Frækorn - 08.03.1906, Qupperneq 6

78
FRÆKORN
Þegar eg kom inn í skóginn og fór
að virða fyrir mér trén, hveit eftir
annað, virtist mér þau tré, sem voru
lengra inn í skóginum vera hentugri
en það og það tréð, sem eg var að
skoða. Þannig eigraði eg tré frá tré
án frekari aðgjörða, unz eg var kom-
inn gegn um skóginn.
Hinum megin skógarins kom eg að
mjög blómlegum aldingarði. Fyrir
innan garð-hliðið sá eg ungt og fag-
urt kirsuberjatré, þakið ávöxtum. —
Nú kom freistingin. Eg stóð þarna
hjá trénu, og virti fyrirmér hina þrosk-
uðu ávexti þess. Það var mér full-
Ijóst, að eg hafði enga heimild að
taka eitt einasta ber af trénu. Þar
eð garðurinn var nokkuð langt frá
bústað eigandans, og enginn maður
nálægt, fóru að renna á mig tvær
grímur að klifra upp í tréð, og fá mér
glaðning at hinum girnilegu og þrosk-
uðu kirsuberjum. Eg sem sé gleymdi
þvf, að guðs alskygna auga hvíldi á
mér, þar sem eg stóð forsælis við
tréð. Eg lét að kalli freistingarinnar,
og klifraði nú upp 1 tréð, og fór að
slíta kirsuberin af greinum þess
Vegna þess eg óttaðist að einhver
gæti álengdar séð mig þar sem eg
var uppi í trénu, fundust mér berin
alls ekki góð í munni. Eg tók þá til
bragðs, að brjóta af nokkrar greinar,
alþaktar berjum, sem eg hugsaði til
að gjöra mér gott af á heimleiðinni,
því eg áleit, að eg myndi njóta smekks-
ins betur, þegar hræðslan við það, að
einhver kynni að sjá mig uppi í
trénu, væri horfin. Eg sá að efstu
greinar trésins voru bognar af þunga
ávaxtanna. Þangað klifraði eg. Eg
tók um grein, og ætlaði að sníða hanai
af með hnífnum mínum. Retta gjörði
eg í einskonar óttablöndnum ofurhug.
Pegar eg svo ætlaði að að láta skríða
til skarar, og bregða hnífnum á grein-
ina, varð hann laus, og hraut úr hend-
inni og straukst með fullum hraða
þvert yfir fingurna á vinstri hendinni,
sem eg hélt um greinina með, og
skar inn að beini. Eg gat ekki séð
blóð án þess að Iíða í ómegin. Pegar
eg sá blóðið streyma úr hverjum
fingri, hné eg í öngvit og datt til
jarðar. Eg stóð upp eftir byltuna, án
þess að verða var við nokkur meiðsli
af henni. Eg vafði vasaklút mínum um
sárin og hraðaði mérheim. Erindi mitt
hafði meir en mishepnast; eg hafði
ekki rekið erindi mitt, samkvæmt skip-
un föður míns, heldur framið afbrot
°g gjört inig óhæfan að hjálpa hon-
um við uppskeruna.
Faðir minn veitti mér þungar átöl-
ur, og hótaði mér hegningu, þegar
sár mín væru gróin. Móðir mín batt
um sár mín og sýndi mér móðurlega
hluttekningu. Samvizkan áklagaði mig
fyrir að hafa með þessu aflað mínum
kæru foreldrum hrygðar.
Margar vikur liðu áður hinn mikli
áverki greri. Nú eftir 40 ár eru örin
á fingrunum jafn auðsæ og glögg eins
og þegar sárin voru nýgróin. Ef ör-
in á fingrunum hefðu verið einu af-
leiðmgarnar af þessu tiltæki mínu,
hefði ekki verið neitt um það að segja.
En sálin særðist ekki síður en líkam-
inn. Samvizkan misti rósemina og
friðinn, sein enginti maður gat bætt
henni aftur. Iðrunartárin gátu ekki
afmáð afbrot mitt. Ekkert nema blóð
jesú getur læknað særða sál.
Kæru börn, eins og örið verður eft-
ir, þar sem sárið hefir verið, eins
munu æskusyndirnar skilja eftir spor
sín. Minning þeirra mun verða eftir
í meðvitundinni eins og örin á lík-
amanum. Ulum vana æskunnar verð-
ur ef til vill útrýmt, en hann mun á-
valt skilja eftir me-rki sín.
J J- þýddi.