19. júní - 01.05.1921, Qupperneq 2

82
19. JÚNÍ
Á að lögskylda ógifta móður
til að feðra barn sitt?
í hinu nýja lagafrumvarpi um af-
stöðu foreldra til óskilgetinna barna
eru engin ákvæði er gjöri móðurinni
þetta að skyldu. Oss er eigi kunnugt
um hvort þetta hafi nokkru sinni
verið lögboðið hér á landi, hyggjum
að svo sé eigi. En hinsvegar munu
klerkar í fyrri tíma, hafa, þá er þeir
skírðu óskilgetin börn, gengið allríkt
eftir að fá að vita faðernið. Var
það án efa sprottið af embættisár-
vekni þeirra, en eigi munu þeir hafa
haft neinn lagalegan rétt til þess,
enda eigi lialdið því til streitu ef
móðurin vildi eigi gjöra faðernið
uppskátt. Og aldrei mun neinni
þvíngun hafa verið beilt. Á siðari
áratugum mun þessi árvekni klerk-
anna hafa dofnað og víst er um það
að nú eru engin þau lög til, skráð né
óskráð, er knýja móður til að segja
til nafns barnsföður síns, óski hún
að láta það liggja í þagnargildi, og
sé fær um að standa straum af barn-
inu, án þess að leita til þess hjálpar
af almannafé, sveitarstyrks. En þegar
hagur móðurinnar er þannig vaxin,
eru í lögum fyrirmæli, er heimila við-
komandi yfirvöldum að grafast fyrir
um faðernið.
Um það, hvort nú skuli tekið upp
það nýmæli, að krefjast þess af liverri
ógiptri móður að hún skýri frá því
hver sé faðir að barni hennar, virð-
ist ætla að verða nokkuð önnur skoð-
un, en sú, er fram kemur í frumvarp-
inu. í Lögréttu 9. febr. ritar frú Björg
Blöndal um hjúskaparlöggjöfina og
vill hún láta lögbjóða, að mæður
skuli jafnan feðra óskilgetin börn sín.
Ástæðan, sem frúin færir fyrir því
er sú, að vöntun slíks ákvæðis geti
leitt til þess, að ríkir barnsfeður
kaupi lítilsigldar barnsmæður til að
þegja um faðernið, og með því sé
réttur barnsins fyrir borð borinn.
Þessi ástæða hefir að vísu við nokk-
ur rök að styðjast, en samt mundi
þeim, sem svo væri innrættur, að
hann vildi eigi kannast við barnið,
eða af tilliti til annara: eiginkonu,
unnustu eða ættingja, eigi þyrði að
gangast við því, varla verða skota-
skuld úr að kaupa einhvern karl-
mann, álíka lítilsigldan móðurinni,
til að gangast við faðerninu fyrir sig.
Annað eins og það mun nú hafa
verið brallað hér á voru landj. Pað
er því augljóst, að þar sem viljinn
væri nógur og getan til þess, frá föð-
ursins hendi, og samþykki móður-
innar fengist, mætti jafnan fara kring-
am þetta atriði, þó í lög væri sett.
Við þetta mundi ófeðruðum börnum
ef til viil fækka, en í stað þeirra
kæmu rangfeðruð.
Um þetta sama efni ritar ungfrú
Petrea G. Sveinsdóttir í Lögréttu og
vill hún að hverri móður sé gert að
skyldu að feðra barn sitt, að öðrum
kosti missi hún alt tilkall til barns-
ins og allan borgaralegan rétt. Minna
má nú gagn gera! Það er varla hægt
að trúa sínum eigin augum þegar
maður sér þetta refsiákvæði svart á
livítu. En ungfrú Petrea hefir ein-
göngu hag barnsins fyrir augum, og
henni virðist starsýnast á það, er