Frækorn - 13.10.1904, Síða 13

FRÆKORN.
173
Síðasta orðið.
Heldri maður nokkur, sem heim-
sótti eitt sinn Schöner prest, lét það
í ljósi við hann, að hann hlýddi á
prédikanir hans, þegar hann mögulega
kæmist ti! þess. — »En á einu furð-
ar mig mest,« sagði hann, »í jafnmörg
ár eins og eg hefi heyrt til yðar, þá
komið þér að endingu ætíð að sama
efni. Þér minnist ætíð á hið spilta
manneðli og um náð og sáluhjálp í
Jesú Kristi. Fagnaðarboðskapurinn
hefir þó í sér svo margar kenningar
og önnur efni til útleggingar, að mér
verður oft á að spyrja sjálfan mig,
hvers vegna þér ætíð víkið að þessu
efni eða fléttið það inn í prédikanir
yðar, þegar menn sízt varir.«
»Ráðning gátu þessarar er mjög
einföld,« sagði Schöner; »mér hefir
ætíð komið til hugar í hvert skifti,
sem eg hefi stígið upp í prédikunar-
stólinn, að skeð gæti, að þetta yrði í
síðasta sinn, sem eg flytti ræðu eða
áheyrendur mínir hiustuðu á mig;
því vildi eg ekki vanrækja hið síðasta
tækifæri, er inér byðist ti! að hvetja
menn til afturhvarfs og trúar. Eg
veit, að vér eigum allir eitt sinn að
mæta fyrir dómstóli guðs, en þá vildi
eg ekki, að nein sál gæti ákært mig
með þessum orðum: »’Eg fór eitt sinn
að hlýða á þig, og það var hin síð-
asta ræða þín, þá lá þessi spurning
mér þungt á hjarta: Hvað á eg að
gera til þess að eignast eilíft líf, en
þá fræddir þú mig ekki um það’.«
Manninum varð orðfall, og furðaði
sig ekki á því framar, að Schöner
prédikaði svo mikið um synd og náð.
(G. B.).
Allur náðarl^rdómurinn.
Einu sinni stóð prestur nokkur við
banasæng guðhrædds manns. Hann
hafði talað nokkur huggunarorð við
hann, en nú stóð hann hljóður, og
gaf gætur að því, hvernig hin jarð-
neska tjaldbúð féll saman og hrörn-
aði óðum. Hinn deyjandi maður
opnaði þá augu sín og leit á prest-
inn og sagði: »Pað eru svo margir,
sem ekki prédika allan náðarlærdóm-
inn«. »Pegar þú prédikar náðarlær-
dóminn, þá skalt þú prédika hann
allan.« »Hvað er ailur náðarlærdóm-
urinn?« segir prestur. »Að Kristur
er dáinn fyrir deyjandi menn, og upp-
risinn til þess að lifa í mönnunum«,
sagði hinn deyjandi maður. G. B.
-------------
Vegur lastsnna.
Einu sinni var þjófum í fangelsi
nokkuru í Lundúnaborg haldin veizia.
Voru þeim veittir hinir beztu réttir.
Um hálft annað hundrað voru boðnir.
Pað var hryggileg sjón að sjá þessar
mögru og tötrum klæddu manneskjur,
sem allar báru Ijós merki dýpstu
eymdar og spillingar. í þessum hóp
voru börn, 12 ára gömul, og gamai-
menni um sjötugt. Sumir þessara
manna höfðu svo dýrslegt útlit, að
mönnum varð ósjálfrátt að trúa því,
að eigi mundi fyrir þeim liggja að
snúa sér til guðs. En hve slíkt líf
er beiskt! Enginn, sem þjónar guði
frá æskuárum af einlægu hjarta, mun
nokkurntíma falla svona djúpt niður
í eymd og spillingu, og þó kjósa
menn heldur að lifa syndinni, en lífa
f sönnum guðsótta. Slíkt geðslag er
orsökin til þess, að þessir menn snúa
sér ekki tíl guðs, þótt þeir sjái hina
ægilegu hegningu fram undan sér,
Hjartað er orðið gjörspilt.