Breiðablik - 01.05.1907, Page 13

BREIÐABLIK.
193
W
SIÐASTA FERÐ LÆKNISINS.
Eftir IAN MACLAREN.
Pað var bitur sunnudag’ur í desember
mánuöi. I ökladjúpum snjó var sóknar-
nefndin að gjöra út um mál sín. Þá kom
gamla bústýran læknisins ogf sagði
Drumsheugfh, að læknirinn kæmist ekki
á fætur og langaði að hafa tal af hon-
um seinna dagsins.
,,Já, já,” sagði Hillocks og hristi höf-
uðið og þann dag fipaðist Drumsheugh í
kirkjunni, svo alla furðaði.
Janet bústýra hafði gjört eld á arni,
sem annars var eigi notaður. Hún hafði
hengt dúk fyrir gluggann til varnar gegn
hamförum þessa beiska norðannæðings.
En það setti hroll að hjarta Drumsheugh,
er hann kom inn í þetta þægindalausa
herbergi með einum sex smá-húsgögn-
um og slitinni gólfdúksræmu, og hann
horfði út í snjóinn, sem lá í hrúgu upp á
aðra gluggarúðu, en furutrén myrk og
döpur með fangið fult af snjó og ís fyrir
utan.
Lækninum haföi raunalega hnignað,
hann gat naumast ly ft höfðinu, en
andlitið varð bjartara, er gesturinn kom;
og stór hönd, sem nú var drifhvít og
fáguð, var rétt fram undan rúmfötunum
með gömlum hlýinda-tilþrifum.
,,Komdu nær maður og seztu. Það er
óttalegur dagur að láta þigfara svo langt.
En eg vissi,þú mundir ekki fást um vega-
lengdina. Eg var á báðum áttum, þang-
að til í gærkveldi; þá fann eg, að það
myndi eigi líða á löngu og í morgun fór
mig að langa svo sárt til að sjá þig. Við
höfum verið vinir síðan við vorum dreng-
ir við gamla skólann í furuskóginum og
mér þætti vænt um, ef þú værir hjá mér
seinast. Þú verður hér í nótt, Pétur, upp
á gamlan kunningsskap. “
Drumsheugh var í mikilli geðshræring;
skírnarnafni sínu hafði hann eigi verið
nefndur síðan móðir hans lézt,og það var
eins og titringur kæmi í herðar hans, eins
og' einhver hefði til hans talað úr öðrum
lieimi.
,,Það er óttalegt að heyra þig vera að
tala um að deyja, Vilhjálmur; eg þoli það
ekki. Við komum lækninuni hérna í
Mýrabæ á fætur og þú verður á ferð-
inni fram og aftur áður langt líður. Það
er ekkert stórvægilegt, sem að þér geng-
ur. Þú ert orðinn slitinn af sífeldu erfiði
og þarft hvíldar. Segðu ekki, að þú sért
að fara frá okkur, Vilhjálmur. Við meg-
um ekki án þín vera, hérna í Drumtoch-
ty;“ og Drumsheugh mændi óþreyjufull-
ur eftir einhverju vonar-orði.
,,Nei, nei, Pétur, það er ekkert hægt
að gjöra og það er of seint að senda eftir
nokkurum lækni. Stundum er drepið svo
að dyrum, að enginn vafi er, hver sé á
ferð. Eg hefi barist við dauðann fyrir
aðra í fjörutíu ár, en nú er mín eigin stund
að síðustu komin. Það gengur ekkert
sérlega rnikið að mér —dálítill snertur af
lungnapípubólgu — og líkamsbyggingin
hefir verið ágæt; en eg er með öllu útslit-
inn; það er það, sem að mér gengur og
slíkt læknar enginn. “
Drumsheugh gekk yfir að arninum, og
gjörði dálitla stund ekkert annað, en að
mylja sundur hálfbrunna móköggla og
fór reykurinn upp í augu hans og nef.
,,Þegar þú ert til, Pétur, voru það tvö
eða þrjú lítilræði, sem eg ætlaði að biðja