Alþýðublaðið - 21.05.1963, Blaðsíða 15

batna fljótar heima hjá sér en
á hælinu.
Það voru ekki Iengur neinar
fréttir um morðið í neinu blaði.
Ég sagði við sjálfan mig, að
þetta mundi verða allt í lagi.
Vasari hlaut að hafa komizt
úr landi. Þeir mundu aldrei
. finna hann.
( Svo var það kvöld eitt, er ég
var að koma úr heimsókn til
Saritu, að þegar ég stöðvaði bíl-
inn fyrir utan fjölbýlishúsið, sem
ég bjó í, sá ég stóran mann hall
ast upp að veggnum, eins og
hann væri að bíða eftir einhverj
um.
Ég þekkti strax þennan stóra
og digra mann: Það var Keary,
lögregluforingi.
Það fór hrollur um mig, er ég
starði á hann út um bílglugg-
ann. Ég varð þurr 1 munninum,
og ég varð að berjast gegn ofsa
legri löngiui til að ræsa bílinn
aftur og aka burtu.
Það voru nú þrjár vikui slð-
an ég hafði séð hann, og ég hafði
vonað, að ég mundi ekki sjá hann
framar. Og þó var hann þama,
og augljóslega að bíða eftir
mér.
Ég fór mér rólega út úr bíln-
um, og þegar ég var kominn til
hans, var ég búinn að ná stjórn
á mér aftur.
„Sælir, foringi", sagði ég.
„Hvað eruð þér að gera liér?“
„Bíða eftir yður“, sagði hann
stuttaralega. „Mér var sagt, að
þér væruð farinn á spítalann,
svo að ég kom hingað.“
„Hvað viljið þér mér?“ Mér
reyndist ókleift að halda röddinni
styrkri. „Hvað er nú um að
. vera?“
Ég gekk upp þrepin, yfir and-
dyrið og að íbúð minni.
Keary kom á eftir mér.
„Mér er sagt, að kona yðar
hafi verið mikið veik“, sagði
hann, þegar við komum inn fyr-
ir. „Líður henni betur núna?“
Ég fleygði hattinum og frakk-
. anum á stól og gckk yfir að arn-
inum og srieri mér að lionum.
„Já, henni líður miklu betur
núna, þakka yður fyrir“, sagði
ég.
Hann valdi sér stærsta og þægi
legasta stólinn í herberginu og
settist. Hann tók af sér hattinn
og lagði liann á gólfið við hlið-
ina á sér. Svo byrjaði liann á
sínu vanaverki að taka utan af
tyggigúmmíplötu.
„Þegar ég hitti yður síðast,
herra Halliday", sagði liann og
horfði fast á to'ggigúmmíið,
„sögðuð þér mér, að þér þekkt-
uð ekki og hefðuð aldrei heyrt
talað um Rimu Marshall."
Ég rak kreppta hnefana niður
í buxnavasana. Hjarta mitt barð
ist svo 'æðislega, að ég var
hræddur um, að hann mundi
heyra það.
„Rétt er það", sagöi ég.
Þá leit hann upp og litlu,
græriu augun störffu fast á mig.
„Ég hef ástæffu til að ætla,
að, að þér. hafið logið, herra
Halliday, og að þér hafiö Taun-
verulega þekkt hina látnu
konu.“
„Hvers vegna haldið þér það?“
sagði ég.
„Það var birt mynd af henni
í blöðunum. Maður, sem heitir
Joe Masini, og á Callowayhótel-
ið, hefur komið fram með upp-
lýsingar. Hann er vinur þessar-
ar Marshall konu. Hann segir, að
hún hafi hitt á hótelinu hjá sér
mann með ör á kinn og lafandi
augnalok hægra megin. Hún
virtist vera hrædd við þennan
mann og bað Masini um að koma
í veg fyrir, að sá maður elti
hana, þegsr hún fór burtu úr
hótelinu. Lýsingln á manninum
með örið á við yður, herra Halli
day.“
Ég sagði ekki neitt.
Keary tuggði hægt og hélt á-
fram að stara á mig.
„Þessi Marshall kona hefur
bankareikning í Santa Barba",
hélt hann áfram. „Ég skoðaði
hann 1 gær. Tvisvar sinnum á
síðastliðnum sex vikum hafa tíu
þúsund dollarar verið greiddir £
reikning hennar. Báðar þessar
upphæðir voru greiddar með á-
vísun á bankarelkning yðar.
Haldið þér því ennþá fram, að
þér hafið ekki þekkt þessa
konu?“
Ég gekk að stól og settist nið-
ur.
„Já, ég þekkti hana“.
„Hvers vegna létuð þér hana
hafa allt þetta fé?“
„Það er ósköp augljóst, er
það ekki? Hún kúgaði fé út úr
mér.“
Hann hreyfffi sig í stólnum.
„Já, mér datt það í hug. Hvers
vegna kúgaði hún fé út úr yð-
ur.
„Skiptir það máli? Ég drap
hana ekki og þér vitiö það full-
vel“.
Hann tuggði enn um stund og
starði á mig.
„Þér drápuð hana ekkl, þó að
fjárkúgun sé góð astæða til
morðs. Þér drápuð hana ekki
vegna þess, að þér gátuð það
ekki. Þér voruð hér, þegar bún
dó. Ég hef genglð úr skugga um
það“.
Ég beið og andardráttur var
hraður og. erfiður.
„Ef þér hefðuð sagt mér sann
leikann í byrjun, herra Halliday,
hefðuð þér sparað mér mikla
vinnu. Þér fóruð til Santa Barba
til að hitta þessa konu?"
„Ég fór þangað til að finna
hana“, sagði ég. „Ég ætlaði að
biðja hana um frest til að greiða
næstu afborgun af kúguna^fénu.
Ég þurfti á peningunum að
halda til að greiða með uppskurð
konu minnar, en ég fann hana
ekki. Mér lá á. Ég reyndi tvisvar,
en í hvorugt skiptið fann ég
hana.“
„Hvað gerðist? Borguðuð
þér?“
„Nei. Hún dó, áður en ég
þyrfti að borga.“
„Þægilegt fyrir yður, ekki
satt?“
„Já“.
„Hvers vegna var hún að kúga
út úr yður fé?“
Það var hlutur, sem ég liafði
ekki í hyggju að segja honum
frá.
„Þetta venjulega — ég hitti
hana, hélt við hana, hún komst
að því, að ég var kvæntur og
hótaði að segja konu minni frá
öllu saman".
Hann nuddaði á sér feitan
nefbroddinn, leiður á svip.
„Hún heimtaði mikið fé fyr-
ir slíkt fannst yður ekki?“
„Hún hafði mig í spennitreyju.
Konan mín var dauðveik. Hvers
konar áfall hefði getað orðið ban
vænt.“
Hann hleypti í miklar axlimar
og sagði: „Yður er ljóst, herra
Halliday, að það er alvarlegur
hlutur að ljúga í rannsókn í
morðmáli?"
„Já, mér er það ijóst."
„Ef þér hefðuð viðurkennt í
byrjun, að þér þekktuð þessa
konu, hefðuð þér sparaff mér hel
víti mikla vinnu“.
„Samskipti við slíka konu eru
ekki hlutur, sem maður er fús
til að viðurkenna", sagði ég.
„Ójá“. Hann klórðai sér í feita
kinnina. „Jæja, ókei, ég býst við,
að þetta nægi. Þér þurfið ekki
að hafa frekari áhyggjur af því.
Ég ætla ekki að gefa skýrslu.
Ég er bára að taka saman end-
ana.“ ,
Nú var komið að mér að stara
á hann.
„Þér ætlið ekki að gefp
skýrslu?"
-»)•
I sveitina
t
Strigaskór, margar stærðir
Gúmmístígvél — Gúmmískór
Sandalar — Inniskór
Skóverzlun
PÉTURS ANDRÉSSONAR
Laugavegi 17. — Framnesvegi 2.

Gef
mér líka!
Svona, svona, ungfrú góð. Ekki svona
mikið í einu! Sjáðu bara hvernig
mamma fer að: Lítið á einu sinni oft-
ar. En þú hefur rétt fyrir þér — mað-
ur byrjar aldrei of snemma á réttri
húðsnyrtingu. Mamma þín hefir líka
frá æsku haft þessa reglu: Nivea dag-
lega.
Gott er að til er NIVEA!
Nivea inniheldur Euce- ,
rit — efni skylt húðfit- s
unni — frá því stafa:
hin góðu áhrif þess*
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 21. maí 1963 15