Breiðablik - 01.01.1912, Blaðsíða 2

BREIÐABLIK
114
II.
Horfinn er dag'ur;
himinn er fagur;
hýrnar við náttfaðminn kvöldstjarnan blá;
ljósöldur glitra,
litgeislar titra;
ljós-englar vaka mér hjá.
Blikar mjall-vefur;
blómgyðjan sefur;
bundinn er fossinn, og loftið er hljótt;
ofar en fjöllin
eilífðar-höllin
opnast á tindrandi nótt.
III.
Rís þú ylskær yfir ljóssins börnum,
er þú slekkur blys af næturstjörnum,
himin-senda, hlýja nýjárssól!
viðkvæmt barn þó vilji tárin lauga,
vorsins sál, er skín úr ljóss þíns auga,
yngir bros, sem angurtíminn fól.
Líði trjáls þinn ljóshlýr vorsins andi,
leiki’ um sérhvern blett á fósturlandi,
veki yl í hverjum hjartans reit!
Lengjast sólbros, bæði hér og heima.
Huldudjúpsins tímans lindir streyma.
Um hið duldaenginn maður veit.
En hin sterka vonin — vonin bjarta,
víðtæk drottins gjöf til mannsins hjarta,
yfir lífsspor ókunn geislum slær,
gimsteinn barnsins, leiðar-ljósið þjóða,
lýsir það, sem hylur tímans móða.
Yfir tíð og eih'fð vonin nær. —
L. Th.