas, þetta virðist dá-
myndastytta og kjafunnn á * ..
byssunni miðaði beint á litla grá 11 T - , •* ci i, - • *
,___-„Þér komið til hussms mcð
]æ ~ anrnnn. ann virtist iúér“, sagði Mark Douglas.
\cr gran s oða villta fiski- ^ugu læknisins beindust
manninn og vera að reyna að
komast að einhverri niðurstöðu
um hann. Það var ekkert í útliti
fiskimannsins, sem einkenndi
hann. Hárið var grátt og augun
grá og glaðleg. 'Að öðru leyti var
hann ósköp venjulegur, hann var
hvorki hár né lágur, feitur né
magur, laglegur né ljótur. Eng-
inn hefði snúið sér við til að
horfa á hann aftur á borgar-
stræti. Satt að segja hefði senni-
lega alls ekki verið tekið eftir^r
honum.
ignablik fast að Douglas. „Sam
æmt boði eða skipun?" spurði
hann rólega.
„Skipun, er ég hræddur um“,
sagði Douglas. „Ég vonaði, að
þér munduð finna leiðina burtu
héðan, læknir. Það er alveg satt.
Eftir hálftíma hefði verið kveikt
í húsinu, og þá hefðuð þér fund
iðv okkur.“
spurði læknirinn.
gesti mína“, sagði
„Okkur?‘
„Mig og
Douglas.
^ ” „Gesti? Eruð þeir þar líka
.samkvæmt skipun, herra Dougl-
as?“
vaxinn, grannur með fránt og -
aristókratískt andlit. Hann var.
Oðru máli gegndi um mann-
inn á klettinum. Hann var há-
„Já.“
„Ég skil.‘
Dr. Smith leit af
augum Douglas og á byssuna.
„Ef ég neitaði, munduð þér þá
herra Douglas?"
„Já.“
„Ég gat ekki hætt á það",
sagði Douglas. „Þér virtuzt vera
villtur, en þér hefðuð getað ver
ið að njósa. Þér hefðuð getað
verið maður, sem ég er búinu
að bíða lengi eftir að hitta. Mér
hafði ekki dottið sá möguleikl í
hug, — að það gæti verið ein-
hver, sem ég ekki þekkti. Ég
gat ekki hætt á það.“
„Ég er hræddur um, að ég sé
steinhættur að fylgjast með,
herra Douglas. Ég veit ekki, hvað
þér eruð að tala um.“
„Gerir ekkert til“, sagði Dougl
as. „Við förum nú til hússins."
„Allt í lagi, herra Douglas. Vís
ið veginn."
„Það er stígur rétt handan við
þetta furutré þarna”,sagði Dougl
as. „Ég ætla að ganga á eftir yð
ur, ef yður er sama.“
II.
Dr. Smith tók upp stöngina
sína og stóð upp af steininum.
Það var dálítið erfitt að koma
sér af stað aftur. Hin stutta hvíld
hafði orðið til þess, að þreyttir
vöðvar hans stirðnuðu. Er hann
klifraði upp brekkuna, upp í
sömu hæð og Mark Douglas
stóð í, leit hann stöðugt á Dougl
as og byssuna. Það var enginn
ótti í augum hans; aðeins mikil
forvitni.
Douglas benti með byssukjaft-
inum. „Rétt handan við tréið
þarna munuð þér finna stíginn,
læknir.“
„Þakka yður fyrir“, sagði Dr.
Smith.
Dr. Smith var ekki kominn
tuttugu metra frá tréinu, þegar
hann var kominn út úr þyklcn-
inu. Hann stanzaði, dálítið undr
andi af því, sem hann sá. Þarna
var stöðuvatn, sem hlaut að
vera um tveir ferkílómetrar að
stærð. Og þarna var hús, stórt,
óreglulega byggt og voru yfir-
byggðar svalir meðfram því á
tvær hliðar. Þar sem á féll úr
vatninu var stífla og lítið hús,
sem læknirinn sá að mundi vera
rafstöð, því að rafmagnsvírar
lágu þaðan upp að húsinu. Á
bak við húsið sá hann bílskúr úr
steini með tveim bifreiðum —
stationbíl og rauðum blæjubíl.
Læknirinn hristi höfuðið hægt.
Hann hafði verið innan við
hundrað metra frá þessum stað
allan daginn og aldrei tekið réttui
beygjuna, sem hefði leitt hann*
til hússins. *
„Gjörið svo vel að halda é-
fram“, sagði Douglas fyrir aft->*
an hann.
Dr. Smith þrammaði yfir rjóð
ið að breiðum þrepunum, sem
lágu upp þrepin og stanzaði aft«
ur. Sitt hvorU megin við útidyriá
ar voru stórir gluggar, sem,
sneru út að vatninu. í báðurn
þessum gluggum sá læknirinn
andlit, sem störðu á hann. Það
voru konur þarna — áreiðanlega
tveir karlmenn. Þetta höfðu ver
ið skelfd andlit. {
Læknirinn gekk að þungri,
járnsleginni eikarhurð og lagði
höndiná á snerilinn. Hann snertt
og dyrnar opnuðust auðveldlegaj
Þær höfðu ekki verið læstar. SiS*
tilfinning, sem læknirinn hafði'
fengið, að andlinu ,í gluggunum'
væru andlit fanga, hvarf, aðl
minnsta kosti um sinn. En þegar
hann steig inn fyrir og horfðf
kringum sig í stóru, þiljuðu her-
berginu, fann hann til næstiun1
ofsalegrar spennu.
Það voru átta manns í her-t
berginu — fjórir karlar og fjór
ar konur. Það var eitthvað fár-
ánlega klaufalegt við stellingar
þeirra. Það virtist sem þau hefðu
verið á einhverri ráðstefnu,
heyrt lækninn koma, þotið að
gluggunum til að sjá hver kom-
inn væri, og þotið síðan til baka
og tekið sér algjörlega óeðliieg'
ar stöður, sem áttu að virðast
kæruleysislegar.
Einn af karlmönnunum, dökk-^
hærður og íþróttamannslega vax,
inn, hallaði sér upp að risastór-,
um arninum og var að reyna a8
troða sér i pípu með titrandt
fingrum. Annar karlmaður með
homspangargleraugu stóð vlð
hreyfanlegan bar og var að sýsla
við ísmola. Þriðji maðurinn, stór >
og luralegur, stóð með verndandt
handlegg utan um eina af kon-
unujji. Fjórði maðurinn, smávax
. inn.Ji stærð við knapa, sat í bæg
indastól með fæturna undir sér 1
og illgirnislegt glott leiddi í ljós )
skakkar og tóbaksgular tennur^
Ein kvennanna háfði snúið bakjU
við sviðinu. Önnur virtist vera.
. A
með rauðleitt stuttklippt hár
Jafnvel í tuttugu metra fjarlægð#-
voru augu hans fölblá og fjand-
„ , . „ „a,— raunverulega nota þennan hlut,
samleg og full varuðar, ser“-
kennileg. Þúnnar varirnar voru
herptar saman. Hann var í grá
um buxum, velskomum tweed- - „Ég skal segja yður, ég býzt
jakka og með gúlan hálsklút við> að Þér segið satt , sagði dr.
bundinn um hálsinn. Hann leir”'SmUh- „Þér hljótið að vera ægi
út alveg eins og óðalsbóndi —- lpga hiæddur, herra Douglas .
að undantekinni vélbyssunni. ' ‘ »HvaS meinið Þér, hræddur?"
„Ég virðist vera villtur’-, sagði „Ungur maður með yðar vöðva
litli, gráhærði maðurinn giað-.--> byggingu þarf tæplega á svo yf-
jCga irgnæfandi yfirburðum að halda
viðskiptum við gamlann karl
„Hver eruð þér?“ spurði maðír. eins og mig. Hvernig haldið þér
urinn á kíéttinum. Rödd lians var' helzt, að ég gæti gert yður
spennt og dálitið has. miska?"
„Ég heiti Smith“, sagði litli, „Méð því að sjá það, sem þér
gráhærði maðurinn. „Ég hlýt að' ' eigið 'ekki áð sjá“, sagði Dougl-
vera búinn að gleyma þjálfun-' as, „og skýra frá því, þegar þér
minni úr skátafélagin, því að ég__ kæniuð til bæjarins aftur. Mér
hef verið að ganga í hring í‘;i þykir það afskaplega leiðinlegt,
klukkustundum saman.“ að þér skylduð flækjast í þetta
„Ég veit það“, sagði maðurinn mál, læknir, en við þvl er ekk-
á klettinum. „Eg hef fyigzt að gera úr þessu."
yður.“ _ - „Þér liefðuð nú getað látið
„Hvað segið þér?“ _ sitja við að vísa mér veginn aft
,,Ég hef verið að reyna að gera 2^'ur til . menningarinnar, herra
það upp við mig, hvort þér vær- Douglas. É hefði ekki séð neítt
uð raunverulega villtur, eða^ og því ekki haft frá neinu að
hvort þér væruð —“ segja.“
m
ALÞtÐUBLAÐro ;tr\ 29. janúar 1963 |5 jr