Frækorn - 15.07.1901, Blaðsíða 5

F E Æ K 0 R N.
109
til frama í umbótum sönnurn?
Og mun ekki frægðin þín fölleit og smá
í framtíð hjá komandi mönnum?
Þín ársólin fyrsta á fólkstjóra nkein
af fárverkum tryllta og móða,
og varp sínum geislum á vesöld og mein
og valkesti saklausra þjóða.
Og sjaldan var látið þeim lýðspellum af,
þótt loíað sé verk þitt í orði.
Br síðasti kveldröðull seig o’n í haf,
var svipaður leikur á horði.
Oft ryðgaði’ i skeiðunum réttlætis sverð,
en reiddur var dráphjörinn hitur,
og enn þinna konga og keisara mergð
á kænskunnar vélráðum situr.
Und fótunum auðvald og ágirndin tróð
þiun aumstadda verklýðinn snauða.
En biblíu færðir þú blámannaþjóð
og — brennivín, kúlur og dauða.
Og enn situr hræsnin í hásæti efst,
en hreinskilnin barin með keyrum,
og sannleikans tunga um tennurnar vefst,
og teygt er allt lögmál á eyrum,
svo rétturinn víkur, en ranglætið fram
sér ryður til valdanna hæni,
og hver, sem á stærstau og sterkastan
hramm,
hann steypir þeim veikari’ og smærri.
Sjá stynjandi Kínverja streymir nú blóð,
er stórveldin skapa þeim elli,
og lítið á, Búanna þrautseiga þjóð
af þrælshöndum lögð er að velli;
og Irarnir kveina með klafann um háls
af kúgurum flegnir og þjáðir,
og Finnarnir veina og hníga til hálfs
af harðstjórum píndir og smáðir.
En vannstu þá ekki til umbóta neitt,
sem einkenni söguna þína? —
Jú, víst er nú ýmsu til batnaðar hreytt;
þau blysin í myrkrinu skína:
Hjá fólkinu mildin og menntunin eykst
og mannúð í verkum og ovðum,
á vísinda leiðinni stærra þú steigst
þó stigið en aldirnar forðum.
Yér berum ei á þig neitt oflof né dýrð
að almanna samhljóða rómi,
og viljandi sæmd þinni veitum ei rýrð, —
þín verk lúta sögunnar dórai. —
En þrátt fyrir allt varstu aldanna mest
að anda og verklegum frama. —
Þótt stálsverðið hafi í bakkanum brest,
er bitið í egginni sama.
Yér þökkum hið góða, sem gafst vorri
storð,
en gleymum því nú, sem oss mæddi;
vér þökkum hvern geisla, hvert ágætisorð,
hvern anda, sem lífseldinn glæddi;
og þökk fyriv allt, sem til bóta þú bjóst,
það blessist og lifi og dafni,
já, fyrir hvern hlekk, sem af fólldnu hjóst
í frekis og mannúðar nafni.
Páll Jónssoii.
„Elskift í verki og saniileika.“
Otto Funcke segir svo frá:
Einn dag kom ungur maður til
vinar míns og sagði honum þá sögu,
að hann hafði daginn áður verið langa
leið samferða gamla manninum Pétri
M., og hafði notað tækifærið til þess
að tala við hann alvarlega um kær-
leika guðs, og sýnt honum fram á,
hve innilega guð elskar mennina.
Gamli Pótur hafði samt verið öldungis
ómóttækilegur fyrir áminningum hans
og svarað: