Alþýðublaðið - 19.07.1963, Blaðsíða 15

ÁSTARSAGA Á SJÚKRAHÚSIEFTIR: LUCIIIA ANDREWS
Eg hikaði aftur. — Þcgar ég
var að þurrka af hjá honum í
dag .. þá . . þá leit hann ekki
sérstaklega vel út. .. Mér fannst
þetta hljóma svo kjánalega, að
ég bjóst við að yfirhjúkrunar-
konan mundi skipa mér að fara
burt. Én hún spurði:
— Hvers vegna fannst yður
það? systir.
— Af því að hann var svo
undarlega þögull .. og hann
kveinkaði sér. systir.
— Kvartaði hann um sársauka
einhvers staðar?
Til þess að gera þetta ennþá
crfiðara birtist Bennings beint
fyrii* aftan mig. Yfirhjúkrunar-
konan leit á hana, svo á mig
aftur.
—- Kvartaði hann, systir Stand-
ing.
— Nei, systir, sagði ég.
Hún horfði hörkulega á mig,
svo léit hún á systur Bennings.
— Þér voruð hjá Roberts nú,
livcrnig leið honum?
— Ágætlega, sagði Bennings
rólega. Hitinn eðlilegur og blóð-
þrýstingurinn sömu leiðis. Hárið
er gróið, hann segir, að hann
hafi hvergi verki. Eg var einmitt
að spyrja hann um það aftur.
— Takk. Yfirhjúkrunarkonan
leit aftur á mig, hún var liugs-
andi á svipinn. — Ég er viss um
að þér eruð fegnar að heyra
þetta, systir Standing. •
— Já, systir, þakk, sagði ég
vélrænt.
— Eg met, að þér komuö liing
að aftur, systir, til þess að
grennslast eftir líðan sjúklings,
sem þér hafið undir höndum.
Eg vona, að þér látið mig allt-
af vita, ef þér berið kvíðboga
fyrir einhverjum sjúklinganaa.
Eg er fegin því, að við gátum
róað yður í þetta sinn. Góða
nótt, systir Standing.
Eg forðaðist að líta á Benn-
ings og smeygði mér út um dyrn
ar. Hún horfði á mig eins og
ég væri ekki til, sagði ég við
Josephine nokkru seinna. En ég
er viss um, að hún þekkir mig
aftur á morgun!
Josephine sagði, að það ætti
að senda mig á gcðveikrahæli.
Þú veizt, að Bennings er dugandi
hjúkrunarkona og hún lætur það
ekki fram hjá sér fara, ef ein-
liverjum sjúklinga hennar 'líður
illa. Þú ert alveg galin, Rósa.
_ En hvernig ætti hún að sjá
livort eitthvað alvarlegt er á leið
inni, sagði ég. Roberts er harð-
ur af sér. Hann kvartar aldrei,
— svo eitthvað er að, er hann
kveinkar sér.
Josephine talaði nú í þeim
tón, sem Bennings hefði gefið
henni góða einkunn fyrir. Mundu
að þú ert bara nemi á fyrsía
ári, sem ekkert veizt um sjúk-
dóma og getur ekkert um það
vitað, hvort eitthvað er að hon-
um eða ekki.
Nei, ég get ekkért um það sagt,
ég hef það bara einhvem veg-
inn á tilfinningunni. Hún h!ó
hjartaníega. — Rósa, ó, nú er
nóg komið! Já, hreinskilnislega
sagt, — ef þú ert nú iíka farin
að taka mark á fyrirboðum og
grunsemdum — þá er mælirinn
fullur. Kannski kemstu upp með
að brjóta diska og blómsturvasa,
sofna í tímum, láta líða yfir þig
gmmBtnvHrjgi n n i—anna—m
hér og þar og láta þig dreyma
dagdrauma á deildinni, en ef bú
ert nú farin að flagga með fyrir
boða, held ég, að þú ættir að
hætta sem fyrst. Og í sannleika
sagt, Rósa, — þú hefur sýnt
Bcnnings mótþróa — og það á
eftir að koma þér í koll, Rósn,
trúðu mér til! Þú hlýtur að vera
alveg galin, stúlka mín. Hefurðu
ekki átt í nægum útistöðum við
Bennings?
Mér fannst ég ekki mikill bóg-
ur, þegar ég tölti á vakt morg-
uninn eftir. í morgunskímunni
fannst mér framkoma mín kvöld-
ið áður hreint og beint brjálæð-
isleg. Josephine átti .frí þennan
dag og í þetta skipti var ég of
sncmma fyrir. Þáð gerðist ekki
oft. Eg fór og lét næturvaktina
vita, að ég væri komin. — Góð-
an daginn, systir MaeGill.
Hún leit tómlega til mín. —
Segið bara ekki, að klukkan sé
orðin sjö. Hvað varð af nóttinni?
Hún þurrkaði sér um hendurn-
ar. Systir Standing, viljið þér
lofa mér einu? Næst, þegar yður
býður í grun, að eitthvað sé at-
hugavért við einhvern sjúkling-
anna, þá látið þér mig vita, og
ef ég er ekki í grenndinni og
heyri til yðar eins og í gær.
Eg hélt hún væri að hæðast
að mér. Eg biðst afsökunar, syst-
ir. Það var kjánalegt af mér að
minnast á þetta.
— Það var alls ekki kjánalegt!
Það var líklega það skynsamleg-
usta, sem þér hafið nokkum tíma
gert.
— Skynsamlegasta? Eg, svst*
ir? Eg starði. á hana með gal-
opnum munni.
— Já, þér, svaraði hún — og
snéri sér að mér. Þessar undar
legu grunsemdir eða fyrirboðar
geta komið yfir mann — öðru
hvoru þetta hefur oft komið fyr-
ir mig á nóttunni, — og enn hef-
uv það aldrei brugðizt.
Það er heppilegt, þvi að við
höfum ekki neitt ákveðið að fara
eftir. Allt virðist í himna lagi
með sjúklinginn, — en samt sem
áður er eitthvað að. Hún geisp-
aði. Hún var sannarlega þreytu-
leg þennan morgun. — Eg treysti
á fyrirboðana mína, Standing.
Og eftir það, sem gerðist í gær
treysti ég einnig á yður. Og, —
eins og ég sagði, lofið þér því,
að þér látið mig vita næst, þeg-
ar þér verðið órólegar vegna ein
hvers sjúklingsins. Þér hjálpuð-
uð mér mikið í nótt, Róberts7
Hún kinkaði kolli alvarleg í
bragði og ég spurði kvfðafull.
— Hvað gerðist, systir? Hvern-
ir líður honum núna’
— Ekki sérlega vel. — Og það
þýðir á sjúkrahúsmáii — hann
er mjög veikur. — En hann er
betri en hann var klukkan þrjú
aftur niðn í skurðst.ofunni: Hún
eftur riiðri í skurðstofunni: Hún
skvrði mér frá Öllu saman. Yfir-
læknirinn saaði, að betta væri
einstætt tilfelii — hann hefði aö
eins tvisvar á ævinni komizt í
kast við slfkt áður. Hún eeispaði
aftur. Við fórum í geenum alla
möguleika, þeear hann fór á
stofueang klukkan 11 í gær-
kvöldi. Roherts svaf róleea þá og
eneinn aft.urfaramerki voru sjá-
anlee. Hitinn steie ekki fvrr en
seinna, en þá iókst hann líka dug-
le»a. Við urðum að ná aftur í
yfirlækninn — hann kom þeear
í sfað — leit á Foherts og sagði
við mig: Þér stóðuð yður vel,
svstir MacGill. — bér vöruðuð
mig við — það er ekki um ann-
að að gera en skera hann upp,
— Töluðuð bér við hann um
Roberts, systir?
Hún kinkaði kolli. Eg sagði
yður, að við ræddum nm hann.
Bæði ég og vfirhiúkrunarkonan
skildum, að bér vomð ucgandi
um hann í eærkvöldi. Þnð var
Hka þess veena. sem hún tók yð-
ur svona vel, beear bér komuð
unn aftur í eærkvöldi. Þess vegna
skvrði ée aðstoðarlækm'num og
yfirlækninum einnig frá bvf. Að-
stoðarlæknirinn hélt víst líka, að
ég væri eitthvað skritinn, en yf-
irlæknirinn hefur mtni meiri
revnslu og tók betta eins alvar-
lega og ég. Nemar á fvrsta ári
vita oft meira um siúklingana
en nokkrir aðrir, af því að sjúkl-
sannarlega til undantekninga, —
Það er laukrétt Davis.
— Er hann vakinn á hverrl
nóttu, spurði ég.
Erith tók stólinn með sér og
við héldum áfram að næsta rúmí.
— Já, og ekki bara einu sinni
en venjulega oft, svaraði hún.
Svo bauð hún næsta sjúkling
góðan dag og við fórum að búa
um hann.
Eg leit yfir deildina — þar
voru fjörutíu rúm. Og þessi deiid
var aðeins ein af mörgum skurð-
lækningadeildum á sjúkrahúsinu.
Og yfirlæknirinn bar ábyrgð á
þeim öllum. Nei, hugsaði ég. Það
er ekki hægt að lá Jake Warr-
ing, þótt heimskuleg framkoma
mín fari dálítið í taugarnar á
honum, og óg undraðist það ekki
lengur, þótt hann tæki ekki þátt
í samkvæmum, böllum og öðru
slíku.
Siðareglur sjúkrahússins bönn-
uðu nemum á fyrsta ári kannski
að stunda samkvæmislíf sjúkre,-
hússins, — en stritið hatt yfir-
læknana í báða skó. Samt hlaut
hann að slappa af einstöku sinn-
um, það var öllum bráð nauðsyn-
legt, ef þeir áttu ekki að falla
saman. Og hann leit alls ekki
út fyrir að vera á heljarþröm
taúgaveiklunarinnar. Hann leit
út fyrir, að vera einn af þeim,
sem gerir, hvað sem hann vill
— og maður, sem ekki er sér-
lega uppnæmur fyrir kjánaleg-
um, ungum stúlkum. Eg lokaði
óvart augunum og kreisti ullar-
teppin, sem ég'hélt á í fanginu.
— Standing. Erith hallaði sér
yfir rúmið og tók í eitt tepp-
anna. — Hvað er að þér? Þú
mátt ekki sofna hérna? Vakn-
aðu stúlka! Við eigum eftir að
búa um sjö rúm á 12 mínútum!
Komdu þér' af stað!
— Eyrirgefðu. Eg hrökk upp
af draumnum og kastaði ullar-
teppunum svolítið um of fljót-
lega frá mér, því að Bennings,
sem kom rétt í-þessu, nðði með
naumindum að grípa teppahlað-
ann áður en hann datt ofanYdf
stólnum niður á gólfið.
— Systir Standing! Ætlið þéri
aldrei að læra að vera svolítíð
aðgætnari? Þér ættuð að reyná
það í framtíðinni!
Erith og sjúklingurinn brostú.
meðaumkunarlega, þegar ég bað
Bennings afsökunar. Þegar hún
var farin, sagði maðurinn:
— Okkur verður öllum eitt-
— Þetta er í fyrsta sinn, sem þaS er ekki mér að kenna, aff ég
verff ólirein. \ jf^
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 19. júií 1963 |,5
ingarnir tala við þá um hluti,
sem þeir halda leyndum fyrir
okkur. Yfirlæknirinn skrifaði upp
alla möguleika — og það sem
gerðist var á listanum. Þess
vegna vorum við viðbúin. . . Við
vorum meira að segja með blóð-
gjafartækið við hendina. .. Auð'
vitað hefðum við náð í yfirlækn-
inn og svo framvegis, — þótt
þú hefðir ekki aðvarað okkur,
— en allt gekk miklu betur af
því, að við vorum öll viðbúin.
Hinar daghjúkrunarkonurnar
komu nú inn á deildina og þeg-
ar ég hélt til dyra kallaði Mac
Gill á eftir mér. — Þér þykir
kannski gaman að heyra, hvað
yfirlæknirinn sagði klukkan hálf
fjögur í nótt: .... og ég er hon-
um alveg sammála.
Erith hallaði sér að mér, þeg-
ar við komum fram á deildina.
Hvað sagði hún, að yfirlæknirinu
hefði sagt, Standing?
— Ekki neitt. Af hverjum or-
sökum langaði mig ekki til að
ræða þetta frekar. Eg spurði í
þess stað, hvað MacGill væri
háttsett. Eg veit að hún er íu!l-
numa hjúkrunarkona, — en hún
er eitthvað svo .. mannleg.
Erith dró stól að rúmi. Brosti
góðlátlega til mannsins, sem þar
lá og fór að taka utan af rúra-
fötunum. — Það breytast ekki
allir á ferðinni upp mannfélags-
stiga sjúkrahússins, tautaði hún
lágt. Hún, sem þú spurðir um,
hefur alltaf verið eins. Eg man
eftir henni, liún var á öðru náms-
ári, þegar ég byriaði og hún var
mannleg — líka þá. Það er unnt
að vera mannleg — og jafnframt
dugleg í starfi. Iíún brosti til
sjúklingsins. — Fyrirgefið þer,
að við stöndum og hvíslumst n
yfir fæturna á yður, Davis. Eg
veit, að það er ákaflega ókurt-
eist, — og nú skulum við hætta.
Sváfuð þér vel i nótt?
— Eg þarf ekki að kvarta, —
systir. Það var slæmt að heyra,
að vesalings Roberts versnaði
aftur í nótt. Það hlaut að hafa
farið hljóðlega fram, því að eg
heyrði hvorki hósta né stunu. Eg
sá, að yfirlæknirinn var hér
seint í nótt. .. Hann hristi 'höf-
uðið. — Eg skil ekki, hvernig
þessir læknar geta unnið svona
.. þeir virðast aldrei fá ærleg-
an svefn.
Erith hristi koddana hans. —
Ef yfirlæknirinn fær að sofa í
friði heila nótt — heyrir það