Frækorn - 15.03.1905, Blaðsíða 9

FRÆKORN
49
Regar allir menn af einum ættboga
eru kristnir, og auðvitað álíta, að þeir
séu til orðnir til þess að þjóna öðr-
um, þá myndi ekki finnast einn mað-
ur, sem væri svo grunnhygginn að
ræna eða drepa neinn þeirra, sem
hjálpa honum og þjónar. Miklucho
Maclay1 tók sér bólfestu meðal hinna
ruddalegustu manna, sem kallaðir
eru »villimenn«, ogþví fór svo fjarri,
að hann væri drepinn, að villimenn-
irnir elskuðu hann og hlýddu honum,
aðeins vegna þess, að hann óttaðist
þá ekki og heimtaði ekkert af þeim,
heldur gjörði þeim gott.
Ef kristinn maður þar á móti lifir í
ókristilegu félagi, sem ver sig sjálft
og eignir sínar með valdi, og hann
er hvattur til þess að taka þátt í vörn-
inni, þá er það honum eggjun til þess
að inna af hendl hina fyrstu og mik-
ilsverðustu skyldu sína. Kristinn mað-
ur hefir komist til viðurkenningar sann-
leikans aðeins til þess að bera öðr-
um vitni um hann einkum sínum nán-
ustu, sem eru honum tengdir með
skyldleikans eða vináttunnar böndum;
og kristinn maður getur aðeins bor-
ið sannleikanum vitni með því, að
hann ekki hverfi til sömu villunnar,
sem hinir aðrir, og fylli hvorki flokk
þeirra, er árásirnar gera, né heldur
hinna, sem verjast, heldur gefi að-
sækjendunum alt, sem hann á, og
sanni það í verkinu, að hann sækist
einungis eftir því að gjöra guðs vilja,
og hræðist ekki annað en það að
falla frá guði.
Stjórnin getur samt sem áður ekki
leyft neinum meðlim þjóðfélagsins að
sleppa því að viðurkenna undirstöðu
stjórnarlaganna, eða að koma sér hjá
því að uppfylla almennar borgara-
skyldur. Hún heimtar þessvegna af
kristnum manni, að hann sverji, sitji
í réttinum og gegni herþjónustu, og
ef hann færist undan því að hlýða á-
skoruninni, er honum hegnt með út-
legð, fangelsi eða máske lífláti. En
kristnum manni eru kröfur stjórnar-
1) Frægur rússneskur ferðamaður og landnemi.
innaraðeins ný áskorun til þess að gjöra
skyldu sína. Hann lítur á kröfur stjórn-
arinnar, sem ráðstöfun er menn, sem ekki
þekkja sannleikann, hafa gert. Og þess
vegna getur kristinn maður, sem þekk-
ir sannleikann, ekki látið hjá líða að
vitna uin hann fyrir öllum þeim, sem
ekki þekkja hann. En jafnframt því
sem hann verður að þola ofbeldi,
fangelsi eða dauðahegningu, fær hann
tækifæri til þess að bera sannleikan-
um vitni, ekki aðeins í orði, heldur í
verki. Öll ofbeldisverk, svo sem ófrið-
ur, ráti og víg eru ekki verk ótam-
inna náttúrukrafta, heldur eru það
viltir menn, sem ekki þekkja sannleik-
ann, sem valda þeim.
Og því meira böl, sem þessir menn
baka kristnum manni, þeim mun fjar-
lægri eru þeir auðvitað sannleikanum,
og þurfa þessvegna því fremur að
komast til hans viðurkenningar.
En kristinn maður getur ekki leitt
aðra menn til viðurkenningar um
sannleikann , án þess, að hann bægi
þeim frá þeirri villu, sem þeir menn,
er gera á hluta hans, eru flæktir í, og
að hann sýni það með því að launa
þeim ilt með góðu. Aðeins í þessu
er fólgin skylda kristins manns og
lífsgildi hans, sem dauðinn jafnvel
ekki getur haggað. —
Mennirnir, sem eru sameinaðir hverj-
ir öðrum með svikræðinu, mynda eins
og samanhangandi heild, og hið illa
í heiminum er einmitt sameiningarafl
fjöldans.
Alt skynsamlegt starf mannsins mið-
ar að því að rjúfa þessa samheldnn
Allar byltingar eru tilraun til þess að
sundra þessari heild með valdi. Rað
er trú manna, að þeir eyðileggi heild-
ina með því að sundra henni og ráða
þessvegna að henni; en viðleitni þeirra
til þess að sundra henni, miðar ein-
ungis til þess að styrkja eindrægni
hennar.
Enda þótt þeir af alefli rísi önd-
verðir gegn henni, eyðilegst þó ekki
samloðunin milli hinna sérstöku hluta
hennar, meðan ekki kraftur, sem kem-
ur innan að, berst úttil hinna smæstu