Frækorn - 08.03.1906, Síða 1

Verði þinn vilji.
Eftir dr. R. A. Torrey.
Slá upp í Matth. 27, 39. og 42.
Hér mætir þér það, sem er átakan-
legast í öllu lífi Jesú hér á jörð. Hann
er í Getsemanegarði. »Og hann gekk
litlu lengra fram, féll fram á ásjónu
sína, bað og sagði: »Faðirminn, ef
mögulegt er, þá víki frá mér þessi
kaleikur, þó ekki sem eg vil, heidur
sem þú vilt! »Fá fór hann í öðru
sinni, baðst fyrir ogsagði: »Faðir
minn, ef það er ekki mögulegt, að
þessi kaleikur víki frá mér, án þess
eg drekki hann, þá verði þinn vilji!«
Hann sýndi kærleika sinn til guðs
föðurs, með óbifanlegri hlýðni við
vilja föðursins, þrátt fyrir að þessi
vilji færði honum óumræðilegar hjart-
ans kvalir og angist.
Vér höfum aðra opinberun yfir það,
hvernig Jesús óttaðist krossinn. Það
voru ekki einungis hinar líkamlegu
þjáningar, heldur miklu framar sálar-
kvalirnar, sem voru orsök í þeim ótta.
Hvað hans líkamlegu þjáningum við-
víkur, þá hefir aldrei nein mannleg
vera lifað, sem hefði verið fær um að
þola þær þjáningar, sem Jesús leið.
Pess meiri þroska sem taugakerfi
mannsins hefir náð, því sárari verða
líðanirnar í taugum og líkama; og
líkami Jesú var fullkomnastur allra.
Hann hafði »gnótt lífs« í ríkari anda
enn nokkur önnur mannlegvera hefir
nokkrusinni haft, og varðþaraf leiðandi
að óttast kvalir dauðans, með meiri
sálarangist en mögulegt hefði verið
fyrir nokkra manneskju.
Og þetta var ekki hið einasta. Það
voru ekki einungis hinar líkamseðlis-
legu kvalir, svo hræðilegar sem þær
voru, en á krossinum átti hann að
berabyrði syndanna, standa í sporum
syndarans, sem er yfirgefinn af guði.
Hann hrópaði: »Guð minn! Guð
minn! Hvers vegna hefir þú yfirgef-
ið mig?< Og þegar hann fann, að
hann nálgaðist meir og meir hin ótta-
legu úrslit, og enn fremur hinar
hræðilegu sálarkvalir, hopaði hann
frá þeim, og blóðið braust út af
svitahoiunum á enni hans í hinu
hræðilega sálarstríði.
En mitt í hinni voðalegu baráttu,
þegar hans blóðugi sveiti sýndi, að
hjarta hans ætlaði að bresta, sagði
hann : Faðir, ekki sem eg vil, held-
ur eins og þú vilt!«
Slíka trú þurfum vér nú á tímum
— ótakmarkaða undirgefni undir
guðs vilja, sem ekki víkur fyrir neinu,
þrátt fyrir þann ótta, sem mannleg
náttúra heíir af því—sem getur geng-
ið fram mitt í stríðinu og sagt: »Faðir,
ekki sem eg vil, heldur sem þú vilt.«
* *
*
í 40. sálmi Davíðs lesum vér: »Mig
langar til að gjöra þinn vilja, minn