Frækorn - 31.12.1902, Blaðsíða 5

F R Æ K O R N.
18 r
inn fram til ræðupallsins — og, gat
borið vitni um það, að hann var orðinn
nýr maður og hafði lifandi trú á guð
sinn og frelsara.
Hann er enn þá áhugamikið vitni um
þá guðs náð, sem honum er orðin auð-
sýnd.
í sannleika »hönd drottins er ekki of
stutt, að hann geti ekki hjálpað«, og hann
er lifandi guð og heyrir bænir.
Ef það væri snefill af sannleiksást hjá
hinum svokölluðu fríhyggjumönnum vorra
tíma, þá mundu þeir reyna lærdóminn
og gera guðs vilja, og þá mundu þeir
þekkja, hvort hann er af guði eða af
mönnum. En sannleikurinn er sá, að
þeir eru óærlegir við sjálfa sig _og vilja
ekki trúa, að guð er til, þótt þeirra egin
sannfæring sé á móti slíkrí afneitun.
»Reynið mig«, segir drottinn. Þús-
undir, já, milljónir manna hafa reynt
hann og fundið hann vera lifandi, trú-
fastan vin og eilíft hellubjarg.
ffHerold".
Hitt og þetta um biblíuna-
—o—
Nöfn biblíunnar eru mörg. Sjálft orðið
biblía kemur af gríska orðinu byblos, sem er
nafn á hinum innra börk papyrusplönt'unnar.
Það, sem var ritað á þennan börk, var einnig
nefnt blyblos. Um heilaga ritningu kemur
þetta nafn ekki fyrir fyr en á 4. öld e. Kr.
„Ritningin" á við það, á hvern hátt orð guðs var
gefið. „Lögmálið" minnir á skipanir orðsins.
„Opinberunin" leiðir oss til að hugsaumljós-
ið, sem orðið hefur að gpyma. „Kanon" er
orð, sem stundum er viðhaft uin biblíuna og
þýðir það „regla", sem bók þessi á að vera
fyrir líf vort.
Apokryfiskar bækur (þ. e. huldar bækur) eru
safn af trúarbragðalegum bókum, sem voru
samdar nokkrum tíma fyrir fæðingu Krists,
en eru ekki álitnar að vera innblásnar af guði
eins og biblían. Þessar bækur eru samt oft
látnar fylgja gamlatestamentinu. Árið 1827
ákvað brezka biblíufélagið að útiloka bækur
þessar lir biblíum þeím, er það gaf út. Og
hefur þeirri reglu alltaf verið fylgt síðan af
téðu félag. Danska biblíufélagið hefur þar á
móti tekið þær með í þær biblíur, sem það
hefur gefið út.
Targum (af kaldeisku orði, sem þýðir útlegg-
ingj er nafn á lausri þýðingu af gamlatesta-
mentinu á kaldeiskri mállýsku, eftir að hið upp-
runalega hebreska mál var ekki lengur talað.
Vulgata (þ. e. almenn) nefnist þýðing bibl-
íunuar á latínu, gerð af kirkjuföðurnum Hiero-
nýmusi í Betlehem ár 400 e. kr.
Septuaginta nefnist þýðing á bókum gamla-
testamentisins á grísku, gerð í Alexandríu um
200 ár f. kr. Nafn hennar („sjötíu") kemur af
því að 70 Gyðingar eiga að hafa gert þýðinguna,
hver sitt eintak. Vísindamenn nútímans neita
þessu og halda því fram, að þýðingin sé gerð
á lengra tímabili.
Biblían inniheldur 66 bækur 1189 kapitula
og 31,173 vers.
Bók Mika er í miðri biblíunni; miðkapítul-
inn er Sálni. Dav. 117; minnsta vers biblíutin-
ar er Jóh. 11,35 (2 orð), stærsta versið er Est.
8,9 (70 orð).
Af nýjatestamentinu eru til milli 7 — 800
handrit. Sum þeirra eru mjög skrautlega rituð
á rautt skinn (pergament) með gull- ogsilfurstöf-
um. Hið elzta þeirra er frá 4. öld.
Elzta og bezta handrit af allri biblíunni er
það, sem professor Tischendorf fann árið 1859
í klaustri á Sínaí. Það er að líkinduin frá fyrri