Frækorn - 15.03.1905, Side 12

FRÆKORN
52
merkislínu þjóðmennningarinnar. Á unga
aldri hafði hann yfirgefið föðurland sitt, Eng-
land, til þess að leita hamingjunnar meðal
hitina vestheimsku bræðra sinna. Það var
gullfagur og rólegur staður; húsið var bygt
á hæð, sem hallaðist niður að suðandi læk,
sem knúði áfram sögunarmyllu kippkorn fyrir
neðan. Garðurinn var vel plantaður ávaxta-
trjám og kálmeti, og meðal þeirra drógu stóru
graskerin athygli manna mjög að sér, enda
þótt þau hefðu ekki enn þá fengið gula lit-
inn, sem prýðir þau að haustinu.
í brekkunni, sem snéri til suðurs, lá aldin-
garður plantaður fersku- og kirsiberjatrjám -
hin síðarnefndu voru þá alþakin þroskuðum
ávöxtum.
í sömu átt lá mestur hluti eignarinnar; hann
var vel yrktur, og stóð nú alþakinn, sumpart
þriflegum jurtagróðri og sumpart maís, sem
var í þann veginn að fá öx. I norður og
austur frá húsinu láu stórir greniskógar, og
fyrir aftan þá, tóku við ágæt veiðisvæði, og
fóru landsmennirnir þangað oft, þegar hirð-
ingin var á enda, til þess að fella villidýr til
veírarafnota.
Á þeim tímum, var ekki sérlega gott sam-
lyndi á milli hvítra manna og Indíána, en
Indíánar voru þá mjög tjölmennir, og óttuð-
ust menn þá meira en nú. Það var þó ekki
oft, sem þeir komu nálægt húsinu, sem vér
höfum lýst; þó höfðu Minaterec-Indíánar sést
stöku sinnum í útjaðri gre.iiskógarins, en ekki
höfðu þeir framið nein ofbeldisverk, með því
að þjóðin var vinveitt hinum hvítu. Það var
skínandi fagurt kvöld í júnímánuði. Sólin
var gengin undir, en himininn var ennþá upp-
ljómaður af hinu yndæla geislaskini, sem eg
þegar eg var barn, ímyndaði mér, að væri op-
inberað mönnunum, til þess að sýna þeim,
þegar hér á jörðunni nokkuð af dýrð hinnar
nýju Jerúsalem. Máninn varpaði skærum ljóma
yfir héraðið og sýndi sérhvern hlut í þeirri
fögru mynd, sem vér einmitt höfum lýst.
William Sullivan sat á þrepskildinum í húsi
sínu, önnum kafinn við að búa út ljáinn sinn
fyrir sláttinn. Hann var fríður maður, hafðí
sólbrent andlit og hreinan svip. En enda þótt
hann í rauninni væri góður maður, var hann
þó fullur hleypidóma heiman að gagnvart
Ameríkuraönnum alment og sérstaklega að
þvi er snertir Indíánana í Norður-Ameríku.
Þegar í æsku hafði móðir hans veitt honum
góða fræðslu, og hafði hann hlotið betri ment-
un, en flestir menn á hans tímum. En með
tilliti til boðorða náðarboðskaparins, að því er
til framkvæmdanna kom, var hann eins van-
kunnandi, eins og hann hefði aldrei heyrt
þau.
Hann var Englendingur í húð og hár, og
virti hvern þann lítils, sem ekki gat hrósað
sér af því að (vera enskur) heyra til elskaða
landinu hans. Einkum fyrirleit hanti og hat-
aði Indíánana, og gleymdi því, að sá sem
hefir öðlast gnægð með miklu betri ástæðum
og forréttindum, og misþyrmir þó þeim, er
verri í guðs augum heldur en þessi fáfróðu
börn frumskógarins.
Hann var svo önnum kafinn við vinnu
sína, að hann tók ek i eftir því, að Indíáni
nokkur, hár vexti í veiðimannsbúningi, stóð
hjá honurn, fyr en þessi orð, sem töluð vóru
í.biðjandi róm, hljómtiðu í eyrum hans:
„Viltu gefa ógæfusömum veiðimanni dálít-
inn kvöldmat og lofa lionunt að vera í nótt."
Ungi bóndinn lyfti upp höfðinu, horfði á
ókunna manninn með fyrirlitningu og reiðin
skein út úr augum hans, um leið og hann
svaraði í róm, sem var óvingjarnlegur eins og
orð hans:
„Snautaðu burtu, heiðin Indíánahundurinn
þinn, þú færð ekkert hér."
Indíánin'u leit niður fyrir sig en snéri sér
aftur að htnum unga Sullivan og sagði t'
bænarróm:
„En eg er tnjög hungraður; það er langt
síðan, að eg hefi borðað; gefðu mér aðeins
brauðskorpu og kjötbein til þess að hressa
mig á, það sem eftir er af ferðinni."
„Snautaðu burtu, heiðni hundurinn þinn,"
sagði bóndinn, „eg hefi ekkert handa þér".
Það virðist vera harðttr .bardagi í hjarta tndí-
ánska veiðimannsins, þar sem dratnbið og neyð-
in börðust um yfirráðin; en hið síðarnefnda
sigraði og hann sagði með veikum rómi:
„Gefðu mér aðeins bikar af kcidu vatni, því
eg er mjög þreyttur."
Þessi bæn hafði ekki meiri áhrif en hinar
fyrri. Með háðung var honum vísað til lækj-
arins, sem lá góðan spöl fyrir neðan húsið til
þess að fá sér að drekka
Þetta var alt sem hann gat fengið hjá manni
sem kallaði sig kristinn, en sem leyfði hleypi-
dómum og eigingirni að loka hjarta sínu -
sem undireins mundi hafa opnast fyrir landa