Alþýðublaðið - 11.05.1963, Blaðsíða 15

Alþýðublaðið - 11.05.1963, Blaðsíða 15
ert í sýningu hennar, nema af- hjúpun einhvers hellings af holdi. Skömmu eftir miðnætti, þegar ég var farinn að halda, að ég liefði verið að sóa tíma mínum, varð nokkur hreyfing við dyrn- ar og lágvaxinn. dökkhærður mað ur kom inn á veitingastaðinn. Hann var í snjáðum smóking og með þykkar gleraugnaumgerð ir. Hann var í snjáðum smóking og með þykkar gleraugnaum- gerðir. Hann stóð í dyrunum, smellti fingrum og iðaði likamanum í takt við músíkina: djöfull í mannsmynd. Hann var magur og hárið var farið að grána í vöngum. Hör- undið var eins og tólg á lit. Var- irnar voru blóðlausar. Úrkynj- unin í andliti hans sagði sína eig in sögu. Ég þurfti ekki að horfa tvisvar. Þetta var Wilbur. SJÖTTI KAFLI I Dökkhærða stúlkan I þrönga kjólnum, sem hafði talað við mig, gekk með dillandi mjöðmum í átt ina til Wilbur með bros á vör. Hún stanzaði nálægt honum og svartiitaðar augnabrúnir hennar lyftust bjóðandi. Wilbur hélt áfram að smella fingrunum og iða líkamanum í takt við músíkina, en glitrandi ugluaugun bak við gleraugun beindust að stúlkunni og litlaus- ar varir hans lyftust frá tönnun- um í brosi, sem ekki þýddi neitt. Svo hreyfði hann sig í áttina til hennar, en smellandi fingrum, og hún tók að reigja sig og stappa í takt við músíkina. Þau fóru í hringi hvort um annað, veifuðu höndunum út í loftið, reigðu líkamana, rétt eins og tveir villimenn í einhvers kon ar trúardansi. Fólkið í kring hætti að borða og dansa til að stara á þau. Wilbur greip í hönd stúlkunn- ar og hringsneri- henni, svo að pilsin lyftust og sýndu langa leggi hennar upp á mið læri. Hann kippti henni að sér, þeytti henni síðan frá sér, kippti henni til sín aftur, hringsneri henni aftur, sleppti henni síðan og juð- aði í kringum hana og stappaði, þar til hljómsveitin hætti að leika. Síðan tók hann í handlegginn á henni og leid'di hana að borði í horninu gegnt mér og settist með hana þar, rétt eins og hann ætti hana. Ég hafði verið að grandskoða hann. Fyrstu viðbrögð mín, þeg- ar ég sá hann koma inn, höfðu verið léttir og sigurvissa. En nú, er ég hafði horft á hann dansa, horft á kalt og grimmt andlitið á honum, leitaði hugur minn aft- ur til þeirrar stundar, er hann hafði komið inn á bar Rustys með hnífinn í hendinni, og ég sá hinn ægilega skelfingarsvip á Rimu og heyrði aftur óp hennar. Á þessari stundu fann ég til hiks. Ég hafði vitað, þegar ég byrjaði á leit minni, að ég hugð- ist drepa hana, en ég hafði allt af veigrað mér við því að hugsa nákvæmlega um það, livernig ég ætlaði að fara að því. Ég vissi vel, að þó að ég væri búinn að finna hana, mundi ég ekki hafa kjark til að drepa hana með köldu blóði, jafnvel þó að ég væri einn með henni í húsi. Þess í stað hafði ég farið að leita að þess- um manni, sem ég vissi að ætlaði að drepa hana. Ég vissi, að hann mundi gera það, ef honum væri sagt hvar hún væri. Ég efast um það. Það var eitthvað uggvænlegt og banvænt við liann. Ef ég sigaði þessum manni á hana, mundi ég bera ábyrgð á dauða hennar; það mundi ekki vera auðveldur dauðdagi; það yrði ægilegur dauði. Um Ieið og ég segði honum hvar hann gæti fundið hana, mundi ég undirrita dauðadóm hennar. En ef hún ekki dæi, yrði ég að þola fjárkúgun hennar það sem eftir væri lifsins eða þar til hún dæi. Ég gæti aldrei losnað Við hana. ,,Hvað er betra en peningar?“ hafði hún sagt. Það var hennar heimspeki. Hún hafði enga meðaumkun með mér eða Saritu: hví skyldi ég þá sýna henni nokkra miskunn? Ég herti mig upp. Ég yrði að framkvæma þetta. En áður en ég segði Wilbur hvar hana væri að flnna, yrði ég að koma Vasari undan. Það var hugsanlegt, að Wilbur yrði fljót- ari þessum stóra og stirðlega manni og dræpi hann, ef hann reyndi að verja Rimu. Ég ætlaði mér ekki að bera ábyrgð á dauða Vasaris. Ég hafði ekkert á móti honum. Fyrsta verkefni mitt var að vita hvar ég gæti íundið Wilbur. Ég hafði alls ekki í hyggju að láta hann vita hver ég væri. Þeg- ar ég léti hann hafa heimilisfang Rimu, mundi það vera gegnum síma: nafnlaus ábending. Síðan varð ég að koma Vasari í burtu. Að dæma af því, sem ég hafði heyrt, þegar þau Rima rif- ust, þá var lögreglan á hælunuift á honum. Aftur mundi nafnlaus upphringing með aðvörun um, að lögreglan væri að leita að hon um, verða til þess að hann hlypi á brott, en mundi Rima fara með honum? Ætlunin var flókin, en liún var það bezta, sem ég gat gert. Og tíminn var að renna út. Ég hafði nú aðelns níu daga til stefnu, áð- ur en ég yrði að borga þrjátíu þúsundin. Ég horfði á Wilbur og stúlk- una talast við. Hann virtist vera að reyna að telja hana á að gera eitthvað. Hann hallaði sér fram á borðið og talaði í lágum hljóð- um á meðan hann fitlaði við rauða bólu á hökunni. Loks yppti hún óþolinmóð öxl- um, stóð upp og gekk yfir í fata- geymsluna. Wilbur gekk yfir að barnum, pantaði sér Skota, sem hann skellti í sig, og gekk síðan að út- göngudyrunum. Hljómsveitin var aftur farin að leika, og þegar hann fór smellti hann fingrunum og veifaði höndunum í takt við músíkina. Ég nóði í hattinn minn og frakkann í sama mund sem stúlk an gekk út, klædd í plastregn- kápu yfir kvöldkjólnum. Ég var rétt á eftir henni. Ég stanzaði úti á gangstéttar- brúninni, eins og ég væri að líta eftir leigubíl. Stúlkan flýtti sér niður eftir götunni. Ég sá, að Wilbur beið eftir henni. Stúlkan gekk til hans og þau gengu hratt saman yfir götuna og upp hliðar götu. Ég elti þau og hélt mig í skugg anum. Á liorninu stanzaði ég og leit varlega í kringum mig. Ég var nógu snemma á ferðinni til að sjá stúlkuna ganga upp tröpp- ur á leigulijalli með Wilbur á hælunum. Þau hurfu úr augsýn. Ég vissi ekki, hvort hann hafði í hyggju að dvelja nóttina hjá stúlkunni, en fannst það ólíklegt. Ég tók mér stöðu í dimmri dyra gætt og beið. Ég beið hálftíma, þá sá ég liann koma niður tröppurnar og rölta niður götuna. Ég elti hann. Það var ekki erfitt að elta hann. Hann horfði ekki í neitt einasta skipti til baka og hann rölti áfram og blístraði hvellt og við og tók við hann flókin dans- spor. Loks gekk hann inn íHélegt hótel niðri við höfn. Ég stanzaði og horfði á hann gegnum gler- dyrnar taka lykil af hanka og liverfa upp brattan stiga. Ég gekk aftur á bak og horfðl á skiltið: Anderson Hotel Res- aurant. Ég gekk hratt út á enda göt- unnar, þar sem ég náði í leigu- bíl og ók til hótels mins. Bjó Wilbur á þessu hóteli að- pins eina nótt eða lengur? Ég mátti ekki hætta á að missa af lionum nú, þegar ég var búinn að finna hann. En jafnvel nú hikaði ég. Að- eins hugsunin um Saritu og knýj andi nauðsyn mín til að vernda MATREIÐSLUMAÐUR - MATREIÐSLUKONA og kona vön bakstri óskast strax á sumargistihúsið að Laugarvatni. — Uppl. í síma 9, Laugarvatni. Verzlunarstjón óskast í eina af matvörubúðum ókkar. Upplýsingar á skrifstofunni næstu daga , M. 14.00 — 16.00. t i Kaupfélag Reykjavíkur ' og nágrennls. Aðalfundur Byggingafélags verkamanna í Heykjavík. Aðalfundur félagsins verður haldinn í Sjálfstæðishúsinu við Austurvöll þriðjudaginn 14. þ. m. kl. 8,30 e. h. Dagskrá: 1. Venjuleg aðalfundarstörf. 2. Lagabreytingar. Stjórnin. ALÞÝÐUBLAÐIÐ vantar unglinga til að bera blaðið til kaujn enda í þessum hverfum: 1 FREYJUGÖTU MIÐBÆNUM LINDARGÖTU Afgreiðsla Alþýéublaésins Sími 14-900 ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 11. maí 1963 |,5

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.