Alþýðublaðið - 23.07.1963, Blaðsíða 15

ÁSTARSAGA Á SJÚKRAHÚSIEFTIR: LUCIILA ANDREWS
Hún sagðist vera hræðilega
önnum kafin, hún ætti að sækja
nokkrar röntgenmyndir, — en
hún gaf sér samt tíma til að
spjalla við mig. Rósa, ertu búin
að sjá auglýsinguna, sagði hún
og. benti í áttina til augnlækn-
ingadeildarinnar. Það er
önmir eins frammi á aðalgang-
inum. Eg var einmitt að dást að
þessu. Þetta virðist æla að verða
mikið ball. Þykir þér ekki leið-
inlegt, að þú getur ekki farið?
Ég sagðist ekki hafa tekið eft
ir auglýsingunni og mig langaði
alls ekkert til þess að fara. En
ég skal koma með þér og sjár
hvað á að gerast.
Við fórum og litum á auglýs-
inguna. Hún var ekki slóðaleg.
Angela tautaði eitthvað, sem ég
skildi ekki. — Þetta er stórglæsi
legt, sagði ég, — og ef ég væri'
ekki nemi á fyrsta ári, mundi ég
hafa gleypt við boðinu. Mér þyk-
ir ekkert skemmtilegra en að
dansa, en ég hef enga löngun til
að brjóta fleiri óskrifuð lög hér
á þessu sjúkrahúsi. Ég hef gert
meira en nóg af slíku. Og hvað
kcmur mér það við, hverri Jake
Warring hefur boðið með sér.
|Ég hef yfirleitt engan áhuga
á manninum!
Hún svaraði ekki svo að ég
sneri mér við. Þá komst ég að
■ raun um, að hún var þama ekki
lengur. Ég leit líka kringum mig
og gáði að henni, — hún stóð
nokkuð frá, blóðrjóð í framan
og talaði við deildarhjúkrunar-
konu með alvarlegum svip. En
þó.tt Angela hafi kannski verið
rjóð varð ég þó ennþó blómlegri,
þegar ég sá, hver stóð beint fyr-
ir aftan mig og Ias auglýsinguna.
Þar sem ég gat ekki látið sem ég
sæi hann eklci, — stóð ég eins
og negld niður.
— Góðan dag, herra Warring,
—- og svo óskaði ég þess, að upp
eldi móður minnar sæti ekki
svona í mér. Venjuleg kurteisi
eins og barin er inn í böm, hæf-
ir ekki á sjúkrahúsi. Hér hitti
ung, kurteis kona ekki karl-
menn, sem hún kannaðist við,
heldur var hér um að að ræða
vesælan nema á fyrsta ári, sem
vogaði sér að ávarpa einn hátt-
settasta manninn á sjúkrahúsinu.
Og eftir svip yfirlæknisins að
dæma hafði hann ekki gleymt
því, að við vorum á St. Martins.
— Góðan dag, systir Standing.
Hann hélt áfram að lesa auglýs-
inguna.
Ég hikaði. Hann hlaut að hafa
heyrt, það, sem ég. hafði ætlað
Angelu að heyra. Ég velti því fyr
ir mér, hvort ég ætti að biðja
hana afsökunar, en ákvað að láta
það vera, það gerði aðeins illt
verra. Ég hélt í þess stað inn á
deildina á ofsa hraða eins og
Bennings sjálf væri á hælunum
á mér.
Og það var hún reyndar það,
sem eftir var dagsins. En að-
finnslur hennar fóru inn um ann
að eyrað og út um hitt. Ég hafði
um allt annað að hugsa þann
daginn en aðfinnslur hennar. Ro-
berts gladdi mig. Hann -var orð-
inn hressari og skrafhreifnari. —
14
Ég var ekki upp á marga fiska,
systir Standing, en herra Warr-
ing er búinn að tala vlð mig einu
sinni enn, að því er mér skilst.
Hann segir, að ég ætti ekki að
kenna mér nokkurs meins fram-
ar. Og vitið þér, systir. — Ég
finn, að hann hefur rétt fyrir
sér. Ég er einhvem veginn styrk
ari, þótt ég sé annars grútmátt-
laus, — eins og sagt er.
Ég var rétt að ljúka við að
ganga frá í þvottaherberginu, þeg
ar Bennings kom í eftirlitsferð.
— Systir Standing. Kopparnir
eru ennþá óhreinir. Gjörið þér
svo vel og hreinsið þá strax.
Hún strauk listann á skápn-
um. Það kom ekkert ryk á fing-
urinn, en hún hélt því fram, að
það væru einhverjir blettir á
mólningunni. Þér verðið að halda
þessu hreinu. Svo fór hún að
vaskinum.,.. Ef að þér láizð
vaskaborðið vera svona blautt
verða þvottaefnispakkarnir blaut
ir að neðan . . . og hún tók upp
einn — til þess að sýna fram
á sannleiksgildi orða sinna, — en
hún þurfti eklci að staðfesta orð
sín með fleiri umvöndunarsetn-
ingum, því að um leið og hún
tók pakkann upp fór botninn úr
honum og þvottaefnið fossaði nið
ur.
Ég stóð með stafla af kopp-
um í fanginu. — Ó, mér þykir
þetta mjög leitt, systir, sagði ég
afsakandi . . . Ó, það hefur farið
ofan á fæturna á yður. . . . Ég
skal sækja klút og þurrka þetta
upp . . . Ég horfði ekki á kopp-
ana heldur á þvottaefnið á fót-
unum á Bennings, svo að ég
gætti mín ekki nógu vel.
Koppahlaðinn hmndi niður í
vaskinn. Vaskurin nvar fullur af
heitu vatni, sem nú skvettist út
á gólf og samlagaðist þvottaefn-
inu á þann glæsileg?. íreyðandi
hátt eins og sýnt var á auglýs-
ingamyndinni utan á pakkanum
og gólfið og fætumir á Benn-
ings var í freyðibaði. Ég stóð
grafkyrr, ég vissi ekki, hvort ég
ætti að gráta eða hlægja. Benn-
ings var æfareið, — en hún
missti líka málið Hún stundi
bara, — systir Standing.
Ég hallaði mér upp að vaskin-
um og skalf af hlátri. Svo náði
ég mér í skrúbb og tusku og fór
að þurrka upp af gólfinu. Ég
var rétt að ljúka verkinu, þegar
yfirhjúkrunarkonan gægðist inn
um dyragættina.
— Hér er sannarlega þrifa-
legt, systir Standing, sagði hún
með viðurkenningarbrosi. —
Það gleður mig, að þér skuluð
taka vinnuna föstum tökum, —
en þér eigið ekki að þurfa að þvo
gólfið.
Ég sagði hinum stelpunum upp
alla söguna við kvöldverðarborð-
ið. Hugsið ykkur bara, að
mér var bara hrósað. Þið vitið
ekki, hvað það getur haft góð
áhrif á mann að fá svolítið hrós.
Þið skuluð bara sjá til í fram-
t,íðinni. Þið skuluð ekki geta
þekkt mig fyrir sömu manneskju.
Nú ætla ég að byrja nýtt og betra
líf. Ég ætla að hafa bæði augun
og eyrun opin, ég ætla að ganga
hægt og rólega og ekki segja neitt
óviðurkvæmilet. Ég skal svei mér
verða virðuleg í framkomu. Og
þið skuluð fá að sjá, að Bennings
sjálf hnékrýpur fyrir mér.
— En þú átt ekki að vinna
lengur hjá Bennings, hrópaði
Angela. — Skráin' er einmitt
komin upp á dyrnar hjá forstöðu
konunni. Ég sá hann í dag. Það
á að flytja þig frá Francis Ad-
ams í vikulokin, Rósa.
Ég vissi, að þær bjuggust við
þvi, að ég yrði himin lifandi, svo
að ég brosti út undir eyru. Stór
kostlegt, sagði ég og barði í borð
ið. Mig langar ekki til að fara
frá sjúklingunum mínum, en ann
ars er þetta bezta frétt, sem ég
hef fengið í mörg ár. Hvert á ég
að fara? Mér er svo sem alveg
sama, — allt er himnaríki borið
saman við Bennings.
Ráðskonan á heimavistinni
hrópaði til okkar og skipaði okk
ur að liafa hægara um okkur. —.
Lækkið dálítið röddina, systir
Standing, — ef þér viljið ekki
umfram allt, að allir taki þátt í
samræðunum!
— Nei, afsakið, systir, sagði
ég.
— Nýtt og betra líf — hvísl-
aði Ángela. — Sagðirðu það
ekki, Rósa? Róleg og virðuleg.
Ágæt lýsing á þér, elskan!
Bill Martin hringdi til mín um
kvöldið.
— Er það satt, að þú ætiir
ekki að fara, spurði hann.
— Þvi miður, já, svaraði ég.
Ég er enginn brautryðjandi, ég
hef ekki einu sinni minnstu löng
un til þess að taka þátt í upp-
reisn — og ég kýs friðsamt og ró
legt líf.
Hann hló. — Nú jæja, —
frændi gamli skilur. Það er bara
synd að þú missir af ballinu, ___
en ekkl er öll nótt úti enn. Við
sjáumst á deildinni bráðum.
Rósa.
— En ég verð þar víst ekki
lengi enn. Ég á að fara á mót-
tökudeildina um helgina, svar-
aði ég.
Hann blistraði. — Er það!
Þetta kalla ég fréttir!
— Hvers vegna? Er eitthvað
einkennilegt við það, að nemi á
fyrsta ári sé sendur á bá deild?
— Ó, taktu mig ekki of alvar
lega, svaraði hann hlæjandi. —
Jæja, við sjáumst þá þar.
Það skal verða lff í tuskun-
um!
— Hvers vegna?
— Vegna þess, að móttöku-
deildin er skemmtilegur staður,
sagði hann aðeins og lagði tól-
ið á.
6. KAFLI.
Ég hóf störf á móttökudeild-
inni eins og ráð hafði verið fyr-
ir gert ég sökkti mér strax svo
niður í starfið þar. að ég gleymdi
brátt ballinu, Bill og Bennings.
Ég gleymdi öllu nema því eina,
sem ég vildi þó gjaman leiða hug
ann frá, — Jake Warring. En
hann var sífellt með annan fót-
inn á móttökudeildinni, því að
hann rannsakaði hvem einasta
sjúkling, sem átti að leggjast á
skurðarborðið. Yfirlæknirinn á
lyflækningadeildinni, lierra
Spence, rannsakaði alla sjúkl-
inga, sem áttu að fara á hans
deildir, svo að þessir tveir stór-
Iaxar vora þarna á vakki dag-
inn út og inn.
Yfirh júkranarkonan á deild-
inni var í fríi, þegar ég kom, en
deildarhjúkranarkonan, systir
Davis gegndi hennar störfum.
Systir .Davis var grannvaxin, lag
leg stúlka. Engin af mínum ár-
gangi þekkti hana, svo að hún
var algjörlega óþekkt stærð.
Systir Davis heilsaði mér vin-
gjarnlega, þegar ég kom, svo
varð henni litið á hvítt beltið
mitt og hrópaði: — Ó, nei, —.
þetta getur ekki verið satt. Við
höfum þó ekki fengið einhverja,
sem er nýbúin með forskólann?
— Ég lcem af Francis Adams,
systir, sagði ég lcurteislega.
— Ég vissi, að við mundum fá
einhverja þaðan, en var alveg
viss um, að hún mundi að minnsta
kosti vera á öðra ári,- — sagöi
hún vonleysislega. — En það er
ekki yðar sök, systir Standing.
Ég vona bara, að þér bjargið yð
ur hérna, — við höfum ekki mik
inn tíma til að sinna kennslu,
— þess vegna kjósum við held-
ur að fá reyndar hjúkrunarkon-
ur. Þér verðið bara að gera yð
ar bezta og reyna að komast inn
í starfið eins fljótt og þér get-
ið, — en við skulum gera okk-
ar bezta til að hjálpa yður. Samt
er ég hrædd um, að yfirhjúkr-
unarkonan verði ekki hrifin, þeg
ar hún kemur aftur . . . Já, já,
sagði hún og brosti aftur vin-
gjamlega til min. Ég er viss um,
að yður gengur vel.
— Ég vona það, systir. Þakka
yður fyrir, systir. ég vona líka
innilega, að mér gangi vel, en
ég var ekki beinlínis bjartsýn,
þegar ég hugsaði til framtiðar-
innar.
Ég komst ekki í betra skap eft
ir því, sem á daginn leið. Ég byrj
áði á mánudegi. Móttökusalurinn
var þéttskipaður allan daginn.
Allt þetta fólk skelfdi mig, en
systir Astor, sem var nerpi á
..þriðja ári — og aðstoðaðiomig
þennan dag — lét sér fátt um
finnast. Þetta er fremur rólegur
mánudagur, tautaði hún. En
kannski það komi líka fleiri. þeg
ar líður á daginn. Mér finnst
skemmtilegast, þegar mikið er
að gera!
Ég sagði, að mér þætti líka
gaman að hafa mikið að gera,
— Eg fann ekki meiri hrísgrjón, svo að við verðum að notast
við hrísmjöl.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 23. iúlí 1963 15