Frækorn - 08.03.1906, Qupperneq 2

74 FRÆKORN
guð! og þitt lögmál er inst í rnínu
hjarta.«
Hér sjáum vér kærleika Krists til
íöðursins opinbera sig í virkiiegri
gleði af að gjöra hans vilja. Sá guðs
vilji, sem meintur er í 40. Sálminum,
er, að Kristur skyldi fórna sjálfum sér
sem friðþægingarfórn. Guð sagði:
»Gef þú líkama þinn út sem íórn
— ekki lengur fórn af dýrum.
Fórnaðu iíkama þínum! Eg hefi til-
búið þér líkama; fórnaðu honum sem
virkilegri fórn, sem fórnir gamiatesta-
mentisins eru að eins sem myndir og
skuggar í samanburði við.« Hann leit
einungis upp til föðursins og sagði:
»Mig langar til að gjöra þinn vilja. <
O, hvílíkur friður oggleði að geta
gefið líf sitt út eins og fórn. — Hve
oft kemur það ekki fyrir oss, sem vér
enganveginn getum ráðið bætur á.
Vér setjum oss þá niður og segjum:
»Eg beygi mig fyrir drottins vilja«
Ffann beygði sig einnig, ekki einung-
is fyrir guðs vilja, heldur fann hann
sina gleði i þvi.
Eitt af því, sem hrífur mig mest
við innsetningu kvöldmáltíðar-sakra-
mentisins, er, að drottinn, þá hann
tók brauðið, gjörði hann þakkir; og
sömuleiðis þá hann tók kaleikinn gjörði
hann þakkir.
Eg hygg, að margir af lesendunum
muni hafa heyrt þetta mörgum sinn-
um án þess, að hugsa mikið um það.
Hvað þýðir það annað en, að hann
gefi út líkama sinn og úthelli blóði
sínu! og hann þakkaði guði fyrir það,
þakkaði guði fyrir einkarettindi kross-
ins.
Fólk segir möglandi: Eg hlýt að
bera krossinn minn.« En Jesús tók
brauðið og vínið, sem miðaði tii hinnar
miklu fórnar, sem hann átti að færa
og sagði: »Faðir, eg þakka þér.«
Hversvegna? Afþví hann elskaði guð.
Vér sjáum þessa gleði í guðs vilja,
birtast í honum frá æsku. Þú minn-
ist hans í musterinu. (Lúk. 2, 49.)
Foreldrar hans höfðu haldið heim-
leiðis, en snéru aftur og fundu hann
eftir nokkra leit í musterinu, og þau
urðu öldungis íorviða.
Móðir hans sagði: »Faðirþinnog
eg leituðum þín harmþrungin.«
En hann svaraði: »Hvers vegna
leituðuð þið mín? Vissuð þið ekki,
að mér bar að vera í míns föðurs
húsi.«
Óvissi maðurinn.
Eftir dr. R. A. Torrey.
Fyrir nokkrum árum hélt eg í Chi-
cago fyrirlestur fyrir nemendum mín-
um um það, hvernig vér eigum að
hegða oss gagnvart efasemdar- og
vantrúarmönnum. Fyrirlestrarsalur vor
í Chicago er opinn fyrir alla, og oft
er það blandaður söfnuður, sem þar
kemur saman: kristnirmenn og Gyð-
ingar, rómversk-kaþólskir og mótmæl-
endur, trúaðir menn og efasemdar-
menn, agnostikarar (óvissumenn) og
guðsafneitarar.
Við lok nefnds fyrirlesturs kom
kona dr. Gordons heit. frá Chicago
til mín og sagði: Tókuð þér eftir
manninum, sem sat við hlið mína,
meðan þér voruð að tala?«
Eg hafði tekið eftir honum, af því
eg hafði einusinni haft stutt samtal
við hann.
»Meðan þér voruð að tala«, hélt
frú Gordon áfram, >heyrði eg hann
segja: Eg vildi óska, að hann reyndi
þessa aðferð við mig.«
♦ Rað myndi eg með gieði vilja
gjöra,« anzaði eg.