Breiðablik - 01.01.1912, Blaðsíða 3
BREIÐABLIK
115
<l44344^4434434^44^434^434sr^4434443r^4^
SUMARFERÐ.
III. í NEW-YORK OG Á ATLANTSHAFI.
G var þreyttur, eftir
að hafa ekið fram
og- aftur heitan
dag í NewYork,
og" svaf lengur en
eg ætlaði. Eg varð þess var um
leið og eg vaknaði, að alt var á
tjá og tundri á gistihúsinu. Þar
var fjöldi fólks, sem ætlaði með
sama skipi og eg yfir hafið. Það
átti að leggja af stað klukkan tíu
árdegis, svo nú var ekki til setu
boðið. En þau ósköp af farangri
sem heldra fólkið hefir með sér, er
það fer í slíkt ferðalag. Og slík
feikna umhyggja fyrir þeim far-
angri. Mér alveg blöskraði. Það
var eins og sál þeirra væri í veði.
Eða öllu heldur: Það var eins og
hún væri í kofortunum. Og væri
henni jafn-mikil umhyggja sýnd,
bæði sýknt og heiiagt, myndi þá
eigi vondi staðurinn mjög bráð-
lega detta úr sögunni algerlega,
spurði eg sjálfan mig. Um þetta
var eg að hugsa, er eg sá fólkið,
ótt og uppvægt út af farangri sín-
um, alt í kring um mig.
Eg fór að öllu hægt og gæti-
lega. Kistan mín var komin á
réttan stað kveldinu áður og eg
búinn að ráðstafa henni sem bezt
mátti, svo ekkert var eftir nema
að komast á skipsfjöl. Það var
dýrlegur vormorgunn,er eg ók of-
an að Norður-á, þar sem fólksflutn-
inga drekarnir dýru liggja og þar
sem 1 í n u r n a r hafa hver sína
byggistöð. Stíga menn þar af há-
um loftum út áþessar fljótandi hall-
ir, sem fljúga eiga yfir hafið.
En er eg ók ofan að bryggjunni,
varð eg svo gagntekinn af fegurð-
inni, fegurð borgarinnar og feg-
urð náttúrunnar, að mér fanst eg
naumast geta slitið mig frá þessu
öllu. Ekkert land er jafnfrítt í
huga mínum og Bandaríkin. Það
hefir verið svo frá fyrstu stund, er
eg leit á land. Sú stund rifjaðist
nú upp fyrir mér. Það var fyrir
36 árum. Eg var þá 17 ára gam-
all drengur, einn míns liðs þáeins
og nú, nema fáeinir samferðamenn
frá Islandi, alt vandalaust fólk.
Við komum inn á höfnina laugar-
dagskveld, eftir að dimt var orðið,
og sáum þá ekkert,eða mjög h'tið.
En um morguninn, er eg kom á
fætur, man eg, hve óumræðilega
dýrlegt mér kom alt fyrir sjónir.
Allan sunnudaginn hafðist eg við
uppi á þilfari, hugstola af því
margbreytta iífi, sem blasti við.
Bezt man eg samt eftir tveim ung-
um mönnum á mínu reki, sem