Frækorn - 15.03.1905, Blaðsíða 5

FRÆKORN
45
eins og Rosseau, er hann einu sinni
í æsku sinni vildi fá að vita, hvort
hann yrði hólpinn eða fyrirdæmdur.
Hann réð þá af, að kasta steini i tré (!);
ef hann hitti, þá yrði hann hólpinn,
en annars fyrirdæmdur. Hann hitti.
»Pví eg sá til að hafa steininn stóran
og standa nærri«. (Játningar IV).
Ellegar táknið er í sjálfu sér svo
tvírœtt, að það g.efurengan úrskurð, eins
og Goethe henti, þegarhann var ungur.
Hann langaði þá til að fá að vita,
hvort það væri guðs vilja, að hann
yrði málari. Hann var á skemtigöngu.
Fram með veginum rann íítil á, sem
ýmist glampaði á í sólskininu eða
píltrén héngu fram yfirhana,ogskygðu
á hana. Hann réð þá með sér, að
kasta vasahnífnum sínum í ána með
vinstri hendinni. Ef hann nú sæi,
hvar hnífurinn dytti í ána, þá átti
hann að verða málari; en ef trén
skygðu á, þá átti hann ekki að verða
það. En þetta helga svar varð tví-
rætt. Trén földu hnífinn sjónum hans,
er hann sökk, en vatnið skvettist í
háaloft, eins og buna. Hann var jafn-
nær.
Engin stoð er vantrúarmanni að því,
þó hann viiji láta svo sýnast, að þessi
andlausa spurningaraðferð hans sé
kristileg, svo sem með því, að fletta
upp í biblíunni og gjöra svo orð
drottins að spámanni. Guðs orð er
verk heilags anda og verður ekki
skilið, nema með aðstoð andans; það
má því ekki nota, nema á andlegan
hátt. Ritningin getur ekki uppfrætt
oss, nema í trúnni á Jesúm Krist
(2. Tím. 3, 15); þar af leiðandi getur
ritningin ekki heldur uppfrætt oss um,
hvað sé guðs vilji í hverju einu, sem
fram við oss kemur í lífinu, nema í
trúnni á Jesúm Krist. Öll dauð og
andlaus notkun guðs orðs endar því
nær alt af á einhverju af því þrennu,
sem tilfært er hér að framan; orð
guðs verður ekki annað, en leikhnöttur
sjálfsviljans. Til þess að hagnýta sér
guðs orð, verða menn að halda stöð-
ugt við orð drottins (Jóh. 8, 31). þ. e.
lifa í guði.
Lífið í guði er því fyrsta skilyrðið
fyrir þvi, að vér verðum uppfræddir
afguði. Retta brýnirritningin svo oft
fyrir oss, og iðuglega,
í orðinu var lífið, og lífið var Ijðs
mannnanna (Jóh. 1, 43).
Retta er aðalritningarstaðurinn um
lífið í guði.
Samahugsunin kemur t'rarn í mörg-
um myndum í ritningunni.
Regar ísraelslýður átti að fara inn
í Kanaans land, þá stendur: »Og þeir
skipuðu fólkinu: Þegar þér sjáið sátt-
málsörk droftins, yðar guðs, og prest-
ana, Levítana, bera hana, þá farið af
stað og. fylgið henni. . . . Svo þér
megið sjá þann veg, sem þér eigið
að fara.« Og síðan segir: Þá sagði
Jósúa við fólkið: helgið yður« ; (Jós.
3, 3 — 5, Helgun hvers einstaks manns
var því skilyrðið fyrir því, að þeir
gætu séð þann veg, sem þeir ættu
að ganga með aðstoð arkarinnar.
Orðin í bréfinu til hinna hebresku :
»An heilagleika getur enginn séð guð«,
lúta líka að því, hvernig vér getum
séð veg drottins, þann, sem vér eigum
að ganga, hvað sem oss ber að hönd-
um í lífinu.
í 2. Kron. 31. kap. e'r sama hugs-
unin fólgin í Ijósu og lifandi dæmi.
Þar er sagt frá þvi, að Jósías kon-
ungur hafi fundið lögbók drottins,
þá er vilji hans var ritaður á, er kon-