Frækorn - 01.03.1910, Síða 3

F R Æ K O R N
27
Alt verður hjóm við voða dóm,
þá verður jörðin auð og tóm.
El un(3anfæri ekkert til ?
El' ekkert vígi’ að fá
lu varnar í þeim voðabyl,
sem veröld dynur á? —
Jú, drottins hönd, sem leiðir lönd
°g leyst fær jafnvel dauðans bönd.
Þótt, yfir vofi voðastríð
°g veröld dynji á,
sinn annast drottinn eignarlýð,
svo ekkert granda má.
Gegn fjenda her hann eldur er,
en athvarf þeim, sem merkið ber.
Á t’aþmos forðum sýn þá sá
hinn sæli Jóhannes,
að vindum héldu englar á,
svo enginn vindur blós,
að vinna grand um ver og land, -
en vindur táknar styrjar brand.
ílann annan engil síðan sá
í sólarkomu stað,
ng innsiglinu hélt sá á
hins æðsta’ og hátt svo kvað:
»Ouðs þjóna her unz höfum vér
a höfðum merkta, bíðið þér“.
Sv° halda englar efalaust
nú enn á vindum þeim,
er vetur, sumar, vor og haust
nu vofa yfir heim;
°g svo vil1 enn guðs engill senn
nu ínnsigla sem flesta menn.
!Jað eitt sinn var i Egyptó -
svo innir gomul sögn -
er dauðinn elzta drengirm sló
1 dimmri nætur þögn
þar fór hann hjá, er hurðu á
hann herrans merki’ af blóði sá
Svo vill og drottinn vernda nú,
þótt voða geysi feikn,
hvern þann, er játar Jesú trú
og Jesú hefir teikn.
Fótt geysi stríð og grimm sé tíð,
fær guð þó verndað kristinn lýð.
Sem fyrst á enni, hjarta’ og hönd
því herrans merki tak;
og hræðst svo eigi efnin vönd,
en ávalt bið og vak.
Þér herrann þá mun himnum frá
til hjálpar sterkan engil Ijá.
Og þegar dynur dómsins stund
og deyr alt jörðu á,
þá mun þíns drottins dýrðarmund
þig dauða hrífa frá
og veita þér svo vist hjá sér
og vegsemd mitt í engla her.
Og fram af ösku aftur rís
svo iðgræn jörð á ný;
þar finst hin forna paradís,
þar frelsuð þjóð býr í,
í Zíons höll, um heilög fjöll,
þá heitin guðs eru fullnuð öll.
Og út um drottins geima geim
þú getur flogið þá
og sótt þá ljóssins heima heim,
er héðan máttir sjá.
Fá alt er nýtt og engilfrítt
og úti það, sem hór var strítt.
t. H.
*
* ¥
Kvæðið hór að framan var ort
á þeim tíma þegar mestu hryðju-
verkin voru framin af hendi Tyrkja
við Armeníumenn. Að þessu lýtur
5. erindið. Kvæðið er áður prentað
í Heimilisvininum I, bls. 1—8, en
með því að það rit var mjög lítið
útbreitt, er það prentað hér upp,
samkvæmt ósk mikilvirts kaup-
anda. Ritstj.
Kristur eða —?
,Nýtt kirkjublað* er orðið mjög
svo hriíið af síðustu ræðu séra
Haraldar Níelssonar.
Sérstaklega gleðst blaðið yfir
þeirri kenningu séra Haraldar,
að enginn sé til, sem ekki er
guðs barn.
»Allir eru guðs börn!«
Já, þetta er kenning »eftir
því, seni eyrun klæa«.
Kristur kendi samt öðruvísi.
Orðin, sem hér fara á eftir,
segja frá því, að ekki séu allir
guðs börn:
»Þá sögðu þeir . . . : Vér
höfum einn föður, sem er guð«.
— »Þá sagði Jesús við þá: ef
að guð væri yðar faðir, þá elsk-
uðu þér mig, því eg em útgeng-
inn og kominn frá guði . . .
Pér eruð afföðurnum fjandanum,
og girndum yðar föðurs viljið
þér hlýðast«. Jóh. 8, 41—44.
Ef kenning Jesú í allri sinni
alvöru er sönn, þá er kenning
séra Haraldar í þessu efni villa
— hversu mikið sem »Nýtt
kirkjublað« er hrifið af henni.
Spurningin er ofur einföld:
Hvorum ber að trúa?
N. kbl. er lílca glatt yfir anda-
trúaráhuga séra H. N. »Eklu
rnunu áheyrendurnir síður rnuna
þau orð ræðumanns« urn »guðs-
barnanáttúruna«, sem »einmitt
hefði knúð liann til að gefa sig
að rannsóknum dularfullra
fyrirbrigða«. Svo bætir hann
við: »Fyrir mig (ritstj. N. kbl.)
— fyrir mitt guðsbarnseðli —
er viðbótin sem við öll þurfum
að læra.
»Viðbótin« — andatrúin —
»sem við öll þurfum að læra!«
»Já, hvar eru nú takmörk
lútherskrar kristni á íslandi?
Er það full alvara hjá ritstj.
K. kbl. — biskupnum, — að
»við öll þurfum að læra við-
bótina«, andatrúna?
Brejdingin, sem sú »viðbót«