Frækorn - 13.10.1904, Síða 14

174
F R Æ K O R N
}{orfið sumar.
Gengur til viðar sumarsói,
svartir skuggar á dal og hól
hníga frá hnúk til strandar,
nóttin lengist við norðurpól,
nepjan á blómin andar.
A loft-öidum fuglinn forðar sér
til fjarra landa, þar skógur ber
lauf á vetri sem vori,
en jarðbundna veran eftir er
inn i svellrunnu spori.
Fegurðin hverfur, fötnar skraut,
fjöl-lit btómin við móður-skaut
kveðja lífið með kossi,
er dauða hljómur um dal og laut
dunar frá köldum fossi.
Dauðinn i hverjum drœtti hlær
daprast röðull og sumar-blœr,
kveður úthaf og elfur,
en Hrœsvelgur sína hörpu slær
svo hátt, að lifrœnan skelfur.
Hallgr. fónsson.
Sæði og uppskera.
Eftir Katheríne Runck
Það gegnir furðu, hve mörg börn
hafa hugmynd um, hvað það þýði,
að sá sæði. Það, sem vér sáum, er
ekki einungis sæði korns, kálmetis og
ýmsra annara ávaxta, sem vér hagnýt-
um oss; heldur sáum vér einnig sæði
hugsunarháttarins og athafnanna. Þetta
sæði ber og ávöxt. Orð vor og verk
eru sæði. Hvort sem þetta sæði er !
gott eða ilt, mun það bera ávöxt, eft- 1
ir sinni tegund.
Hve vel hugsuð mega ekki orð vor
vera, ef þau eiga að bera fagra ávexti.
í þessu tilliti verðum vér að gæta þess, j
að sá jafnan hinu bezta sæði, og þá
verður uppskeran oss til blessunar
og gleði. Ef hinn þreytti og mæddi
maður heyrir vinsamleg og hlýleg orð
töluð til sín, verða þau honum til upp-
örvunar og hugarstyrkingar, þau verða
sem ljós á hinum dimma og hrjóst- i
uga vegi hans. Séu orðin þar á móti
kuldaleg, munu þau varpa skuggum
á braut hans. Eitt eður annað hlýlegt
viðvik, þótt ekki sé nema að gefa þyrst-
um manni svaladrykk, getur, eftir á-
stæðum, orðið til gleði eða hrygð-
ar. Einu sinni var eg stödd á járn-
brautar-stöðvum, þar sem fólk var að
bíða þess, að járnbrautarlestin legði
af stað. Margt af þessu fólki virtist
mér vera þunglyndislegt og með
hryggu bragði. Tvö börn komu þar
inn, sem fólkið var; þau voru bros-
andi og glaðleg, og höfðu meðferðis
knyppi af blómum, sem þau höfðu
týnt saman. Þau gáfu blómin móður
sinni, sem sat og hélt á grátandi barni
í kjöltu sinui. En sú breyting! Barnið,
sem móðirin gat ekki huggað, hætti
undir eins að gráta, þegar það sá feg-
urð blómanna og hin glaðlegu, bros-
andi börn standa fyrir framan sig;
og fullorðna fólkið gat ekki stilt sig
um að brosa að börnunum, og það
var eins og ánægjusvipur kæmi á
hvert andlit, þegar börnin fengu móð-
ur sinni blómin, og barnið hætti að
gráta. Vér getum ekki ímyndað oss,
hve mikið gott getur leitt af því, í sam-
búð vorri við meðbræður vora, ef
vér ávalt erum vingjarnlegir og við-
mótsþýðir.
Þessi börn sáðu blíðlegu brosi, og
uppskeran var mikil. Gjörum hið
sama, og munum vér uppskera bless-
un. J.J.þýddi.
Sæktu eftir hinu bezta.
Alexander mikli, sem nafnfrægur er
orðinn fyrir hinar miklu sigurvinning-
ar, sat einu sinni niðursokkinn í djúp-
ar hugsanir, þegar vinur hans og
kennari, Aristoteles, kom inn til hans
og yrti á hann. > Hví ertu nú á tveim
áttum? Fjárhirslurnar eru fullar, hér-
inn útbúinn og alt brosir við þér.«
Alexander svaraði: »Eg sit einmitt
og er að hugsa um, hvort það bíði
mín svo mikill heiður við það, að
leggja undir mig Asíu, að það borgi