Alþýðublaðið - 10.05.1963, Page 15

,,Ef ég héldi, að þú værir að
kúga fé út úr honum, færi ég frá
þér, vinan.“
,,Þú? Færir frá mér? Hann er
góður þessi. Passaðu þig bara,
Ed. Það eru fleiri en þú, sem
geta haft í hótunum. Hvað ætti
svo sem að koma í veg fyrir, að
ég hringi í lögguna og segi henni
hvar þú ert niðurkominn? Ó, nei,
þú ferð ekki frá mér.“
Það var löng þögn.
í þögninni heyrði ég klukkuna
tifa.
Síðan sagði Vasari órólega:
„Þú talar alltaf eins og vitlaus,
þegar þú ert búin að fá skammt.
Gleymdu þessu. Úr því að þú
veizt, hvað þú ert að gera. Þú
mundir ekki leggja fjárkúgun
fyrir þig, vinan, er það?“
„Ég tala ekki eins og vitlaus!"
sagði hún reiðilega. ,,Ef þér geðj
ast ekki að líferni mínu, geturðu
hypjað þig! Ég kemst af án þín,
en ég er handviss um, að þú
kemst ekki af án mín!“
„Ég hef áhyggjur af þessum
náunga, Rima.“ Rödd hans var
nú hikandi. „Hann lætur þig hafa
stórfé, er það ekki? Hvernig
stendur á, að hann skuldar þér
alla þessa peqinga?"
„Haltu kjafti um hann! Þú
lieyrðir það, sem ég sagði: viltu
fara eða viltu vera kyrr?“
,,Ég vil ekki fara, vinan, ég
elska þig. Svo framarlega sem
ég veit, að þú ert ekki að steypa
okkur báðum út í vandræði, þá
er mér sama.“
„Það verða engin vandræði.
Komdu og kysstu mig.“
,,Þú ert viss um vandræðin?
Þessi náungi mundi ekki . . . “
„Komdu og kysstu mig!“
Ég opnaði dyrnar hljóðlega og
gekk fram í ganginn. Ég heyrði
Kimu veina lágt, þegar ég gekk
eftir ganginum og inn í eldhús-
ið. Ég opnaði dyrnar, sem lágu
út á veröndina, lokaði þeim var-
lega á eftir mér og hljóp, þar til
ég var kominn í skjól við sand-
hólana.
Ég iá utan í hóinum og horfði
á húsið. Það va" ekki fyrr en
klukkan fjögur að þau komu út
og stigu upp í Pontiacinn. Þegar
þau voru farin, stóð ég á fætur.
Jæja, ég var að minnsta kosti
búinn að ná í byssuna. Ég vissi
nú, að Vasari vissi ekkert um
fjárkúgun Rimu. Það var nokk-
uð öruggt, að enginn vissi þetta
nema hún sjálf. Ég vissi, að Wil-
bur var laus og að leita að henni.
Vandamál mín voru að verða
einfaldari. Ef ég gæti fundið Wil
bur og sagt honum, hvar Rima
væri, mundi hann kála henni fyr
ir mig.
Það voru enn erfiðleikar á veg
inúm. Ef hún kæmist að því, að
byssan væri horfin, mundi hún
þá skelfast, hlaupast burtu og
fara í felur? Ég komst að þeirri
niðurstöðu, að ástæða væri til að
ætla, að hún mundi ekki komast
að því, að ég hefði tekið byss-
una. Hvað ætlaði hún að vera
lengi í þessu húsi? Það var hlut-
ur, sem ég varð að komast að.
Það gæti tekið mig dálítinn tíma
að finna Wilbur. Ég varð að vera
viss um, að hún væri enn í hús-
inu, þegar ég fyndi hann.
Ég fór aftur til hótelsins. Ég
hringdi til stærsta fasteignasal-
ans í bænum og sagði honum, að
ég hefði áhuga á að taka á leigu
bungalowinn á East Shore. Vissi
hann hvenær hann mundi losna?
Hann sagði, að hann væri leigð-
ur næstu sex mánuði. Ég þakk-
aði honum og sagðist mundu líta
inn, þegar ég ætti næst leið um
til að sjá, hvort hann hefði nokk-
uð annað að bjóða. Svo lagði ég
tólið á.
Ef Rima uppgötvaði ekki tap
byssunnar, mundi hún augljós-
lega verða í húsinu eins lengi og
nauðsynlegt væri. Nú varð ég að
finna Wilbur.
Ég hringdi á heilsuhælið og
spurði um líðan Saritu. Hjú;kr-
unarkonan sagði, að henni væri
enn að fara fram og engin ástæða
væri fyrir mig til að kviða neinu.
Ég sagði henni, að ég þyrfti að
fara til San Francisco og mundi
láta hana vita hvar hún gæti haft
samband við mig, síðan gerði ég
upp hótelið, skilaði Studebakern
um í bifreiðageymsluna og tók
lest til San Franciscö.
Ég hafði ekki margt til að fara
eftir: fornafn konu, heimilisfang
hennar og þá vissu, að Wilbur
hafði sézt í borginni.
Það var allt og sumt, en ef ég
væri heppinn, mundi það nægja.
Ég sagði leigubílstjóranum að
aka mér til hótels nálægt Ashby
Avenue.
Hann sagði, að það væru þrjú
hótel í Ashby Avenue sjálfu, og
hann mundi velja Roosevelthótel,
hvernig svo sem mér mundi líka
það. Ég sagði honum að fara
með mig þangað.
Þegar ég var búinn að fá her-
bergi og var búinn að senda tösk
una mína upp, fór ég út og gekk
framhjá Castle Arms.
Það reyndist vera stórt fjöl-
býlishús, sem séð hafði fífil sinn
fegri.
Ég kom auga á húsvörðinn, þar
sem hann var að viðra sig við
útidyrnar. Þetta var lítill maður
og í snjáðum einkennisbúníngi,
og liann hafði gleymt að raka sig.
Sú manngerð, sem vel gat notað
dollar, án þess að spyrja spurn-
inga.
Ég þrammaði um göturnar
næsta hálftimann, þar til ég kom
að einni af þessum smáprent-
smiðjum, þar sem prentað er fyr-
ir mann á meðan maður bíður.
Ég bað afgreiðslumanninn um að
prenta fyrir mig nokkur nafn-
spjöld. Ég skrifaði niður það, sem
ég vildi:
H. Masters.
Trygginga- og lánakönnuður.
City Agency, San Francisco.
Hann sagðist mundu hafa
spjöldin tilbúin innan klukku-
tíma. Ég fór í kaffihús þar ná-
lægt, las kvöldblaðið og drakk
tvo kaffibolla.
Síðan náði ég í spjöldin og
rétt fyrir klukkan níu gekk inn
í anddyrið í Castle Arms.
Það var enginn við afgreiðslu-
borðið, né' neinn við lyftuna. Lít-
ið skilti með ör, sem benti á stig
ann niður í kjallarann, gaf til
kynna hvar húsvörðinn væri að
finna.
Ég gekk niður og barði á dyr
fyrir neðan sligann. Dyrnar opn-
uðust og snjáði maðurinn, sem
ég hafði séð vera að viðra sig,
horfði toríryggnislega á mig.
Ég rétti nafnspjald að honum.
„Get ég fengið keyptar nokkr-
ar mínútur af tíma yðar?“ spurði
ég.
Hann tók spjaldið, starði á það
og fékk mér það síðan aftur.
„Hvað sögðuð þér?“
„Ég þarf á upplýsingum að
halda. Get ég keypt þær af yð-
ur?“
Ég var með fimm dollara seðil
í hendinni og lét hann sjá hann,
áður en ég stakk lionum í vasann
aftur.
Hann varð skyndilega vingjarn
legur og ákafur.
„Auðvitað, komdu inn, vinur-
inn,“ sagði hann. „Hvað viltu
vita?“
Ég gekk inn í lítið herbergi,
sem taldist vera skrifstofa. Hann
settist í eina stólinn. Þegar ég
var búinn að ýta til hliðar tveim
kústum og lyfta fötu niður á gólf,
fann ég mér sæti á tómum tré-
kassa.
„Upplýsingar um konu, sem
býr hér,“ sagði ég. Ég tók upp
seðilinn aftur, braut hann sam-
an og lét hann sjá hann. Hann
starði áfjáður á hann. „Hún býr
í íbúð númer 234.“
„Þú átt við Clare Sims?“
„Einmitt. Hver er hún? Hvað
gerir hún?“
Ég fékk honum seöilinn, sem
liann flýtti sér að stanga í rass-
vasann.
„Hún er nektardansmær í
Gatsbyklúbbnum á MacArthur
búlevarði,“ sagði hann. „Ég á í
miklum erfiðleikum með hana.
Ég held, að hún sé dópisti. Mað-
ur gæti stundum haldið, að hún
væri snarvitlaus. Eigandinn hef-
ur aðvarað hana, að ef hún hætti
ekki að valda erfiðleikum, verði
lienni sag upp íbúðinni."
„Ekki manneskja, sem rétt er
að lána fé?“
„Mér dytti það aldrei I hug,“
sagði hann og yppti öxlum. „Ef
þú ætlar þér að tala við liana,
skaltu vara þig. Hún er hörð af
sér.“
„Ég vil ekki tala við hana,“
sagði ég og stóð á fætur. „Ef hún
er svona, vil ég ekki hafa neitt
saman víð hana að sælda."
Ég tók í liöndina á lionum,
þakkaði honum fyrir hjálpiná og
fór. Ég fór aftur á hótelið, skipti
um föt og fékk mér síðan bíl í
Gatsbyklúbbinn. <:
Það var ekkert sérstakt við stað
inn. Það er liægt að finna klúbb ::
eins og Gatsby í livaða stórborgt,
sem er. Hann er alltaf í kjallara.
Á slíkum stað er alltaf fyrrver-.
andi boxari sem dyravörður og út
kastari. Hann er alltaf illa upp-
lýstur og ævinlega er lítill bar
rétt innan við anddyrið. Og við
barinn hanga alltaf harðsvíraðar
stelpur, sem bíða eftir að vera
boðið upp á sjúss og eru tilbún-
ar til að fara í rúmið með manni
á eftir fyrir þrjá dollara, ef þær
geta ekki fengið meira.
Ég borgaði fimm dollara að-
gangseyri, skrifaði Masters í ,
gestabókina og gekk inn í salinn. .
Grönn stúlka í mjög þröngum
kjól, sem benti til, að hún væri
ekki í neinu undir honum, með
svart hár, sem féll niður á axlir,
og gráblá augu, sem voru full a£
þöglu og veraldlegu boði, kom til
min og spurði, hvort hún mætti '
sitja hjá mér.
Ég sagði ekkert sfax, en ég
skyldi kaupa handa henni drykk
seinna.
Hún brosti dapurlega til mín
og gekk burtu og hristi höfuðið
til hinna fimm stúlknanna, sem
horfðu hungruðum augum á mig.
Ég borðaði ósköp ómerkilegan'
mat;- og horfði á enn ómerkilegri
skrautsýningu.
Clare Sims afklæddi sig. \
Hún var stórvaxin og ljóshærð >
með ofvöxt í brjóstunum og i
mjaðmir, sem komu viðskiptavin
unum til að stara. Það var ekk- '
— Þú áttir aúðvitað að koma með pillu handa kundinum líka.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 10. maí 1963 £5
I