Frækorn - 26.08.1904, Blaðsíða 8

136
F R Æ K O R N.
drýgir glæpi; sú náð, sem eg geymdi
handa honum, er til þess ætluð, að
hýlja þær syndir, sem hann hefir drýgt,
óg þau brot lögmálsins, sem hann
framvegis kann að drýgja í þeim ve\k-
leika, 'setn hanti hefir að eðlisfarí, og í
vanþekkingu um lögmálið og utn kiaft-
ínn til þess að hlýðnast því, þangað til
hann fyrir mína kenslu hefir komist
til þekkingar á blessunum og einka-
réttindum löghlýðins borgara og á
þeim ávöxtum, sem þar af spretta.
En ef hann með fullum vilja brýtur
lögmálið eftir alt þetta, og ef hann
virðir að vettugi fórn mína handahon-
um, ef hann fer að skoða náðargjöf
mína sem rétt sér til handa, til þess
að halda áfram yfirtroðslu laganna;
ef hann viljuglega lítilsvirðir anda þeirr-
ar náðar, sem honum er auðsýnd, þá
er engin náð geymd handa honum. Þá
hlýtur hann að falla í hendur hins
borgaralega valds, og hann verðskuld-
ar þá harðari refsingu en þótt hann
aldrei hefði þekt mína yfirgnæfandi
náð.
Undir náðinni.
Af þessari dæmisögu er augljóst,
að með tilliti til hins unga yfirtroðslu-
manns er dómarinn orðinn þjónn náð-
arinnar og dómstóllinn orðinn að náð-
arstól. Gagnvart yfirtroðslumanninum
er dómarinn ekki framar þjónn lög-
málsins, heldur þjónn miskunnar og
náðar. Dómarinn er framvegis þjónn
lögmálsins, en ekki gagnvart unga
manninum. Hann framkvæmir lögmál-
ið gagnvart staðgöngumanninum, en
náðina gagnvart yfirtroðslu-mann-
inum. Hann stendur í líkri stöðu og
presturinn í gamla testamentinu eða
í hinnj táknmyndalega þjónustu. Prest-
urinn framkvæmdi lögmálið gagnvart
hinu saklausa lambi, en náð gagnvart
hinum seka manni.
Ef náðin hefði verið veitt öllum
mönnum í lögsögn dómarans, þá hefði
dómarinn orðið þjónn náðarinnar, í
stað lögmálsins, gagnvart öllum. Eng-
an í lögsagnarumdæmi hans væri þá
hægt að setja undir lögmálið, en þvert
á móti væru þeir allir undir náðinni
og dómstóll dómaranS mundi þá verða
að náðarstól, eða hásæti náðarinnar.
Og þetta sýnir, þá blessunar stöðu
sem »allur heimurinn« hefir komist
í, sakir »hins dýrðlega fagnaðarerindis
Jesú Krists.« »Guð í Kristi friðþægði
heiminn við sjálfan sig, og tilreiknar
ekki mönnunum afbrot þeirra . . . því
hann, sem ekki þekti synd, gjötði guð
að syndafórn vorvegna, svo að vér fyr-
ir hann yrðum réttlættir fyrir guði.«
2 Kor. 5, 19. 21.
Þar sem guð hefir ekki tilreiknað
heinunum afbrot hans gegn lögmáli
guðs, heldur vegna sinnar yfirgnæf-
andi náðar tilreiknað syni sínum yfir-
troðslur heimsins, þá er það augljóst,
að í þessari náðarsamlegu friðþægingu,
hefir hann losað heiminn viö bölvun
lögmálsins, en sett hann unc'i; náð'na.
»Guðs náð hefir birst sáluhjálpleg
öllum mönnum. Titus 2, 11. Kristur
leið dauðann »fyrir al!a.« Heb. 2, 9.
í Róm. 5. kap. kemst Páll postuli
að hinni sömu niðurstöðu. Fyrst sýn-
ir hann fram á, að fyrir yfirtroðslu
Adams kom syndin yfir hvern einasta
meðlim mannkynsins. Hver og einn
sem fæddist eftir fall Adams, fæddist
sem yfirtroðslumaður. Með því að
gera sjálfan sig að syndara, gerði
Adam alla menn í heimi að syndur-
um. Vatnsrás getur ekki geng-
ið hærra en uppspretta hennar. Þar
sem börn hans voru fædd með synd-
ugri náttúru, eins og hann, faðir þeirra,
hafði fengið hana fyrir fallið, gátu þeir
ekki frekar frelsað sjálfa sig frá því
að syndgaen Etiopíumaðurinn gat frels-
að sjálfan sig frá sínum dökkva hör-
undslit. »Fyrir einn mann kom syndin
inn í heiminn.« Róm. 5, 12. Eins og
því vegna eins falls dómur er fall-
inn á alla menn til fordæmingar, eins
er og vegna eins réttlætis náðargjöfin
veitt öllum mönnum til réttlœtingar lífs-
ins.« 18 v. »Því einsoghinir mörgu
urðu syndugir fyrir óhlýðni hins eina
manns, eins munu líka hinir mörgu
fyrir hlýðni hins eina verða réttlættir.«
v. 19. Börn Adams gerðu sig ekki
sjálf að syndurum. Eg gerði ekki
[Frh. ábls. 138.1