Alþýðublaðið - 09.05.1963, Blaðsíða 15

' ryksuguna úr sambandi og fór
eittlivað annað.
Tíminn leið löturhægt.
r Klukkan rúmlega hálftólf opn
uðust útidyrnar og Vasari kom
út. Hann stóð á þrepinu, starði
upp í himininn, spennti vöðvana
og andaði að sér fersku morgun-
loftinu. Sólin var heit eftir næt-
urregnið. Hann var kiæddur blá-
um bómullarbuxum og í peysu-
skyrtu. Hann virtist tröllaukinn.
Sem lífvöi-ður var hann vissulega
tilkomumikill.
' Hann gekk yfir að bílnúm, at-
’ liugaði hvort nóg olía og vatn
væri á hornum og fór síðan inn
aftur.
' Það var ekki fyrr en um há-
degi, sem ég sá Rimu. Hún kom
út í dymar og leit upp í loftið.
' Eg hrökk við, er ég beindi sjón-
aukanum að andiiti hennar. Hún
var föl ög það voru dökkir baug-
ar undir augunum og kinnaroð-
inn, sem hún hafði smurt á sig,
gerði það að verkum, að svo virt-
ist sem hún væri með grímu.
' Hún var fýld á svin. Hún steig
inn í bílinn og skellti hurðinni
liarkalega á eftir sér.
Vasari kom út og bar baðkápur
og handklæði. Vinnustúlkan kom
fram i dyrnar. Hann sagði eitt-
livað við hana, og hún kinkaði
kolli, síðan steig hann upp i bií-
inn og ók hurtu.
Eg fylgdist með bílnum í sjón-
aukanum. Hann stefndi í áttina
til vesturhluta borgarinnar, þar
sem fínu baðklúbbamir voi'u.
Nokkrum mínútum siðar kom
konan út, læsti útidyranum, —
stakk lyklinum inn um lúguna,
fór inn í bílinn sinn og ók burtu.
Eg hikaði ekki.
Þetta var of gott tækifæri til
að láta það ganga sér úr gre;p-
um. Það var hugsanlegt, að Rima
•geymdi bvssuna, sem varðmað-
urinn hafði verið drepinn með,
í húsinu. Ef ég næði í hana, —
mundi málið gegn mér vera mun
veikbyggðara.
Áður en ég færi úr felustað
mir.um, grandskoðaði ég veginn
og ströndina. Það var engan að
sjá. Eg stóð fliótt á fætur og
gekk hratt að húsinu.
Eg opnaði hliðið og gekk upp
stíginn. Til öryggis hringdi ég
bjöllunni, þó að ég vissi, að eng
inn væri þar. Er ég hafði beðið
nokkrar mínútur, krækti ég lykl
inum út um lúguna og opnaði
dyrnar. Eg gekk inn í anddyr-
ið og hlustaði. Það var ekkert
hljóð, nema tifið í kltikku ein-
hvers staðár í húsinu og leki í
biluðum krana í eldhúsinu.
Setustofan var til hægri. Stutt
JFáíkimi
jií.nasstá
biaAsiilu
st«JV
ur gangur til vinstri lá til syefn-
herbergjanna.
Eg gekk inn ganginn, opnaði
dyr og gægðist inn. Þetta var
klæðaherbergi Vasaris. Buxur
lágu vandlega samanbrotnar á
stól, og rafmagnsrakvél var á
snyrtiborðinu. Eg fór ekki inn,
heldur gekk að næsta herbergi
og fór inn.
Það stóð hjónarúm við glúgg-
ann og snyrtiborðið var fullt af
snyrtitækjum. Grænn sloppur
hékk bak við dymar.
Þetta var herbergið, sem ég
var að leita að. Eg hallaði aftur
hurðinni, gckk síðan yfir að
kommóðunni og fór að kanna
innihaldið, hratt, en gætti þess
þó að aflaga ekkert.
Rima hafði sýnilega farið út
í æðisgengin innkaup með pen-
ingunum mínum. Skúffurnar
voru sneisafullar af nælonundir
fötum, treflum, vasaklútum,
sokkum og svo framvegis. Ég
fann ekki þyssuna.
Ég beindi athyglinni að fata-
skápnum. Um tylft kjóla hékk
þar á herðatrjám og á gólfinu
voru mörg pör af skóm. Á efstu
hillunni sá ég pappakassa, sem
bundið var um með snæri. Ég
tók hann niður, ýtti snærinu af
og opnaði hann. í honum voru
bréf og nokkrar ljósmyndir, að-
alega af Rimu silfurhærðri, tekn
ar í kvikmyndaverinu.
Athygli mín beindist að bréfi
sem lá efst í bunkanum. Það var
dagsett fyrlr þrem dögum. Ég
tók það upp og las það.
Castle Arms 234,
Ashby Avenue,
San Franciso.
Elsku Rima,
í gærkvöldi rakst ég á Wilbur.
Hann er laus til reynslu, og hann
er að leita að þér. Hann er byrj
aður á dópinu aftur og hann er
hættulegur. Hann sagði mér, að
ef hann fyndi þig ætlaði hann
að drepa þig. Passaðu þig því.
Ég sagðist halda, að þú værir í
New York. Ef hann gerir það,
læt ég þig vita. Allavega skaltu
halda þig burtu héðan. Ég er
skítlirædd við hann, og hann
meinar það, sem hann segir um
að kála þér.
Þarf að flýta mér að ná póst
hirðingu.
Clare.
Ég var alveg búinn að gleyma
því, að Wilbur væri til.
Hugur minn beindist skyndi-
lega að bar Rustys. Ég sá dym-
ar aftur fyrir mér, er þær skellt-
ust upp og hryllilega veran birt-
ist. Hættulegur? Vægilega að
orði komizt. Þá hafði hann verið
eins banvænn og skellinaðra, er
hann hafði nálgazt Rimu hálfbog
inn, með hnífinn í hendinni.
Svo hann var þá kominn úr
fangelsinu eftir þrettán ár, og
hann var að leita að Rimu.
Þegar hann fyndi hana, ætlaði
hann að drepa hana.
Geysilegur léttir fór um mig.
Þarna gat leiðin út úr ógöngun-
um legið, lausrtin á vandamáli
mínu.
Ég skrifaði niður heimilisfang
þessarar Clare í vasabókina mína
og setti bréfið aftur i kassann, og
kassann inn í fataskapinn.
Svo hélt ég áfram leit minni
að byssunni, djúpthugsandi.
Það var af tilviljun, að ég fann
byssuna. Hún hékk í snæri inn-
an í einum af kjólum Rimu. Það
var eingöngu vegna þess að ég
af óþolinmæði ýtti til hliðar kjóla
röðinni til að skoða á bak við
liana, að ég fann fyrir henni.
Ég leysti snærið og tók byss-
una.
Þetta var 38 millimetra lög-
regluskammbyssa og hún var
lilaðin. Ég stakk henni í rassvas-
ann, lokaði skápnum og leit í
kringum mig til að ganga úr
skugga um, að ég hefði ekki skil-
ið eftir mig nein ummerki. Svo,
þegar ég var öruggur um það,
gekk ég hratt að dyrunum.
Um leið og ég opnaði dyrnar
heyrði ég bíl stanza fyrir utan
húsið.
Ég stökk yfir að glugganum
og hjarta mitt fór að slá ákaft.
Ég var nógu fljótur til að sjá
Rimu stíga út úr Pontiacinum.
Hún hljóp upp stíginn og ég
heyrði hana fálma eftir lyklinum.
Þegar lykillinn snerist í
ski'ánni, þaut ég hratt og hljóð-
lega út úr svefnherberginu. Ég
liikaði brot úr sekúndu í gangin-
um, en gekk síðan inn í klæða-
herbergl Vasaris. Ég lokaði hurð
inni um leið og útidyrnar opnuð-
ust.
Rima gekk hratt framhjá klæða
herberginu og inn í svefnlier-
bergið.
Ég stóð upp við vegginn þann-
ig, að ef Vasari opnaði dyrnar
mundi hurðin hylja mig. Allar
taugar mínar voru spenntar og ég
var hræddur og hjartað í mér
barðist.
Ég heyrði Vasari koma þung-
stigan inn í anddyrið. Það varð
hik, síðan heyrði ég hann ganga
inn í setustofuna. Eftir nokkrar
mínútur kom Rima út úr svefn-
herberginu og kom til hans í setu
stofunni.
„Heyrðu, góða,“ sagði hann í
kvörtunarróm, „geturðu ekki van
ið þig af þessu? í guðs bænum?
Við erum ekki fyrr farin eitthvað
en þú verður að koma æðandi til
baka til að fá skamrnt."
„Ó, haltu kjafti!“ Rödd Rimu
var ofsaleg og hörð. „Ég geri það,
sem ég vil hér, gleymdu því
ekki!“
„Já, já, en af hverju í andskot-
anum hefurðu dópið ekki með
þér, úr því að þú verður endi-
lega að fá það? Þú ert búin að
eyðileggja allan daginn núna.“
„Ég sagði þér að halda kjafti,
var það ekki?“
„Ég heyrði til þín. Þú ert allt
af að segja mér að halda kjafti.
Ég er að verða dálítið leiður á
því.“
Hún hló.
„Dálaglegur brandari atarna!
Og hvað ætlarðu svo sem að gera
í því?“
Það var löng þögn, síðan sagði
hann: „Hvaða náungi er þetta,
sem þú færð peninga frá? Ég hef
band er með ykkur?“
„Ekkert. Hann skuldar mér
peninga, og hann borgar mér.
Viltu halda kjafti um hann?“
„Hvernig stendur á, að hann
skuldar þér peninga, vinan?“
,,Heyrðu mig, ef þú hættir
þessu ekki, geturðu hypjað þig.
Heyrirðu það?“
„Nei, bíddu nú við.“ Rödd hans
harðnaði. „Ég á í nógu miklum
erfiðleikum eins og stendur. Ég
segi þér, að ég hef áhyggjur af i
þessum náunga. Ég held, að þú
kúgir fé út úr honum, og það «
er hlutur, sem ég er ekkert hrif
inn af.“
„Ekki það?“ Rödd hennar var 1
liæðnisleg. „En þú ert hrifinn af
að stela, er það ekki? Þú ert hrif •
inn af að berja einhvern gamlan
skarf i hausinn og stela pening-
unum hans, er það ekki?“
„Hættu þessu! Ef þeir næðu f
mig_ mundi ég fá árs tukthús, en
f járkúgun . . . andskotinn! Mað- •"
ur fær tíu ár fyrir hana!“
„Hver er að tala um fjárkúg-
un? Ég sagði þér það: hann skuld
ar mér fé.“
NÝKOMIÐ
Úrval af sumarkjólaefnum,
gott, fallegt og ódýrt.
Verzlunin Snót
Vesturgötu 17.
r
ALÞÝ0UBLAÐIÐ — 9. maí 1963 15