Frækorn - 08.03.1906, Síða 5

FRÆKORN
77
Cæsar.
Cæsar einvaldur stóð,
brann í hjartanu glóð,
þrungin afli var mund,
sauð í æðunum blóð.
Hetjusvipur á brún
skýrði auðlesna rún,
sem að þektist af hverjum
en einkum hans þjóð.
Hundvís höfðingja sveit
til hans öfundsjúk leit,
frægð hans vildi hún ná,
skeytti minna um heit.
Samtök hófu þeir fljótt,
fyr en dimdi af nótt
kvað við boginn, og lensan
við brjóstinu hneit.
Kappinn hraustur í iund
sótti fjölmennan fund,
þótt hann vissi sin örlög
á komandi stund;
þögull settist á bekk,
til hans hópurinn gekk,
sem að þangað var kominn
að vekja ’honum und.
Hljóðir hetjuna við
hugðust tala um frið
eins og drenglyndir menn,
sem að sett hafa grið.
Undir lævísin lá,
flokkur morðkutum brá,
sóttu vopnlausan kappann
að þrælmenna sið.
Cæsar varðist um hríð,
en þó kom þar urn síð,
að hann bugaði mergðin
og hugarins stríð,
sviftur sorgblíðri ró
sagði’ um ieið og hann dó:
^Og þú sonur minn Brútus
ert með þessum lyð.«
Veik er kúgarans hönd,
bljúg erkonungsins önd,
ef að þegnarnir vakna
og slíta sín bönd.
Hvar er drotnarans þor?
Hver vill ganga hans spor,
þegar frelsið i almætti
nemur sér lönd?
Hallgr. Jónsson.
Örin.
»Hvaða ör eru þetta?« sagði María
Iitla einhverju sinni við föður sinn, er
hún sat í knjám hans og hafði greipt
hönd hansílitlu, hvííu höndinni sinni.«
sRessi ör, barnið mitt! Að segja
þér, hvernig eg hefi fengið þau, myndi
verða löng saga.«
»Góði pabbi minn, segðu mér það,
mér þykir svo gaman að heyra sög-
ur.«
»Ressi ör, barnið mitt, eru nú fullra
40 ára. Penna tíma hafa þau verið
þögul vitni, gegn mér, um óhlýðni
mína og gáleysi gagnvarí mínum góðu
foreldrum, sem og yfirtroðslu guðs
lögmáts.«
»Ó, pabbi minn«, sagði María,
»segðu mér hvernig það vildi til.«
Faðir hennar sagði henni þá eftir-
fylgjandi sögu:
»Regar eg vat hér um bil 12 ára
I gamall, var það einn bjartan og logn-
mildan haust-dag, að faðir mjnn sendi
mig út í skóg, sem ekki var langt í
burtu, til að sækja trjástöngul, sem
! hann gæti notað til að ná niður epl-
um af trjánum með. Eg tók litlu ex-
j ina mína, og fór léttum tetum til skóg-
arins, og hugði að framkvæma erindi
mitt, höggva upp einhvern grannan
trjástöngul, og hlaupa undireins með
hann heim.