Frækorn - 24.12.1907, Blaðsíða 2

390
FRÆKORN
f I guði i uppjicsðiim.11
Englar syngja lofsönginn við fæðingu
guðs sonar. Englar vegsama þann ei-
lífa kærleika, sem gaf föllnum mönnum
lausnarann. »Mikill fjöldi himneskra her-
sveifa* lofar guð. Reir höfðu séð hann
í almætti sínu og heyrt hans orð: »Verði« !
og séð sköpunina. Peir höfðu séð hann
í hátign guðdómsins og lofað hann.
En nú skoða þeir skaparann í lítillækk-
un, í eymd og neyð vor mannanna, skoða
konung sinn sem lítið hjálparlaust barn,
skilja, að þannig hefir hann litillækkað
sig til þess að geta frelsað hið glataða;
þannig hefir hann látið fæðast, af því að
hann elskaði hið fallna mannkyn. Og
því syngja hinir himnesku herskarar;
*Dýrð sé guði í upphæðum,
friður á jörðu,
og velþóknan yfir mönnunum.«
Sáluhjálp fallinna manna er ástæðantil
lofsöngva englanna. Hún gerir guð dýrð-
legan, jafnvel meir en sköpun nýrra
heima. Og hún verður um eilífð ástæð-
an að lofsöngum allra innbúa himins-
ins og alheimsins.
Jörð vor, þar sem syndin reit sína
blóðugu sögu, mun fyllast af dýrð drott-
ins og friðt, sem ekkert mun raska
framar.
Ut af föllnum mönnnm, sem hafa
fæðst og fallið á þessari jörðu, hefir guð
ákveðið að safna fólki »eftir sínu nafni«,
sem mun lifa í réttlæti og heilagleika
fyrir hans augliti um eiiífð.
Og hvert merki syndar og spillingar
mun hann taka brott, og endurleystir
menn og heilagir englar munu geta sung-
ið æ og eilíflega með sívaxandi skiln-
ing og dýpri, helgri tilfinning:
»Dýrð sé guði i upphæðum, friður á
jörðu og velþóknan yfir mönnunum.«
Eigum vér að taka þátt í þeim eilífa
lofsöng, kæri lesari?
Vér getum það því að eins, að vér
meðtökum hann, sem er oss af guði
sendur, þannig, að fæðing Jesú fari fram
í oss fyrir trúna; því að fæðist hann í
oss, þá endurfæðumst vér, og þá verð-
um vér færir um að verða hluttakandi í
þeirri eilífu dýrð, setn guð hefir ætlað
oss í Kristi.
Jólaljósin.
(Sjá myndina á fyrstu blaðsíðu.)
Hér situr Marteinn Lúther með fjöl-
skyldu sinni kringum skreytt og Ijósum
ljómað jólatré. Æskuár hans voru löngu
liðin, hann hafði svo árum skifti unnið
að siðbótarverkinu og orðið verkfæri í
guðs hendi til þess að ljós lífsins orða
fengi aftur að skína skært inn í hjörtu
og heimili manna. Lúther elskaði guðs
orð framar öllu öðru, og þess vegna var
hann svo barnslega glaður yfir ljósunum
á jólatréuu, því þau mintu hann á hið
sanna Ijós, sem upplýsir hvern mann, er
kom í heiminn. Og í sannleika getum
vér fyrst notið jólagleði í fylsta skilningi,
þegar vér látum Ijósin og hátíðahaldið
minna oss á Jesúm, heimsins Ijós, hann,
sem elskaði oss, sem í myrkrinu sátum,
svo heitt, að hann yfirgaf þá dýrð, það
Ijós, sem enginn fær til komist, svo hann
gæti frelsað oss frá valdi myrkranna, en
veitt oss hluttöku í arfleifð heilagra í Ijós-
inu. Sé hann vort jólaljós og jólagleði,
þá getum vér fagnað hverjum komandi
jólum, og þó vér séum af æskuskeiði, þá
nálgumst vér daglega meir og meir hið
dýrðlega lífsins Ijós, sem jólaljósin benda
til. En látum ekki þetta vera einungis
bundið við jólaljósin, heldur hvert skifti,
sem vér kveikjum eða sjáum ljós, þá
minnumst hans, sem sagði: »Eg er