Frækorn - 15.03.1905, Qupperneq 13

FRÆKORN
hans - fyrir rauðskinnaða bróðurnum sínuni,
sem var í nauðum staddur. Með þóttafullum
og þó sorgbitmim svip snéri Indíánintt á
braut og beindi göngu sinni að læknum.
Indíáninn gekk hægt og veiklulega, og sýndi
það ljóslega, að hatin var ntjög nauðuglega
staddur.
Já, hann hlýtur í saunleika að hafa verið
mjög aðþrengdur, áður en Indíáninn sem er
svo drambsamur mundi biðja um það aftur
og aftur, 'em honum einusinni hafði verið
neitað urtl. Til allrar hamingju, heyrði kona
Sullivans hina átakanlegu bæn Indíánans. Það
er mjög sjaldgæft, að konuhjartað sé tilfinn-
ingarlaust fyrir nauð tnanna og þjáningum.
Jafnvel meðal villimannanna, innst inní í Af-
ríku, var hinum umbrotasama og óhepna
Mungo Park þráfaldlega bjargað af konum,
og voru þó menn þeirra og bræður þyrstir í
blóð hans.
Kona bóndans Mary Sullivan, heyrði alt,
þar sem hún sat og svæfði barnið sitt, og frá
opna glugganum hafði hún gát á veslings
Indiánanum, unz hún sá hann hnígr niður
að þrotum kominn, kippkorn frá húsitiu.
Þegar hún sá, að maður hennar hafði lok-
ið starfi síntt og gekk með löngum skrefum
og sorgbitnum augum til hesthússins því hann
var alls eigi í góðu skapi — yfirgaf hún hús-
ið og nam staðar við hlið Indiánans með skál
fulla af mjólk í hendinni, ásamt með borð-
þurku er hafði að geyma góðan ntálsverð af
brauði, lambasteik o. fl.
»Vill rauði bróðiritin minn drekka mjólk"?
sagði Mary Sullivan, um leið og hún beygði
sig niður að Indiánanum; og meðan hann
reisti sig við, til þess að taka á móti því,
sem boðið var, leysti hýn upp borðþurkuna
og bauð honum að borða.
Þegar Iniáninn hafði borðað nægju sína,
f éll hann á kné fyrir fótum hennar, úr aug-
unt hans skein þakklátssemin, og hann sagði j
með veiklnlegum og hægunt róm:
„Carcoochce verndi hvítu dúfuna fyrir arn-
arklónni; hennar vegna skal lith dúfutinginn
liggja óhultur í hreiðri, og rauði bróðirinn
hennar mun ekki leitast við að hefna sin."
Hann dróg dálítínn vönd af hegrafjöðrum út
úr barmi sínunt, tók lengstu fjöðrinu og fékk j
Mary Suliivan hana með þessum orðum; j
„Þegar tnaki hvítu dúfunnar flýgur yfirveiði- \
53
§töð Indíánanna, skaltu láta hann bera hann
á höfðinu.
Hann snéri á braut og hvarf brátt í skóg-
inn.
Suniarið var á enda. Uppskerutíminn var
iiðinn. Hveiti og maís var komið undir þak,
gulu graskerin voru komin inn, og skógurinn
var hjúfraður ríkulega, marglita haustskrúðiilu
sínu.
Menn tóku að búast tii veiða, og var William
Sullivan nteðal þeirra, sem ætluðu að reyna
hamingjuna á veiðisvæðinu fyrir handan fljót-
ið og greniskóginn. Hann var djarfur ogfjör-
mikill og vanur að nota byssu og skógaröxi.
Alt til þessa tima, hafði hann ávalt heilsað
veiðitímanum nteð sjálfsagðri gleði, og hann
hafði ekki verið hræddur ttm að Indiánarnir
réðtist á sig, enda þótt það væri als eigi
sjaldgæft, að þeir réðust á veiðimenn á öðrum
stöðum, sent ekki voru fjarri, þegar þeir hættu
sjer út á þeirra veiðisvæði. En uú þjgarsá
tími nálgaðist, sem þeir áttu að fara burttt.
vaknaði ltjá honunt kvíðafullur grunur við-
víkjandi því, að hontim væri óhætt. Indián-
inn, sem honum um sumarið hafði farist svo
illa við, var honum sífelt í huga. Kvöldið
fyrir dag þann, er hann skyldi brott halda,
sagði hann konu sinni frá ótta sínunt og ját-
aði um leið, að samvizkan hefði aldrei frá þeiin
tima hætt að ásaka sig fyrir sína fjandsamlegu
breytni gegn Indiánanum. Hann bætti því
við, að alt, sem hann á yngri árum hefði
lært af móður sinni viðvíkjandi skyldunum
við meðbræðttr vora, værtt ávalt í lttiga sér,
og það jók mjög á sjálfsásakanir hans með
því að minna hann á, að athæfi hans væri
bæði guði andstyggilegt og grimdarfult gagn-
vart nauðstöddum bróður. Mary Sullivan hlýddi
þegjandi á mann sinn. Þegar hann þagnaði,
lagði hún hönd sína á hans, horfði brosandi,
en þó kvíðafull í augu hans, og sagði honum
síðan, hvað hún hefði gjört, þegar Indiáninn
féll magnlaus til jarðar. Um leið játaði hún,
að hún liefði haldið því leyndtt, til þess að
honum ekki þætti miður, þar eð hún hefði
heyrt hann neita að hjálpa þeím nauðstadda.
Hún gekk að skáp, tók út úr honum fallegu
hegrafjöðrina, um leið og hún endurtók síð-
ustu orð Indiánans, og reyndi nteð, sein und-
irstöðu að sannfæra mann sinn um, að hanrt
gæti vel óttalaust haldið af stað-