Frækorn - 15.02.1905, Blaðsíða 2

FRÆKORN
22
Hvernig verður vilji guðs
fundinn?
Biblíurannsókn
eftir
C. Skovgaard-Petersen.
Framh.
Hópur heiðinna manna ritaði forðum:
»Með því vér þiggjum mála vorn frá
höllu konungsins, þá sæmir oss ekki,
að horfa á, að konungurinn sé sviftur
heiðri« (Esra 4, 14). Vér kristnir menn
eigum að bera sama hug til vors
himneska konungs! Vér þiggjum líka
mála vorn af konungi. Einhverntíma
munu þau orðin hljóma: »Kalla þú
á verkamennina og greið þú sérhverj-
um þeirra sín daglaun« (Matt. 20,8) og
á öðrum stað stendwr: »Yðar verk eiga
laun í vændum* (2. Kron. 15, 7). Já,
drottinn hefir enda sagt við föður
hinnatrúuðuogjafnframtviðalla trúaða:
»Eg er þín mjög mikil laun« (1. Mós.
15, 1). Drottinn sjálfur og samfélagið
við hann er vor laun að eilífu. Eigum
vér þá að horfa á það með köldu
blóði, að konungurinn sé sviftur heiðri
sínum? Vissulega ekki. En konung-
urinn og hans himneska ríki hér á
jörðinni verður eigi svívirt með öðru
fremur en því, að vér, sem heitum
eftir honum, víkjum af hans vegi. Og
ef rétt er álitið, þá svívirðum vér
sjálfa oss með því, vinnum sjálfum
oss óbærilegt tjón, því ef vér víkjum
frá drotni, þá mun drottinn annað-
h v o rt láta oss villast út í eyðimörku, þar
enginn vegur er (Job 12, 24)og þáverð-
um vér,einsogSúkkóts-búarað »fáskiln-
ingvorn af þyrnum og þistlum afeyði-
mörkinni (Dóm. 8, 16) en það er
hið sama sem ritningin er vön að
kalla, að drottinn leiðir breytni hinna
óguðlegu þeim yfir höfuð« (Kon. 6,
23). Eða hann fer með oss líkt og
konung Assyríumanna: setur hring
sinn í nasir vorar og bitil sinn oss í
munn (2. Kon. 19, 28), og leiðir oss,
hvort sem vér viljum eða ekki, þangað
sem hann vill, — það er: með almætti
sínu knýr hann oss, þrátt fyrir allan
mótþróann, til að gjöra það, sem
höndin hans, og ráð hans hafði til-
ætlast að verða skyldi (Post. 4, 27 —
28). Hinn tregi verður að framkvæma
guðs vilja engu síður en hinn viljugi
og hógværi, en það skilur, að öðlast
enga blessun af því sjálfur. — >Hví
skyldi skemdin verða sjálfum konung-
inum að meini?« (Esra 4,22).
Sérhvert fráhvarf frá guðs vilja er
tjón, ekki að eins veraldlegum manni
og vantrúuðum, sem oftast gjörir svo
ráð sitt, að hann leitar ekki atkvæða
drottins og bætir þannig synd á synd
ofan (Es. 30, 1), heldur líka trúuð-
um manni engu síður, ef svo ber
undir, að hann er óhlyðinn. Pegar
Móse varð það á einu sinni, að óhlýðn-
ast vilja drottins, þá misti hann við
það rétt til að leiða lýðinn inn í fyrir-
heitna landið (4. Mós. 20, 7—12). Pegar
Jósúa og menn hans gleymdu einu
sinni að «spyrja drottinn ráða,« þá
voru þeir á tálar dregnir (Jósúa 9, 14.
o. s. frv).
Hvers vegna skjótum vér því þá
svo oft á frest, að spyrja drottinn
ráða? í munni hans eru þó engin
svik fundin, og orð hans kemur ekki
til hans aftur svo, að það hafi ekki
framkvæmt vilja hans (1. Pét. 2, 22;
Es. 55, 11; 1. Kon. 8, 56).
Hvers vegna erum vér svo tregir
að ganga vegu drottins? Drottins
vegir eru þó yndislegir vegir og allar
; hans götur eru friður? (Orðsk. 3, 17).
! Hvers vegna erum vér svo tóm-