Alþýðublaðið - 06.04.1963, Page 15

virtist ekki hafa krafta til að
brjóta sér leið út úr pappírspoka,
hafði barið meistarann svo, að
hann varð að geíast upp.
Við höfðum gert þetta upp aft
ur og aftur frá ellefu um morg-
uninn til klukkan sjö, og það
var erfiðasta dagsverk, sem ég
hafði nokkru sinni unnið í lífi
mínu.
Loksins hafði stjórnandinn
liætt.
„Ókei,' strákar og stelpur“,
hafði hann æpt í hátalarann, „Ég
vil, að þið séuð öll komin hing
að klukkan níu í fyrramálið. Ver
ið i sömu fötum og þið eruð í
núna.“
Rima lagði höndina á hand-
legg minn.
,Haltu þig nálægt mér og vertu
fljótur til, þegar ég segi þér“.
Við ráfuðum áfram rétt á eftir
hinni löngu röð af aukaleikur-
um, Hjartað í mér barðist, en ég
þorði ekki að hugsa um það, sem
í vændum var.
Rima sagði: „Hérna í gegn“,
og hún ýtti dálítið við mér.
Við læddumst niður eftir smá-
stíg og komum að bakdyrunum
á húsi þrjú.
Það var auðvelt að komast und
ir sviðið. Fyrstu þrjár stundim
ar lágum við eins og mýs, log-
andi hrædd um, að einhver
kynni að finna okkur, en svo um
tiu leytið hættu sviðsmennirnir
störfum, og við vorum eiu.
Þá vorum við bæði aðfram-
komin af sígarettuleysi. Við
kveiktum í. í daufu ljósinu frá
eldspýtunni sá ég hana liggja
endilega við hlið mér í rykinu,
það stirndi á augun í henni, og
lnin fitjaði upp á trýnið.
„Þetta verður allt í lagi. Eftir
hálftima getum við byrjað."
Ég sagði við sjálfan mig, að
ég hlyti að vera viti mínu fjær
að flækjast í annað eins. Ef við
yrðum gripin . .
Þá var það, sem ég fór fyrst
að verða hræddur fyrir alvöru.
Til þess að dreifa huganum,
sagði ég: „Hvaða samband er
milli ykkar Lowenstien?"
Hún hreyfði sig. Mér virtist ég
hafa snert viðkvæman blett.
„Ekkert.“
,Reyndu ekki að segja mér
það. Hvernig komstu í kynni við
slíka rottu? Ilann líktist honum
Wilbur vini þínum“.
„Þér ferst að tala með sundur-
skorið andlitið! Hvað heldurðu,
að þú sért?“
fálkinn
iiliíftsfilu
siftð

tr~-
Ég kreppti hnefann og lamdi
liana fast í lærið.
„Haltu kjafti um andlitið á
mér!“
„Haltu þá kjafti um vini
mína“.
Ég fékk skyndilega hugmynd.
„Auðvitað — þú færð dópið
hjá honum! Hann gæti eins ver-
ið með skilti utan á sér, sem það
stæði á“.
„Þú meiðir mig!“
„Það kemur fyrir að ég gæti
kirkt þig. Hann er sekpnan, sem
þú færð dópið hjá, er það ekki?“
„Og hvað með það? Ég verð
að fá það einhvers staðar, er það
ekki?“
„Ég hlýt að vera vitlaus að
skipta mér nokkuð af þér!“
„Þú hatar mig, er það ekki?“
,Hatur kemur þessu máli ekk
ert við.“
„Þú ert fyrsti maðurinn, sem
ekki hefur viljað sofa hjá mér“,
sagði hún og röddin var bitur.
„Ég hef ekki áhuga á kven-
fólki.“
„Það er alveg jafn djöfullega
komið fyrir þér og mér. Þú virð
ist bara ekki skilja það.“
„Ó, farðu í andskotann", sagði
ég ofsareiður. Ég vissi, að hún
hafði rétt fyrir sér. Ég hefði all
ur verið í óstandi síðan ég kom
af spítalanum, og það sem meira
var, það var svo komið, að mér
var farið að þykja ágætt að vera
í óstandi.
„Ég skal segja þér dálítið
núna“, sagði hún lágft. „Ég hata
þig. Ég veit, að þú ert góður fyr
ir mig: ég veit, að þú gætir
bjargað mér, en samt hata ég
þig. Ég skal aldrei gleyma því
hvernig þú fórst með mig, þeg-
ar þú kúgaðfa- mig ■ með lögregl-
unni. Gættu þin, Jeff. Ég skal
íl «
ná mér niðri á þér fyrir það,
jafnvel þó að við störfum sam-
an.“
„Ef þú reynir eitthvað að
bekkjast til við mig“, sagði ég
og yggldi mig í áttina til henn-
ar í myrkrinu, „þá flengi ég þig.
Það er það, sem þú þarft: ærlega
flengingu."
Hún flissaði skyndilega.
„Kannski er það það, sem ég
þarf. Wilbur var vanur að berja
mig.“
Ég færði mig frá henni. Hún
var svo spillt og viðurstyggileg,
að mér varð ómótt að vera nærri
henni.
„Hvað er kluklcan?" spurði
hún.
Ég horfði á sjálflýsandi visana
á úrinu mínu.
„Hálf ellefu."
„Við skulum korna."
Þá fór hjarta mitt fyrst að slá
fyrir alvöru.
„Hafa þeir varðmenn hér?“
„Varðmenn? Til hvers?“
Hún var þegar byrjuð að
skríða frá mér, og ég fór á eftir
henni. Eftir nokkrar sekúndur
stóðum við saman í myrkrinu ná
lægt útgöngudyrunum á húsi
þrjú. Við hlustuðum.
Það heyrðist ekkert hljóð.
„Ég skal ganga á undan",
sagði hún. „Haltu þig nserri
mér.“
Við gengum út úr húsinu út í
heita, dimma nóttina. Það var
stjörnubjart, en tunglið var
ekki komið upp ennþá. Ég gat
aðeins greint hana, er hún stanz
aði til að horfa út í myrkrið,
eins og ég gerði.
„Ertu hræddur?“ spurði hún
og kom alveg upp að mér. Mér
var djöfullega við að finna fyr-
ir grönnum, heitum líkama
hennar, en bakið á mér nam við
vegg hússins, svo að ég komst
ekki undan. „Ég er það ekki.
Svona lagað hræðist ég aldrei,
en ég held, að þú sért hrædd-
ur“.
„Ókei, svo að ég er hræddur",
sagði ég og ýtti henni burtu.
„Ertu þá ánægð?“
„Þú þarft ekki að vera það.
Þeir geta ekki gert þér neitt
verra en það, sem þú ert sjálf-
ur búinn að gera þér. Þetta segi
ég alltaf við sjálfa mig“.
„Þú ert vitlaus! Hvað á svona
tal að þýða, eiginlega?"
Hún .gekk út í myrkrið og ég
á eftir henni.
Allan daginn hafði hún verið
með tösku í ól yfir öxlina. Þeg-
ar hún stanzaði fyrir utan skrif
stofu mannaráðningastjórans,
lieyrði ég, að hún opnaði renni
lásinn á töskunni.
Ég heyrði hana fitla við dyrn-
ar. Hún hlýtur að hafa verið
mjög fær. Eftir nokkrar sekúnd-
ur heyrði ég smella í lásmun.
Við gengum saman inn á
myrka skrifstofuna. Við biðum
eftir því að augu okkar vendust
daufu skininu frá stjörnunum,
sem barst inn um tjaldalausan
gluggann. Eftir nokkrar sekúnd
ur gátum v'ið greint skrifborðið.
Síðan settist hún á gólfið og fór
að raula lágt með sjáKri sér.
Ég beið, hjartað barðist og ég
hlustaði á lágt skrapandi liljóð-
ið, er hún vann við læsinguna.
„Hann er erfiður", sagði hún,
„en ég klára þetta fljótlega.“
En hún gerði það ekki. Mínút-
umar liðu: skrapið fór að fara
í taugamar á mér. Hún var nú
liætt að raula, og ég heyrði að
hún bölvaði lágt.
„Hvað gengur á?“ spurði ég
og gekk frá glugganum til að
gægjast á hana yfir borðið.
„Hún er erfið, en ég skal hafa
hana.“ Hún virtist algjörlega ró-
leg. „Láttu mig í friði. Leyfðu
mér að einbeita mér.“
„Við skulum hypja okkur!“
„Ó, þegiðu!“
Ég sneri mér afur að glugg-
anum, og þá tók hjartað í mér
ægilegt stökk og ég greip and-
ann á lofti.
Ég sá höfuðuð og axlir af karl
manni bera við daufa stjörnubirt
una. Hann var að horfa inn um
gluggann.
Ég vissi ekki, hvort hann gat
séð mig. Það var fimmt í skrif-
stofunni, en hann virtist stara
beint á mig.
Axlirnar virtust tröllauknar, og
á höfðinu var einkennishúfa,
sem setti hroll í mig.
„Það er einhver fyrir utan“,
sagði ég, en orðin komust ekki
út fyrir þurrar varir mínar.
Rima sagði: „Ég er búin að
opna hana“ <
„Það er einhver fyrir utan!“
„Ég er búin að opna hana!“
„Heyrðirðu ekki í mér? Það er
einhver fyrir utan!“
„Feldu þig!“
Ég horfði æðislega kringum
mig í koldimmu herberginu. ís-
kaldur sviti lak af andlitinu á
mér. Ég lagði af stað yfir her-
bergið í sama mund og dyrnar
opnuðust. Ljósið var kveikt.
Það var eins og ég fengi þungt
höfuðhögg, þegar hart, skært ljós
ið lenti á mér. ,- ■■
„Hreyfðu þig ekki, annars skýt'
ég“!
Löggurödd: hörð og örugg.
Ég leit í áttina til dyranna.
Hann stóð í dyragættinni méð
skammbyssu í brúnni kraftalegri
hendinni, og hún beindist að
mér. Hann var löggi frá hvirfll
til ilja, stór, breiður og skelfi-
legur.
,;Hvað ertu að gera hér?“
Ég rétti hægt upp skjálfandi
hendurnar. Ég fann til þeirrar
hræðilegu tilfinningar, að hann
ætlaði að skjóta mig.
„É — é — ég . . .“
„Haltu höndunum kyrrum
svona.“
Hann vissi ekki, að Rima lá 1
hnipri bak við borðið. Eina hugf?
-un mín nú var að leyna hehnk'
komast út úr skrifstofunni, áður'
en hann fyndi hana.
Einhvern veginn tókst mér aff
ná einhverju valdi yfir titran<íi‘
taugum mínum.
„Ég viltist", sagði ég. „Éð séfí|
aði að sofa hér.“ , .
___ Kastaðn boltanum bara út til mín, mamma, ég skal
lireinsa hann sjálf.
a ’
ALÞÝ0UBLAÐIÐ — 6. apríl 1963 15