Alþýðublaðið - 21.03.1963, Blaðsíða 12

' H1S BÁCK' WA5
TUPNEP, 50 HE
doesn't, even
KNOW 'WHO HIT
V HIAA... «
MA-AM/ NOBODy IN )
HODAð 15 eOINS TO -C
TE5TlFy THAT YoU ££-
' LIBEPAT5LV HIT C0L.
CA NyON ON THE HEAD
WITH A 5T0NE... v
7 WHAT DO M
YoV MEAN?
X NEVER RAN
AWAY TROM
„ ANyTHlNöi
^ MI55 RUNE/IT >
WIU. BE BETTER
|P yoU 60 OUT OP
TOWN FOP A WHILE
:ri baki í yður og 1
a» hyer kastaði' ír^ani
in láta ndIik®^Tii|fenn
- ;-■■-■
hafið niiöaðiá-íaann
Holmes fyrir unglinga
Etfir A. Go
Ég hafði heimsótt vin minn
Sherlock Holmes að morgni
þriöja í jólum og hugðist óska
honum glcöilegra jóla. Hann lá
uppi í sófa í purpuralitum inni-
slopp, með pípugrind nálægt sér
og hrúgu af krypluðum morgun-
blöðum, sem hann var nýbúinn
að lesa, rétt hjá sér. Við hliðina
á sófanum var tréstóll og á bak-
horni hans hékk afar illa far-
Inn og ómerkilegur harður hatt-
ur, slitinn og brotinn á nokkrum
stöðum. Stækunargler og tengT
ur lágu á stólsetunni og bentu
til aff hatturinn liafði verlð
hengdur þannig með það fyrir
augum að rannsaka hann.
,.Þú ert upptekinn," sagði ég.
„É,t trufla þig kannski?“
,.AlIs ekki. Það gleður mig
að eiga vin, sem ég get rætt nið-
urstöður mínar við. Málið er ó-
sköp ómerkilegt" — hann benti
meí þiimalfingri í áttina til
hattsins — „en það eru atriði
I sambandi við það, sem ekki
eru alveg án þess að vera fróð-
leg og jafnvel fræðandi."
Ég settist í hægindastólinn og
hlýjaði hendurnar við snark-
anli eldinn, því það var komið
nanurt frost, og hað voru frosí-
rósir á gluggunum.
, Ég býst við,“ sagði ég, „að
svo ljótur sem hann er útliís,
þá sé tengd við þennan hattkúf
einhver hanvæn saga — að
hann sé sú vísbending, er muni
Ieiffa b'ff til lausnar á einhverj-
um leyndardómi off refsingu
fyrfr einhvern glæp.“
,.Nei, nei. Enginn glæpur."
sagði Sherlock Holmes hlæjandi
„Aðeins eitt af þessum smáat-
vikum, sem hljóta að gerast,
þegar við höfum f jórar milljónir
manna hrúgaðar saman á nokkr
um fermílum. í aðgcrðum og
viðbrögðum svo mikils mann-
fjölda má búast við alls konar
viðhurðum og margt smávanda-
. máliff getur komið fyrir, sem
* er athyglisvert og skrítið, án
þess að v»ra glænsamlegt. Við
höfum allir reynslu fyrir því.‘‘
„Og það svo mjög,“ sagði ég,
að af síðustu sex málum, sem
,.ég hef bætt við safn mitt, hafa
þrjú verið algjörlega laus við
aokkurt lagalegt afbrot.“
„Einmitt. Þú átt við tilraunir
mínar til að ná aftur skjölum
Irene Adlers, hið einkennilega
Jnál ungfrú Mary Sutherlands
Off ævintýri mannsins með
skökku vörina. Jæja, ég efast
I ekki um, að þetta smámál hér
mnni fara í sama flokk. Þú
þekkir Peterson, húsvörðinn?“
„ Já.“
„Það er hann, sem á þetta
sigrurmerki."
„Er þetta hans hattur?"
„Nei, nei. Hánn fann hann.
Eigandinn er óþ'ekktur. Ég bið
þig að líta ekki á þetta sem
beyglaðan hattkúf, heldur sem
viðfangsefni fyrir gáfur okkar.
Og þá fyrst: hvernig komst hann
hingað? Hann kom hingað á
jóladagsmorgun ásamt góðri,
feitri gæs, sem ég efast ekki
um að nú sé að stikna yfir eldi
Petersons. Hér koma staðreynd
irnar.
„Um fjögur leytið á aðfara-
nótt jóla var Peterson, sem er,
eins og þú veist, heiðarleikasál,
á heimleið úr smávegis mann-
fagnaði og gekk eftir Tottenham
Court Road. Framundan sér
sá hann í gasljósinu allháan
mann ganga með nokkrum
slætti og með hvíta gæs reidda
um öxl. Er þessi maður kom að
horninu á Goodge Street, kom
til átaka milli hans og nokkurra
harðsvíraðra náunga. Einn
hinna síðarnefndu sló hattinn
af ókunna manninum, sem þá
reiddi upp staf sinn til að verja
sig, og er hann sveiflaði hortum
yfir höfði sér, rak hann hann
í búðarglugga á bak við sig og
braut hann. Peerson haiði
hlaupið il að hjálpa ókunna
manninum gegn árásarmönnun-
nm, en maðurinn hrökk við, er
hann brauí gluggann, og þegar
hann sá einkennisklæddan mann
koma hlaupandi að sér, missti
hann gæsina og tók til fótanna
og hvarf í því völundarhúsi smá
stræta sem liggja bak við Tott
enham Court Road. Árásarmenn
irnir höfðu flúið, þegar Peter-
son birtist, svo að hann var einn
eftir á vígvellinum ásamt sigur-
Iaununum, sem voru þessi beygl
aði hattkúfur og ein óaðfinnan-
leg jóiagæs."
„Sem hann hefur náttúrulega
skilað eigandanum aftur.“
„Gði minn, þar kemur vand-
inn. Það er satt, að „Til frú
Henry Baker“ stóð skrifað á
miða, sem festur var við vinstri
fót fuglsins, og það er sömu-
leiðis satt, að stafirnir „H. B.“
eru læsilegir á svitaskinni hatts
ins, en þar eð til eru noklcrar
þúsundir Bakera og nokkur
hundruð Henry Bakera í þess-
ari borg, þá er ekki auðvelt að
koma týndum eignum til skila
hjá einhverjum elnum þeirra.“
„Hvað gerði Peterson þá?“
„Hann kom bæði með hatt-
inn og gæsina til mín á jóla-
dagsmorffun, þar eð hann vissi,
að jafnvél smæstu vandmál
vekja áhuga minn. Gæsin var
geymd þar til í morgun, er
þess fóru að sjást merki, þrátt
fyrir nokkurt frost, að rétt
væri að borða hana sem allra
fyrst. Finnandinn hefur því tek
ið hana og ætlar henni að upp
fylla hin endanlegu örlög gæsa,
en ég held hins vegar áfram
að hafa hjá mór hatt herra-
mannsins, sem týndi jólamatn-
um sínum“.
„Auglýsti hann ekki?“
„Nei.“
„Hvaða vísbendingu getur
þú þá haft um það, hver hann
er?“
„Aðeins það, sem ráða má
með ályktunum.“
„Af hattinum?“
„Einmitt.“
„En þú ert að gera að gamni
þinu. Hvaða ályktanir geturðu
dregið af þessum ómerkilega
hatti?“
„Hór er stækkunarglerið
mitt. Þú þekkir aðferðir minar.
Hvaða grein geur þú nú gert
þér um sérkeuni þess manns,
sem borið hefur þetta höfuð-
fat?“
Ég tók mér hattkúfinn í
hönd og velti honnm hálfrauna
lega fyrir mér. Þetta var ósköp
venjulegur, svartur hattur,
kringlóttur, eins og þeir plaga
að vera, harður og mjög snjáð
ur. Fóðrið hafði verið úr
rauöu silki, en var nú allmjög
upplitað. Það var ekki að sjá
neitt nafn framleiðanda, en,
eins og Holmes hafði getið um,
þá voru upphafsstarfirnir „H.
B.“ krotaðir öðru megin. Það
var gat á barðinu fyrir snúru
til að halda hattihum á höfð-
inu, en snúran var horfin.
Að öðru Ieyti var liann brot
inn, ákaflega rykfallinn og með
blettum á mörgum stöðum, þó
að nokkur tllráun virtist hafa
verið gerð til að leyna hinum
Wettunum með því að bera
blek á þá.
„Ég- sé ekki neitt“, sagði ég
og rétti liann vini mínum.
2875
W
I'LL TAKE TE5TIM0NV
FffOM SEVERAL FEOPLE
THAT YOU AIMEO ATA PEACE
MABCHEU WHO ACCIiSBD US
OF NOT BEINð PffOUD THAT
HODAö 15 NOW A PRIME
TAPSET OF ffEP MI55ILE5
ANP BESIPE5, e-ABY, 1F COi^J,
CANVöN-5H0ULP Pl&THEV'p f
Tffy you FOE MANSLAUöflTER.- j
ANP TWELVE PEOPLE COULE'
ACQLHT yoÚ —EVEN THPUöH !
EVERyoNE IN HOPAö KNOWL í
, IT 5H0ULP READ F!E5'iWi
L. PEöPEE MUPPER
i
I)
Ég held að þér ættuð að hverfa burt héð-
an úr bænum um tíma, fröken Rune.
— Hvað eigiö þér við með því. Ég hef
aldrei hlaupizt á brott frá neinu.
— Það verður enginn til þess hér í Ho-
dag, að segja aö þér hafið af ásettu ráði
henti seini í höfuð Stáls ofursta.
Hann sneri baki í
hugmynd um hver
— Ég mun
um að þér
flokknum, einn
um að vera
hefur ekki
bera vitni
úr friðar-
okkur
skuli nú vera eitt helzta skotmark eldflauga
rauðliSanna.
— Og þar að auki góða mín, ef Stál
deyr mundi þér stefnt fyrir mahndráp, og
þá gæti kviðdómur sýknað þig, — jafnvel
þótt allur bærinn vissi, að þetta hefði ver-
að Hodag ið morð.

12 21. marz 1963 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ