Breiðablik - 01.01.1912, Blaðsíða 12

124
BREIÐABLIK
á fiski-verzlaninni. Hann gekk fram á
milli fiskiborðanna, státinn eins og herra-
maöur,af því að hann þurfti ekki a8 vinna.
Hann tðk jafnvel eina tvo Lido-sjómenn
með sér inn á skytning og bauð þeim
me8 sér glas.
Hann breiddi úr sér þar sem hann sat
á bekknum og gortaBi bæ8i afsjálfum sér
og sonum sínum. Hann var8 líka í svo
gó8u skapi, a8 hann tók upp medalíuna,
setn hertoginn haf8i gefið honum fyrir að
frelsa barn frá druknan í Stórasíki.
Hann sá naumast sólina fyrir þessum
stóra gullpening, bar hann ávalt á sér og
sýndi, hve nær sem færi gafst.
Þá kom maður og tók að herma frá
slysinu, án þess a8 taka eftir Cecco, sem
sat þar. En hann hafði eigi talað letigi,
áður fiskimaðurinn varp sér yfir hann og
greip fyrir kverkar honum. ,,Þú segir
þó ekki, a8 þeir sé dau8ir“, æpti hann,
,,ekki synir mínir, heyrir þú? Ekki syn-
ir mínir!“
MaSurinn sleit sig af honum, en Cecco
hegðaði sér eins og hefði hann ntist ráð
og rænu.
Þeir, sem fram hjá fóru, heyrðu hann
æpa og kveina. Þeir þyrptust inn á
skytninginn, allir sem máttu, og slógu
hring um hann eins og kringum loddara.
Cecco lá á gólfinu og var í önguni sín-
um. Hann laust hnefanum í harBan stein-
inn og sagði hvað eftir annað: ,,Þa8 er
San Marco, San Marco, San Marco!“
,,Þú ert úrvinda af sorg,Cecco“,sögðu
þeir við hann.
,,Eg vissi a8 þa8 myndi koma fyrir
þarna úti á hafinu“, sagði Cecco, ,,fyrir
utan Lido og Malamocco, þar vissi eg að
það myndi koma fyrir. San Marco ætl-
aði að ná þar í þá. Hann heiftaðist viS
þá. Eg hefi óttast það lengi. Já“, sagði
hann, án þess að gefa því gaurn, er sagt
var honum til hugarléttis, ,,þeir hlógu
eitt sinn að honum, þegar viS lágum úti
fyrir Lido. Hann hefir ekki gleymt því.
Hann þolir ekki að láta hlæja aS sér“.
Cecco rendi viltum augunum til þeirra,
er stóðu i kring, eins og beiddist hann
hjálpar. ,,Heyrðu mér Beppó frá Mala-
mocco“, sagði hann og rétti hávöxnum
fiskimanni höndina. ,,Heldur þú ekki að
það hafi verið San Marco?“
,,Láttu þér eigi detta neitt slíkt í hug
Cecco!“
,,Eg skal segja þérhvernig var,Beppo.
Einhverju sinni, þegar drengirnir mínir
voru börn, lágum við þarna úti á hafinu,
og til þess okkur skyldi eigi Iei8ast,sag8i
eg þeim, hvernig San Marco kom til
Feneyja. San Marco, guðspjallamaður,
sagði eg þeim, var fyrst jarðsettur í
skrautlegu musteri í Alexandríu á Egipta-
landi. En borgin féll í hendur vantrú-
a8ra, og einhverju sinni skipaði kalífi
þeirra að reisa skyldi skrautlega höll í
Alexandríu og skreyta með súlum úr
kirkjum kristinna manna. En einmitt
um sama leyti lágu tveir kaupmenn frá
Feneyjum á Alexandríu-höfn með tíu vel-
fermdum skipum. Þegar þeir komu í
kirkjuna, þar sem San Marco var jarðað-
ur, og heyrðu talað urn skipan kalífans,
sögðu þeir viö sorgbitnaprestana: ,Líki8
dýrmæta, sem þér hafið í kirkju y8ar, er
hætt við að verði saurgað af Múhameðs-
trúarmönnum. Fáið okkur það. Viö
skulum sýna því sóma, því San Marco
prédikaði fyrstur kristindóm á eyjunum
við lóniö, og hertoginn mun endurgjalda
y8ur‘. Þá létu prestarnir tilleiSast, en
til þess aö kristnir menn í Alexandríu
yrði þessu eigi andvígir, var lík annars
heilags 'manns lagt í kistu guðspjalla-
mannsins. En til þess nú Múhamedstrú-
armenn skyldi eigi heldur fá vitneskju
um brottflutning líksins, var því komi8
fyrir á botninum í stórum kassa og þakið
yfir með svínslærum og reyktu fleski,sem
Múhameðstrúarmenn rháttu ekki koma
nærri. Svo þegar tollþjónarnir opnuðu
lokið á kassanum, flýttu þeir sér þaðan
eins fljótt og þeim var unt. En þessir
tveir kaupmenn fluttu San Marcoóskadd-