Frækorn - 15.02.1905, Page 10

30 FRÆKORN
Trúarjátning Tolstojs.
Eg trúi kenningu Krists, og þetta
er trú mín:
Eg trúi því, að þá fyrst, þegar allir
menn breyta eftir kenningu Krists,
muni hamingjan búa í heiminum.
Eg trúi því, að það sé bæði mögu-
legt, hægt og þar að auki gleði að
breyta eftir kenningu Krists.
Eg trúi því, að á meðan ekki er
breytt eftir þessari kenningu, og enda
þótt eg væri eini maðurinn á jörð-
unni, sem breytti eftir henni, mundi
eg þó ekki geta gert annað til þess
að bjarga mér frá óhjákvæmilegri
glötun en að breyta eftir Kristi, alveg
eins og sá, sem í húsbruna hlýtur
að taka það eina tækifæri, sem kostur
er á tíl bjargar.
Eg trúi því, að ef eg breytti eftir
kenningu heimsins, myndi lífið verða
mér sannkallað kvalræði, og það líf,
sem væri samkvæmt kenningu Krists
mundi veita mér þá haminguj, sem
höfundur tilverunnar hefur ætlað mér
í heimi þessum.
Eg trúi því, að þessi kenning muni
gera alla hamingjusama, að hún frelsi
migfrá glötun og veiti mér hina mestu
sælu hér í heimi.
Og af því eg trúi öllu þessu, ersá
einn kostur fyrir mig að breyta eftir
henni.
Móses hefur sett lögmálið; gleðin*
og sannleikurinn veitist fyrir Jesúm
Krist.
Kenning Krists er gleði og sann-
ieikur. /\ður, þegar eg ekki þekti
sannleikann, þekti eg heldur ekki gleð-
ina. Af því að eg hélt að hið illa
væri gott, hneigðist eg að hinu illa
og efaðist um að eftirsókn mín eftir
hamingjunni væri á rökum bygð. En
nú hefi eg fundið sannleikann og trúi
því, að hamingjan, sem eg leitast við
að ná, sé vilji föðursins og hin sann-
asta undirstaða lífs míns.
* Qrískaorðið charis, sem þýtt er með orðinu
náð, getur alls eigi hér þýtt náð, heldur þýðir
það blátt áfram gleði. Jóh. 1, 17.
Kristur hefir sagt við mig: Lifðu til
þess að verða hamingjusamur, en
gæt þín fyrir freistingum, sem eins og
tælandi skuggamyndir hamingjunnar
svifta þig hinni sönnu hamingju þinni
og leiða þig á glapstigu.
Hamingja þín er fólgin í því að
hafa frið við alla menn.
Sviftu þig ekki sjálfur sælu þinni.
Kristur hefir sagt, að þegar vér
elskum hverjir aðra, þá séum vér í
samfélagi við hann, og að þetta sé
mannsins eðlilega, hamingjusamlega
ástand, sem sérhver maður er í alt
þar til hann með sjálfsblekkingu, villu
eða tælingu lætur hrífa sig út úr því.
Og ekki nóg með það: Kristur
hefir einnig í boðorðum sínum Ijós-
lega og án þess að það geti verið
nokkrum misskilningi undirorpið, gert
grein fyrir öllum þeim freistingum,
sem hrífa mig út úr þessu hamingju-
sama átandi og leiða mig til hins illa.
Boðorð Krists gefa mér krafta til
þess að veita freistingum þeim mót-
stöðu, sem svifta mig sælu minni og
þess vegna hlýt eg að trúa þessum
boðorðum. Kristur hefir í boðorðum
sínum tilgreint freistingar þær, sem
eyðileggja hamingju mína, og þess-
vegna get eg ekki aðhafst neitt, sem
er þeim andstætt
Einungis í þessu eina er trú mín
fólgin.
Kristur hefir kent mér, að fyrsta
freistingin, sem eyðileggur (gerir að
engu) hamingu mína sé fjandskapur
og reiði gegn meðbræðrum mínum.
Eg hlýt að trúa því, og get þess vegna
ekki lengur af ásettu ráði lifaðíóvin-
áttu við aðra menn, eðaein s ogáður
hrósað mér af því, glaðst af því og
álitið það heimilt, sem afleiðing af
því, að eg ætla mig sjálfan of hygg-
inn og mörgum öðrum fremri, sem
mér virðast minni háttar og vitgrannir.
Jafnskjótt sem eg nú hugsa um það,
að eg hefi látið reita mig til reiði,
skoða eg aðeins mig sjálfan sekan og
hlýt að leita sætta við mótstöðumenn
mína.
Og ekki er nóg með það. Pegar
Ath. höf. I