Frækorn - 31.12.1902, Blaðsíða 3

F R Æ K O R N.
179
trúin veiki og spilli fyrir eðlilegri framþróun
og sjálfstæði mannkynsins, og að eina ljósið,
sem lýsi á veg þroska og sannrar menningar,
sé ljósið á sprittlömpum vísindamannanna.
En athuga þú, lesari góður: hversu oft hef-
ur ekki slokknað á lömpum þessum, - hversu
óendanlega oft hafa ekki þau ljósin reynst
hrælogar og villuljós!
Óneitanlega e'rú hin ýmsu vísindi afarþýð-
ingarmikil fyrir mannkynið. En þau eru og
eiga að eins að vera verkfæri í hendi hins al-
máttuga, til þess að hefja mannkynið á æðra
stig - nær fullkomnuninni. En vörumst þvf
að tileinka þeim þá dýrð, er öðrum ber, eða
að setja þau í hásætið.
Og á meðan þessi hugvizkuljós hafa ýmist
lifnað, skift litum, daprast, dafnað eða dáið,
hefur stjarnan yfir Betlehem alltaf skinið jafn
skært og fagurt og verið óbrigðull leiðarvísir
öllum þeim, er sig hafa reitt á birtu hennar.
Og það er brennheit ósk vor og bæn, að hin
himneska og guðdómlega geisladýrð, sem um
liðnar aldir hefur ljómað í hjarta hins trúaða
manns við umhugsunina um fæðingu frelsar-
ans, Iíf hans og starf, mætti upplýsa hug og
hjörtu sem flestra og að ylgeislar hins sanna
Ijóss mættu sem fyrst dreifa og eyða þeim
þokuskýjum vantrúar og efasemda, sem við og
við færast inn yfir byggðir og bæi, eins og
kólgumökkur úr hafi.
Pað getur verið illa gert og ódrengilegt, að
slökkva jafnvel tímanlegar vonir þreyjandi manns.
Hugsum oss: Konan stendur á ströndinni og
mænir tárvotum augum út yfir hafrótið. Hún
hyggur að vandlega, hvort hún ekki sjái sinn
elskaða eiginmann bera að landi, því hún veit
að nú þreytir hann stríð við storm og stór-
sjóa og er í lífshættu staddur. Vonin um að
fá að sjá hann aftur lifandi, er eini ljósdepill-
inn í tilveru hennar. En — athugalaus og
kaldlyndur gárungur hvíslar í eyra hennar:
Það er til einkis að þú stendur hér og væntir
mannsins þíns, því hann er þegar orðinn
bylgjunum að bráð.— Þarna er vonin slökkt,—
von, sem þó að eins nær til hins tímanlega —,
og hjartað verður yfirkomið af vonbrigðum,
sorg og örvæntingu.
Brúður Krists stendur á ströndinni og starir
út yfir hafrótið til hans, sem hún hefur gefið
hönd sína og hjarta. En svo heyrir hún raddir,
er segja: Þú hefur látið blekkjast; hann er
ekki sá, sem þú álítur hann, og þú sérð hann
aldrei framar.
Og sé það nú illa gert og ódrengilegt að
slökkva þær vonir, sem að eins viðkoma tím-
anlegum efnum eins einstaklings, hversu miklu
ótilhlýðilegra og ódrengilegra verk er þáekki
unnið með því, að leitast við að slökkva það
himneska trúar- og vonarljós, sem er sam-
eginlegt fyrir svo mikinn hluta mannkynsins,
og sem að sögunnar dómi hefur hafið það til
vegs og fullkomnunar.
Vér, sem notið höfum kristilegs uppeldis,
minnurnst með helgri virðingu þeirrar einlægu
og alúðlegu umhyggju, erforeldrar vorirbáru,
ekki einasta fyrir hinni tímanlegu heldur einn-
ig og sérílagi fyrir hinni andlegu velferð vorri.
Athugum þvi ráð vort með hreinskilni og
látum eigi glepjast af falsröddum eða villi-
ljósum.
Ingvar f Dal.
ÞÁ DEGI HALLAR.
Þá degi hallar og sólin sígur,
menn sakna ljóssins, er hverfur braut;
þá fjöldi logandi ljósa stígur,
svo leiftra tindrandi himinskaut.
Og stundum, öll þegar dýrðin dvín
og dimman byrgir þá fögru sýn,
þá snöggvast syrtir,
en bráðum birtir
og blessuð ljómandi sólin skin.
V. Briem.