Frækorn - 13.10.1904, Síða 5

FRÆKORN
165
Hvernig; getur þetta verið satt, ef skírnin er
„sáttmáli góðrar samvizku við guð" (1. Pét.
3/21)? Hvernig getur óvita barn gert slíkan
sáttmála? En hver getur gert hann betur en
fullorðinn maður, er hefir komist til þekking-
ar' á synd sinni og gefið sig í sannri og iif-
andi trú drotni á vald?
„Barnáskírnin er einhver stærsti velgjörning-
úr, sem guð hefir knúð söfnuð sinn til að inn-
leiða," sagði presturinn enn fremur.
Séra Fr. Fr. veit það ofur-vel, að enginn
stafur er til hvorki í guðs orði né í kirkju-
sögunni, sem sýnir, að Kristur né postular
hans, né hinir fyrstu kristnu hafi nokkurn-
tíma framkvæmt barnaskírn. Hann veit, að
Tertullian, hinn fyrsti „kirkju-faðir", sem
nefnir barnaskírn, er á móti henni.
„Tertullian, sem var tippi á 3. öld, er hinn
fyrsti, sem nefnir barnaskírnina. Hann segir
í riti sínu um skírnina (18. kap.):
„Með tilliti til ástands (conditio)hvers manns,
móttækileika (dispositio) og aldurs, þá er ákjós-
anlegra að fresta skírninni, sérstaklega hvað
ungbörnin snertir. Að vísu segir drotlinn:
meinið þeim ekki að koma til mín. En látið
þau koma, þegar þau fara að þroskast. Látið
þau koma um leið og þau verða frœdd um,
hvert þau koma. . . . Látið þatt fyrst lœra að
þrá frelsunina, til þess það verði séð, að mað-
ur veitti ltana þeim, sem þráðtt hana."
Séra Fr. Fr. veit líka, að ýms hjátrú kom
upp í kirkjunni samtíða barnaskírninni, svo
sem t. a. m. það, að óskírðar manneskjur væru
álitnar djöfulóðar, og að særingar illra anda voru
teknar upp á sama tíma og brúkaðar við skírn-
ina. Þær eru t. d. nefndar á kirkjufundinum
í Carthago árið 256. Sannleikttrinn um ttpp-
haf barnaskírnarinnar er sá, að þegar ljós fagn-
aðarerindisins um persónulega trú og tileinkun
hjálpræðisins fór að dofna, þá komst barna-
skírnin í hávegi ásamt öðrum mannasetningum.
„Að eins villutrúarmenn hafna henni (barna-
skírninni)". sagði Fr. Fr.
Það er Fr. Fr. og hverjum öðrum manni
allsendis ómögulegt að sanna, að barnaskírn-
in sé annað en mannaskipun, hvergi er hún
skipað í guðs orði, hvergi sést dæmi til hennar
þar. Og Jesús Kristur segir sjálfur um þá
dýrkun manna, sem bygð er á mannakenning-
um: „Þeirra dýrkan er tíl einskís,
með því þeír Kenna þá lærdóma,
sem eru manna boðorð." Matt. 15, 9.
Kristur hafnar því augsýnilega ungbarnaskírn.
Hefir séra Fr. Fr. gætt að, í hvern hóp manna
hann með’ þessari setningu' sinni séiur sjáifan
frelsarann? Og þar sem enginn getúr bent á
spor ungbarnaskírnarinnar á fyrstu öldinni e.
Kr., verður þá ekki ltinn fyrsti kristni söfnuð-
ur og postularnir af séra Fr. Fr. líka settir í
villutrúarmannahópinn? En sé það nafn af
séra Fr. Fr. notað um þessa menn, þá fer það
að fá aðra þýðingu en séra Fr. Fr. ætlast til.
„Ef ungbarnaskirnin væri ekki rétt, þá væri
ekkert orðið af fyrirheiti Jesú um, að hann
mundi vera með kirkju sinni, og að hiið hel-
vítis skildu ekki sigrast á henni."
- Sama ástæðan færist af kaþólskum fyrir
öllum villum þeirra. Þær eru uppkomnar í
kirkjunni og því er sjalfsagt að viðhafa þær,
segja þeir.
Þekkir þá séra Fr. Fr. ekki annað af guðs
ríki, annan söfnuð guðs ísögunni en hina ka-
þólsku kirkju?
Átti Kristur engan annan söfnuð á jörðu
á hinum myrku títnum páfadæmisins en ein-
mitt páfakirkjuna með hinum óttalegu villum
sínum, þá ertt orð Krists vissulega að engu
orðin; en ltafi ltann á öllum tímum átt þá á
jörðu, sem hafa hafnað ntanna kenningunum
og fylgt orði hans (og sagan vitnar, að svo sé),
— þá eru orð hans áreiðanleg og sönn.
Hins vegar er það auðvitað svo, að ýmsir
menn kaþólsku kirkjunnar og eins hinnar lúth-
ersku hafa ekki séð í fullu Ijósi ýms atriði
guðs orðs, og t. d. aðhylst ungbarnaskírn
o. fl. mannasetningar, en að þessir menn fyrir
það væru í helvftis kvölunt, eins og séra Fr.
Fr. ályktaði að þeir væru, svo framarlega t. d.
skoðun hans á barnaskírninni væri ekki rétt,
það er svo ranglega hugsað, sem framast má
verða, og svo ótilhlýðilegt, að ekki er orð-
um að því eyðandi.
En heilög skylda hvers manns er að liverfa
frá villunni, er hún er opinber orðin.
Eitthvert helzta stuðningsmeðal barnaskírend-
anna er útskýring þeirra á Jóh. 3, 5. Þann
teksta lesa þeir sí og æ, eins og hann væri
ótvíræður um barnaskírnina. En það er hann
alls ekki. Skírn er þar ekki nefnd á nafn.
Kristur segir: „Ef maðurinn fæðist ekki af
vatni og anda, getur hann ekki fengið inn-
göngu í guðs ríki."