Frækorn - 15.02.1905, Síða 5

FRÆKORN
25
að um endurkomu Krists, og þeir, sem
tala um þenna viðburð, eru smánaðir
og ofsóttir. Kæri lesari, af hverju
stafar þetta?
4. 9o*tularnir oænfu ekkiað Xnistur
fíuindi koma í þeirra tíð. Nú segja
margir: »Maður getur ekkert vitað um
endurkomu drottins; hann geti komið
í nótt, en það geti líka verið tíu þús-
und ár þangað tii.« En þannig tala
ekki rithöfundar bibiíunnar. Peir héldu
ekki, að Kristur gæti komið í þeirra
tíð, en þeir kendu, að ýmislegt hlyti
fyrst að gerast áður. Pannig segir
Páll postuli: »En það, er snertir til-
komu drottins vors Jesú Krists og
samsöfnun vora til hans, þá biðjum
vér yður, bræður, að þér ekki séuð
fljótir á að láta yður hræða eða trufla,
hvorki af nokkurum anda né við kenn-
ingu eða bréf, eins og það væri frá
oss, eins og (tilkomu) dagur drott-
jns væri þegar fyrir höndum. Látið
engan villa yður á nokkurn hátt; því
ekki (kemur hann), nema fráhvarfið
fari á undan, og maður syndarinnar
birtist, sá sonur glötunarinnar.« 2.
Tess. 2, 1. — 3. Af þessu sjáum vér,
að Páll vissi, að koma drottins var
ekki fyrir höndum í þá daga; fráhvarf-
ið mikla hlaut fyrst að eiga sér stað.
Pétur vissi, að hatrn hlaut að deyja,
.áður en Kristur kæmi. Sjá 2. Pét. 1,
14. Og Jesús varaði postulana við
að vænta endurkomunnar of snemma.
Maft. 24, ö. — En flest það, sem Jes-
:ús, postularnir og spámennirnir hafa [
sagt fyrir, er nú komið fram, og
því eigum vér nú að vænta endur-
komu drottins. (Niáurl. næst).
BIBLÍUGÁTA.
1. Hver er elzti maðurinn, sem biblían
getur um?
9áll 2>riem amtmaður.
Það er ei nýtt, að „silfurkerin sökkva“.
en sjávarslýið flýtur ofan á.
Úr stáli brandar stœltir sundur hrökkva,
cr stráin veiku sveigjast til og frá.
Um hitadaga dregur oft upp mökkva,
svo dagsins auga lokar sinni brá.
Og það er eins um holdið og um heyið:
hið hœsla’ ogþroskamesta’ er snemma slegið.
Alt sýnist þetta lögmál lífsins vera,
og landið vort má kenna’ á þessu enn.
Hér er svo margt og mikið upp að skera,
en margoft fátt um röskva verkamenn.
Ef einhver maður merkið hátt vill bera,
er móibyr vís, — og þruman ríður senn.
Oss lízt sem nornin burt þeim beztu svifti',
svo ber við oft, og ná í þetta skifti.
Svo fór um Pál, einn íslands óskasona,
þess eldheitasta vin og bezta mann.
Af honum enn menn voru margs að vonar
menn vissu’ að hannafásttíl landsinsbrann,
En þetta brást, og það er komið svona,
um þessa von er úti, burt er hann!
Hér meira fór en silfurker í sœinn,
hér seig og margra vonarstjarna’ í œginn,
I skýli veiku iiér bjó hraustur andi,
i hýsi smáu stór og göfug sáí.
Hann viða fór á visindanna landi,
en vel þó geymdi' hins helga arins bál.
Hans skyn var hvast og iðnin óþreytandi
og áhuginn um þjóðarinnar mál.
Og aldrei var svo fult af köldum frœðum,
að fjörið ekki brynni’ i heitum œðum.
Hér er svo margt, svo margt, sem þarfað gœta,
svo mörg-og stór vors þjóðlífs viðurstygð.
Það itlgresi þarf upp sem bezt að rœta,
ef á að geta þróast farsœl bygð.
Alt vildi’ hið góða göfugmenni bœta,
og gróðursetja fríð og trú og dygð.
Hver verður til að taka við af honum ?
Hver treystir sér af landsins vösku sonum ?
Hérersvo margt,svo margt, scrti þarfaðgrœða,
en mörgum verður einatt ráðafátt.
Menn hafa’ ei trú né traust til landsins gœða,
en taka’ að flýjahverí sina átt.
Hann vildi skógi, holl og hliðar klœða,
og hafði sýnt, að til þess brast ei mátt
Hver verður til að taka við af honum?
Hver treystir sér af tandsins vösku sonum?