Dagskrá II - 25.12.1901, Blaðsíða 5

D A G S K R Á II.
5
♦ Systurnar. ♦
I. SÝNING.
GLEÐIN situr við hljóöfæri og leikur
á þaö og syngur undir. Hún er klædd
hvítum kjóli, látlaus og blátt áfrarh; hár-
ið fellur ógreitt niöur á mitti. Til vinstri
handar henni sést hvíla ; sefur þar ein-
hvér, hulinn hrafnsvörtum blæjum. Gleö-
in syngur :
‘ ‘ Ó, jaröarbarn kærasta, kom þú til mín
og klæddu þig hátíða skrauti,;
ég send er frá guði meö gjafir til þín
—frá gjafmildu kærleikans skauti.
Á sólvagni líð ég um ljósgeisla braut
og lífkornum sælunnar strái ;
. ég lofa því öllu, sem andardrátt hlaut,
að eignast þá gjöf, sem það þrái.
Ég sé það í anda hvar alheimur býr
í alsælu höllinni minni,
og myrkrið og kuldinn og fjarlægðin flýr
og friðsælt og bjart er þar inni.
Nú eru jólin í nánd ! Jólin, sem eru
hátíðin mín; nú liggur vel á mér. Nú sef-
ur hún Sorg, systir mín, og vaknar ekki
um jólin, að ég vona—ekki rétt um jólin.
Nú er ég send frá guði til þess að sópa og
prýða mannshjörtun, því hann ætlar sjálf-
ur að búa }>ar um jólin, en hann getur
ekki verið þar sem óhreint er. Ég hefi
Þegar víða komið; sumstaðar er alt opið
og ég kemst inn viðstöðulaust, en sum-
staðar hefir verið harðlæst ; en það gerir
ekkert til; systir mín hefir læst þar, en
nú sefur hún og hennar lásar eru allir
þess eðlis, að þeir opnast, ef hún ekki lít-
ur eftir þeim stöðugt. Ó, að hún vakn-
aði nú ekki ! Ég fer af stað til mannanna
með allar gjafirnar, og ég kalla á hana
Von, systur inína; viðfáum barninuíhend-
ur kerti með óslökkvandi ljósi og látum
það syngja himneska söngva sakleysis og
ánægju. ])að heillar huga öldungsins og
vermir hjarta hans. Hann lítur til baka
og sér sjálfan sig, þegar hann var eins og
þetta barn. Hjá honum vaknar þrá og
löngun og hann fær þeim fullnægt öðru
hvoru. Systir mín gengur á undan hon-
um og ég við hlið hans. Hann lftur á-
fram, sér í gegnum gröfina og húnerekki
dimm, þvert á móti. Hann hvetur spor-
ið, honum eykst ásmegin. Ég leik á
hörpu og systir mín lætur létta fingur
leika um gígjustrengi. Öldungurinn finn-
ur nýjan lífsstraum fara í gegnum hvern
lim, hverja taug og æð. Hann syngur
undir :
Nú hefi ég lifað hin ljúfustu jól,
á lífið er himneskt að trúa.
Framundan blasir við sumar og sól,
í sælu ég þar ætla’ að búa.
Já, ég gleð barnið og öldunginrf og alla
þar á milli. þessi hátíð er helguð mér.
Skák þér, Sorg systir ! Nú sefur þú og
vaknar að minsta kosti ekki um jólin.”
þetta mælti Gleðin og vék sér síðan
hljóðlega út.
2. SÝNING.
VONIN situr við hljóðfæri og leikur á
það og syngur undir. Hún er klædd í
grænan kyrtil, hefir gullhlað um enni og
gullhringa marga á fingrum. Hún syngur:
“ Heimsins drotning æðst ég er,
allir kóngar lúta mér ;
öllum gef ég áfengt vín,
enginn þekkir brögðin mín.
Hlæ ég þegar heimskinginn
hleypur—eltir skuggann minn.
Grútarljósi’ í hönd ég held,
hann þar íítur stóran eld.
Maurabú ég benti á,
borg með turnum leit hann þá;
þokuband á brúnum var,
brú til himins sá hann þar.
Ha, ha, ha ! vesalings maðurinn ! Hann
eltir mig út í allar ófærur; ef ég bendi
honum á logandi bál og segi honum að
það sé skínandi gull, þá trúir hann því og
fer þangað. Ég.get látið hann trúa því,
að brunahraun og gróðurlaus eyðimörk
séu blómlegir vellir Ef ég segði honum
að hundaþúfa væri himinhátt fjall, þá
mundi hann trúa því. þótt hann sé í
myrkvastofu og bundinn þúsund hlekkj-
um, þá trúir hann því að hann sé á ferð
og flugi um sólbjartan geiminn,, að eins
ef ég segi honum það. Og hversu oft
sem ég svík hann þá trúir hann mér samt,
vesalings maðurinn ! Hann er heimsk-
ingi ! En hvað segi ég ? Hann er ekki
heimskingi. ])ví hvað yrði úr honum ef
hann hætti að trúa mér ? Trúarlaust,
vonlaust líf er dauði; mesta vizka, sem
heimurinn átil, er }>að að trúa mér. ”—
Hún leikur á hljóðfærið og syngur undir :
“Ef tók hún í hönd þér hún systir mín
Sorg,
og sveif með þig norður á mannlífsins
torg,
þá lít þú í suður, }>ar ljómandi skín
og ljúflega brosir þér dagsólin mfn.
Nú ætla ég að fara með henni Gleði syst-
ur minni og finna mennina, hjálpa henni
með jólagjafirnar. (Hún lítur á rúmið).
þú sefur. Sofðu vært; þú hefir ekkert er-
indi í mannheim um jólin.”
Vonin gengur út.
3, SÝNING.
SORGIN rís upp í hvílunni, kastar af
sér blæjunum og stendur upp. Hún er
svartklædd frá hvirfli til ilja. “Systur
mínar farnar ! Ég verð að fylgja þeim,
annars er starf þeirra einkis nýtt.”
Hún tekur gígju og leikur á hana og
syngur lágt og alvarlega :
“í þínu nafni, guð, ég geng
og gegni skipan þinni;
þú veizt að hvers manns hjartastreng
ég hefi’ í gígju minni.
Og þegar dýpstu lífsins lög
ég leik, að boði þínu,
mér finst sem heimsins hjartaslög
ég heyri’ í brjósti mínu.
Ef drottins leyndu lög ég skil,
hann lét mig starf sitt vinna,
og himnaríki’ er hvergi til
án hörpuslaga minna.
Já, hvenær hefir Gleðin verið fullkomin
þar sem ég hefi ekki búið í hendurnar á
henni ? Aldrei. Hvenær hefir Vonin
komið þangað, sem ég hefi ekki verið áð-
ur ? Aldrei. Steinninn hefir aldrei orð-
ið snortinn af áhrifum mínum ; er hann
sæll ? Hvenær hefir Vonin eða Gleðin
heimsótt hann ? Aldrei. Hvenær er afl
Vonarinnar sterkast ? þegar ég er á aðra
hlið. Hvenær er blómlegastur akur Gleð-
innar ? þegar ég hefi plægt hann og sáð.”
Hún leikur á gígjuna og syngur :
‘ ‘Ef drottins leyndu lög ég skil,
hann lét mig starf sitt vinna,
og himnaríki’ er hvergi til
án hörpuslaga minna. ”
Tjaldið fellur.
SlG. JÚL. JÓHANNESSON.
Miðaðu fyrir ofan mark það, er þú ætl-
ar þér að hæfa. Staðfesta, einurð, áræði,
kjarkur, þolgæði, alt bygt á réttum og
göfugum grundvelli,—það eru þeir horn-
steinar, sem heimsmenningin hvílir á.
Bragðaðu ekki áfengi, neyttu ekki tóbaks,
svíktu aldrei, giftu þig ekki fyr en þú ert
fær um að mæta heiminum. Vertu ein-
lægur í öllu; treystu á sjálfan þig. Vertu
kurteis og göfuglyndur; vertu löghlýðinn;
lestu ekki ómerkilegar skáldsögur, en
lestu blöðin. Auglýstu það sem þú ver/.l-
ar með; græddu peninga á ærlegan hátt
og verðu þeim vel; elskaðu guð og náunga
þinn; elskaðu sannleika og dygðir. Láttu
ekki athlægi annara hafa áhrif á þig.
Taktu ekki ráðum of margra. Skeyttu
því aldrei hvað um þig er sagt, en láttu
það alt vera lýgi, sem misjafnt er sagt þér
til handa. Elskaðu ættjörð þína og vinn
henni gagn. Líttu hvorki upp né niður
á nokkurn mann. — Sé þessum reglum
fvlgt, þá er fullsæla í nánd.
—Noah Portek.