Frækorn - 31.12.1902, Blaðsíða 10

F R Æ K O R N.
186
Eg sagði við bróður minn: »Seg
mér nú, hvað þér í raun réttri gekk til
að gefa burtu eigur þínar«,
Hann brosti og svaraði:» Þú trú-
ir mér ekki. En eg mátti til. Héimur-
inn hafði náð á mér tökum, og eg var
kominn inn í strauminn. Fjöldinn safn-
aðist í kringum mig og, vinir mínir voru
farnir að ráða öllu í sveitinni. Eg fann
að mér geðjaðist þetta vel. En þá
vaknaði eg og leit í kringum mig. Og
eg sá að horfurnar voru ískyggilegar.
Þá reif eg mig lausan. En eg var
bæði ringlaður og hræddur og fann ekki
rétta veginn*.
»Kannast þú við það, Páll ?«
»Vinstri höndin ætti ekki að vita
hvað hin hægri hefst að; en þetta varð
að umtalsefni. Það barst út um allar
sveitir, og eg var gjörður að viðundri.
Það, sem eg hafði gjört, var misskilið og
kom illu af stað. Jafnvel gjafir mínar
hafa orðið að ásteytingarsteinum.«
»Segir þú það, Páll?«
»Peningar hafa ætíð illt i för með
sér. Gjöfin og gjafarinn mega ekki að-
skiljast. Peningagjafir gjöra fátækling-
ana að illþýðí, hvernig svo sem að er
farið. Eg varð að féþúfu; og þeir, sem
hjálpar nutu hjá mér, tóku á móti hjálp-
inni eins og skyldugjaldi og mögluðu
yfii þvi, að fá ekki meira; en þeir sem
enga hjálp fengu, fylltust gremju og
hatri Og það var ekki kærleikur, held-
ur öfund, sem óx upp af gjöfum mín-
um«.
Hann var orðinn alvarlegur. En
svo brosti hann. »Upp aftur og aftur
verður maður að læra og læra. Við
hverjar ófarir aukast manni hyggindi; og
úr syndum sínum verður maður að byggja
sér tröppustiga, því leiðin upp er löng.«
»En« sagði eg, »kennir þú ekki,
að maðurinn eigi að vera fullkominn?«
Hann brosti. »Viljinn á að vera heill
og einbeittur«.
Eg hugsa með mér: ómaklegt er það,
að kalla hann vitskertann.
XXXI.
Eg spyr hvort það sé satt að hann
lækni sjúkdóma. En hann neitar því.
»Það er þó sagt, að þú biðjir fyrir
veikum og leggir hendur yfir þá. En
eg vil nú segja þér það afdráttarlaust,
að mér geðjast ekki slíkt athæfi!«
»Það hjálpar stundum. Og alls þess
verður að freista, er að hjálp má verða.
Því í því er kristindómurinn innifalinn,
að vér hjálpum hver öðrum.«
Eg þegi, en hann heldur áfram :
»Margvíslegur er krankleiki vor, og
að jafnaði er hann að eins hugsýki eða
ímyndunarveiki. Það er sálin, sem er
sjúk, Og hafi hún ekki sinn fulla kraft,
vinnur hið illa bug á oss. Þá styrkir
bænin, komi hún frá trúuðu hjarta; sál-
in styrkist og fær nýjan mátt til mót-
stöðu.«
»Eigir þú nokkurn guð, er heyri bæn-
ir, þá sýn mér hann, Það er einmitt
slíkur guð, sem eg þarfnast «
Hann brosti. »Já, tákn viljum vér hafa.«
»Svaraðu mér nú: , Allt sem þér biðj-
ið um, skuluð þér fá', stendur skrifað.«
«,í mínu nafni1, stendur þar. Það er:
þegar vér biðjum eins og hann bað. En bæn
hansvar: verði þinn vilji. Stundumþykj-
umst vér sjá stórmerki. En að biðja, það er
ekki að gera kraftaverk í guðs nafni. Til-
gangur bænarinnar er að lyfta oss upp,
til þess að vilja guðs vilja. Og náum
vér þessu æðsta marki, þá veitist oss
allt það er vér óskum. Og þetta er
ráðningin á gátu lífsins, að vilji minn
verði samhljóða vilja guðs.
Margur góður kjarni felst í hinum
forna siðalærdómi. Bæn, vinna og fasta
eru þrjú gömul og góð vopn. Og ótal
illir andar eru með þeim vopnum út-
reknir. Milli sjúkdóms og syndar eru
svo náin bönd, að iðrunin leiðir jafnan
til heilsubótar. Æskan leitar ráða gegn
óskírlífishvötum. Fasta þú, svara eg:
vinn þú, og dugi það ekki, þá fasta þú!
Og eg hef séð það hafa góðan árangur.
Oft þarf ei annað en fjörgandi orð af
frískum vörum, til þess að hugsýkin
rými og sjúklingurinn hressist. Þetta
hef eg oft reynt; því hugsýki og hug-
leysi eru almennir kvillar. Og gamla
lækningaaðferðin er góð fyrir þá, sem
fyrst og fremst þarfnast þess, að viljinn
sé læknaður.«
$ '©'£) (°fÐ (D