Alþýðublaðið - 30.04.1963, Blaðsíða 12

s.
í
...THAT YOU HAP i
A KIPE BACK
TD AUBROOK
AIR fORCE BA5£
IN A H£L1 COPTER
NONE OF My T
BU5INE55/COL.
CANyoN. BUT DIP
you foröet... .
isncoi
| CVWF
a'ff mér sama lofti og þú fram-
ar! Bley'ðan þín! Bleyðan þín“.
Þetta voru hlutar af orðum
hennar, sem enduðu í skyndi-
legu eg hræðilegu ópi í manns
röddinni, braki og síðan sker-
andi veini frúarinnar. Ökumað
urinn þóttist viss um, að ein-
hver harmleikur hefði grerzt og
þaut að dyrunum og reyndi að
brjóta þær upp á meðan hvert
veinið af öðru bárst innan frá.
Honum tókst þó ekki að ryðj-
ast inn, og þjónustustúlkurnar
voru of utan við sig af ótta til
að geta orðið honum að liði.
En skyndilega datt honum ann
að I hug og hann hljóp út úr dyr
unum, og yfir á flötina, sem
frönsku gluggarnir sneru út að.
önnur hlið gluggans var opin,
sem mér skilst að hafi verið
ósköp venjulegt að sumarlagi,
og hann komst án erfiðleika
inn í herbergið. Húsmóðir hans
var hætt að veina og lá meðvit
undalaus á sófa, en vesalings
hermaðurinn lá með fæturpa
hallandi app yfir armana á hæg
indastól og höfuðið nálægt
horninu á járnstönginni fyrir
framan arininn, steindauður í
polli af sínu eigin blóðl.
„Fyrsta hngsun ökumanns-
ins, er hann komast að raun um
að hann gat ekkert gert fyrir
húsbónda sinn, var auðvitað sú
að opna dyrnar. En þar reynd-
ust vcra óvæntir og einkenni-
legir erfiðleika á. Lykillinn stóð
ekki í skráuni að innanverðu,
né fann hann nokkurs staðar
í herberginu. Hann fór því út
aftur og kom síðan aftur, er
hann haíði ná'ð í hjálp lögreglu
manns og læknis. Frúin, sem
hinn ákveonasti grunur var
fallinn á, var flutt ti! lierberg
is síns, enn meðvitundarlaus.
Lík ofurstans var síðan lagt á
sófann og nókvæm rannsókn
gerð á hcrberginu, þar sem
harmleikurinn hafði gerzt.
„Sár það, sem hinn óheppni,
gamli hermaður reyndist hafa
fengið, var ójafn skurður, um
tveir þnmlungar að Iengd, sem
sýnilega stafaði af ofsalegu
höggi með bitlausu vopni. Það
var heldur ekki erfitt að geta
sér til um hvert það vopn hefði
verið, því að á gólfinu, rétt hjá
líkinu, Iá sérkennileg kylfa úr
hörðum, útskornum viði með
beinhandfangi. Ofnrstinn átti
hið margbreytilegasta safn
vopna, sem hann hafði haft með
sér frá hinum ýmsn löndtun, er
hann hafði barizt í, og er það
állt lögreglunnar, að þessi klyfa
hafi verið í því safni. Þjónnstu
fólkið neitar að hafa séð hana
fyrr, en hugsanlegt er, að með
al hinna mörgu, sérkennilegu
hluta í húsinu, hafi þeim sézt
fyrir hana. Ekkert annað veiga
mikið fann lögreglan í herberg
inu, að undantekinni þeirri ó
útskýranlegu staðreynd, að
hinn týndi lykill fannst hvorki
á likinu, hjá frú Bardley né
neins staðar í herberginu. Loks
varð skrásmiður frá Aldershot
að opna dyrnar,
„Þannig stóðu málin er ég
fór til Aldershot á þriðjudags-
morgun að beiðni Murphys maj
órs til þess að bæta við aðgerff
ir lögreglunnar. Ég held, aff
þú munir viðurkenna, aff mál
iff var þá þegar orðiff hiff at-
hyglisverðasta, en vlff athngan
ir mínar sannfærðist ég um, aff
það væri í rauninxi enn furðu
legra en í fljótu bragði virtist.
„Áffur en ég rannsakiff her-
bergiff, spurffi ég þjónustu-
fólkiff spjörunum úr, en tókst
affeins aff fá fram þær staff-
reyndir, sem ég hef þegar sagt
þér. Þjónustustúlkan, Janc
Stewart, mundi þó eftir einu
athyglisverðu atriffi. Þú manst
eftir, aff þegar hún heyrffi rifr
ildið fór hún niffur og kom aft-
ur meff hitt þjónustufólkiff
meff sér. í fyrra skiptiff, þegar
hún var ein, segir hún, að radd
ir húsbændanna hafi veriff svo
lágar, aff hún heyri varla nokk
uff, og dró þá ályktun fremur
af tóninum en orðunum, að
þeim hafði orðið sundurorða.
Þegar ég spurði hana nánar,
minntist hún þess þó að hafa
heyrt frúna nota tvisvar orðið
„Davíð“. Þetta atriði er hið
veigamesta aff því er varffar aff
lelffa okkur aff ástæðunni fyr-
ir hinní skyndilegu deilu. Of-
ustinn hét James, eins og þú
mannst.
,,Þaff var eitt atriði í málinu,
sem mest áhrif hafði haft
bæffi á þjónustufólkið og lög
regluna. Þetta var hinn af-
myndaði svipur á andliti of-
urstans. Samkvæmt frásögn
þeirra var það frosið í hinum
hræðilegasta svip ótta og skelf
ingar, sem mannlegt andlit get
ur á sig teklð. Fleiri en einn
missti meffvitund við það eitt
að sjá svipinn, svo ægilegur
var hann. Þaff var alveg víst, aff
hann hafffl séff örlög sín fyrir,
og aff þau höfffu valdiff honum
hinni ægilegnstu skelfingu.
Þetta fékk aff sjálfsögffu vel aff
kenningu lögreglunnar, ef of
urstinn hefði getað séff konu
sína gera morffárásina á sig.
Þaff ónýtti ekki heldur þá kenn
ingu, að sáriff var á hnakkan-
um, þvi aff hann gat hafa snúiff
sér við til aff forffast höggið.
Engar upplýsingar var að fá frá
frúnni sjálfri þar eff hún var
um tíma trufluð vegna snöggra
heilabólgo.
„Hjá lögreglunnl komst ég að
því, aff ungfrú Morrison, sem
þú mannst aff fór út meff frú
Barcley um kvöldið. neitaði að
hafa hugmynd nm þaff, hvað
hefði valdið því iUa skapi, sem
frúin var í, þegar hún kom heim
aftur.
,,Þegar ég hafffi fengiff þess-
ar upplýsingar, Watson, reykti
ég yfir þeim margar pipur og
reyndi aff greina þær, sem öllu
móli skiptu, frá hinum, sem
affeins voru aukaatriffi. Það
gat ekki leikiff neinn efi á því,
aff athyglisverffasta og greini-
legasta atriffi málsins var hið
elnkennilega hvarf lykflsins. Hin
nákvæmasta Ieit hafffi ekki get-
aff Ieitt hann í ljós í kerberg-
inu. Þess vegna hlaut hann að
hafa verið tekinn þaðan- En
Iivorki ofurstinn né kona hans
gátu hafa tekið hann. Það var
angljóst. Þess vegna hlaut ein-
hver þriðji aðili að' hafa kom-
ið inn í lierbergið. Og þessi
þriðji aðili gat aðeins hafa
komið inn um gluggann. Mér
virtist sem nákvæm athugun
á herberginu og grasflötinni
muni ef til vill veita nokkra
vísbendingu um icnnan dul-
arfulla aðila. Þú ýekkir aðferö
ir mínar, Watson. Ég beitti
hverri einustn þeirrar vifc' þessa
rannsókn. Og það endaði með
því, að ég fann spor, en mjög
álík þeim, sem ég liafði átt von
á. Það hafði verið maður í her
berginu, og hann hafði farið
yfir flötina, er hann kom frá
veginum. Mér tókst að finna
fimm, mjög greinileg spor eftir
hann — eitt ó veginnm sjálf-
um, á þeim stað, þar sem hann
hafði. fariff yfir lága Vegginn,
tvö á grasflötinni, og tvö mjög
dauf á gólfborðnnum, þar sem
hanu hafði farið inn um glugg-
— Mér kemur það að sjálfsögðu ekkert
við ofursti, en gleymduð þér, að þér ætl-
uðuð að fara til baka með þyrlu?
— Nei, ég gleymdi þvf ekki majór Tate,
ég vildi bara láta frökenina halda að ég
æki einn lieim í kvöld.
— Mannstu eftir skógarbeltinu, sem
Koosevclt forseti skipaði fyrir að yrði varð
veitt, svo komandi kynslóðir gætu séð
. hversu erfið öll aðstaða hefði verið hér.
— ,|á, auðvita.
— Ég bjóst hálfparinn við því að hér
mundum við einhvers staðar sjá bíl. —
Þarna er hann.
— Ég sá að ökumaffur ungfrúarinnar, var
einn af þeim scm réðust á mig á hótelinu.
Ég er sennilega ófélagslyndur maður!
Moro
W-----------------7«i
No, MAJDK TAT£: >
I WANTEP To PLANT
TH£ IDEATHAT I'P
B£ DRIVTMö ACS05S
THE I5THMU5 ALONE
TONiöliTl
PBCALL THAT PATdi^
CP JUNSLE YOU 5AID
PRE5IPENT THEODOEE
ROOíEVELT ORDERED
PRE5ERVED 50 WE
FIÍTUP.E ö£NEPAT70N5
WOULD RNOW HOW
FMG6BD IT WA5 ? •
THOUGHT THERE'p BE ^ I NOTICEP THATTHg PglVeR
A CAR PAEKED SOMEWHERE
5UCH A5 TH£ CtP CR05S-
ISTHMU5 TRAIL-AND
THERE IT15/..
OF ÍBNORITA MURCIA'S CAR
WA5 ONE OF TH£ Ö0ON9
WHO LEANED ON ME AT
THE HOTSL! I ÖUESS I'M
ANT1-50CIAL/,
12 30- aPríl l903 — ALÞÝDUBLAÐIÐ