Frækorn - 15.07.1901, Blaðsíða 6
110
FRÆKOKN.
„Gramall maður eins og eg, sem
geng krókbeygður undir byrði minni,
og meir að segja, hef haft mikla
mæðu fyrir því að safna henni — eg
finn ekki eiginlega mikið til kæileika
guðs.“
„Hvílík ót.taleg forherðing!" mælti
hinn ungi maður, er hann sagði frá
þessu.
En vinur minn sagðist álíta það
eðlilegt, að tilraunir hans ekki höfðu
haft annan árangur en þennan.
„Eðlilegt!" anzaði ungi maðurinn
forviða. „Hvernig geturðu talað svo?
Eg útlistaði þó einfaldlega og sam-
kværat ritningunni fagnaðarboðskap-
inn fyrir honum.“
„Og samt“ svaraði vinur minn,
„varð maðurinn að þjást af byrði
sinni. Hefðirðu þar á móti tekið
hana frá honum og borið hana sjálf-
ur, þá mundi hann vafalaust hafa gefið
gætur að orðum þínum. Hafi mað-
ur fyrst smakkað, hvað kærleikur er,
verður manni lóttara að trúa á hann„.
Greturðu gjört betur?
Yið samsæti, þar sem greifi von
Holbach hafði í boði suma hinna
helztu fríhyggjumanna, var reynt að
færa allar hugsanlegar ástæður á móti
ritningunni. fá gjörði heimspeking-
urinn Diderot, sem sjálfur hafði tekið
þátt í samræðunum, enda á þeim
með því að segja:
„Það er eftirtektavert, góðir herr-
ar: eg þekki hvorki á Frakklandi né
annars staðar nokkurn, sem gæti skrif-
að eða talað með meiri list. f’rátt
fyrir allt hið vonda, sem vér nú höf-
um sagt um þessa bók, þori eg að
fullyrða, að enginn okkar gæti ritað
sögu, sem bæði væri eins mikilvæg,
einföld og hjartnæm, og sagan um
pínu og dauða Krists, sögu með slík-
um áhrifum, er verka eins glögglega
og hún, og sporast gegn um svo
margar aldir.“
„Til guðs ríkis.“
Fyrir nokkrum árum heimsótti
voldugur konungur skóla í landi sínu.
Hann fór að tala við skólapiltana og
spurði þá út um ýmislegt. Hann
tók stein, sýndi þeim og spurði:
„Hvaða ríki tilheyrir þessi?“ „Steina-
ríkinu.“ — Næst tók hann blóm og
spurði: „Hvaða ríki tilheyrir þetta?"
— „Jurtaríkinu,“ var svarið. — Loks
benti hann á sjálfan sjg og spurði:
„Hvaða ríki tilheyri eg?“ — Pá varð
þögn. Enginn vildi segja, að kon-
ungurinn heyrði til dýraríkisins. Það
var hljótt um stund, þangað til lítill
ljóshærður drengur reis upp og svar-
aði: „Til guðs ríkis.“ —