Óðinn - 01.07.1910, Blaðsíða 6

30
ÓÐINN
og ósjerhlífinn, reglusamur og ráðfastUr. Við þjóna
sína er hann mildur og mannúðlegur húsbóndi.
Og í allri umgengni er hann lipur og Ijúfmann-
legur, hreinn og heinn og blátt áfram. Hófsmaður
er hann í hvívetna. Hann er einkar orðvar og heyr-
ist aldrei taka þátt í ómildum dómum um náung-
ann. Hann er í fám orðum sagt — sæmdarmaður
að öllu og drengur góður.
Frú Eugonia Jakobína Nielsen er fædd á
Eyrarbakka 2. dag nóvemberm. 1850. Ólst hún
að nokkru leyli upp hjá foreldrum sínum, Guð-
mundi riddara Thorgrímsen og konu hans, Sylvíu
dóttur Nielsens verslunarstjóra á Húsavík, en að
nokkru leyli hjá Jakobínu frændkonu sinni og
manni hennar dr. Jóni Hjaltalín landlækni. Fjekk
hún þannig hið besta uppeldi. Hún hefur al-
mennings orð á sjer fyrir góða hússtjórn og reglu-
semi á hinu umfangsmikla, gestkvæma heimili sínu.
Enda getur vart híhýlaprúðari konu nje ástúðlegri
í viðmóti við æðri sem lægri en hún er. Eins er
hún orðlögð fyrir hjálpsemi sína og lijartagæsku
við bágstadda og fátæka. Hvar sem sorg eða hág-
indi ber að höndum, og hún nær til, er hún óðara
þar komin til að Ijetta byrðina, eftir því sem best
kemur sjer í hvert skifti. Bóndi hennar leggur
henni meðölin í liendur og notar lnin þau dyggi-
lega. Auk þess er hún ein af stofnendum »Kven-
fjelagsins á Eyrarbakkacc, sem í mörg ár hefur starf-
að til líknar sjúkum og bágstöddum þar. Hafa
þau Nielsenshjónin jafnan verið öruggir styrktar-
menn þess. Bindindismálinu ann hún hugástum
og hefur lengi verið góður Templar. Er mjög tví-
sýnt, að vínverslunin væri enn undir lok liðin á
Eyrarbakka, ef þau lijónin hefðu ekki stutt að því
með lipurð sinni og lægni. Söng og hljóðfæraslætti
ann hún mjög, er og sjálf með bestu söngkonum,
eins og margt af ættfólki hennar.
I stuttu máli á það við um frú Nielsen, að
hún er »sólin í húsinucc. Frá henni stafa fagnaðar-
geislar yíir heimilið og gestina og jafnframt yfir
gamalmennin, fátæklingana og sjúklingana í ná-
grenninu.
Bæði þau hjónin láta sjer mjög ant um menlun
æskulýðsins, og þeim er það mest að þakka, að á
Eyrarbakka er komin á fót unglingakensla. Og
oftar en einu sinni hafa þau borgað skólagjald
fyrir fátæk börn, sem annars hefðu ekki komist í
barnaskólann án þess, að viðkomendur þeirra þsegi
sveitastyrk. Og marga vetur hefur Nielsen sjálfur
kent yngissveinum leikfimi án þess að taka borgun
fyrir.
Loks er skylt að geta þess, að hinar virðulegu
móttökur við konungskomuna að Ólfusárbrú 1907
voru mest og best þeim Nielsens-hjónunum að
þakka. Ljetu þau ekkert til þess sparað, að þær
mættu verða hjeraðinu til sóma. Frá þessu mundi
gjör skýrt í ferðasögunni (Islandsfærden) heldur
en er, ef sá, er hana rilaði, hefði verið því nógu
kunnugur.
Br. J.
Aths. Grein þessi er skrifuð vorið 1909. En um síðastl.
áramót Ijet Nielsen af verslunarsjóiastörfum, en við tók tengda-
sonur lians .1. D. Nielsen, kvæntur Karenu dóttur lians.
IUtstj.
Tóan svanga,
Pað var um harða velrartíð,
jeg vissi tófu eina,
sem átti holu uppi’ í hlíð
i urð, á milli steina.
Hún kencli margra meina;
því vetrarfrostin voru svöl
og vos hún fjekk að reyna,
og svo var annað ógnarböl:
hún átti björg ei neina.
Til einskis var að veina.
Svo hljóp hún eina nepjunótt,
af nauðsyn bjargarfanga,
og langan veg hún vatt sjer skjótt
og veitti ljelt að ganga,
með lipra alla anga.
Ei minstu ögn af mat hún fann,
er mætti hressa svanga,
en eið með sjálfri sjer bún vann,
að sigra hungrið stranga.
Og leið hún þeyttist langa.
A óttu fann hún loksins lykt,
sem iífsins vonir glæddi,
og litla skinnið—laust við gigt —
sem leiftur þangað æddi
og góða krás nú græddi.
Fví þarna fann ’ún heilan hest;
ei húngrið lengur mæddi,
— en öllum getur yfirsjest —
og ótt og títt hún snæddi,
því ekkert hana hræddi.
Og hún varð södd. — Á sullarneyð
hún sá þar góðan endi,
og hugði’ að snúa heim á leið,
en hratt ei fótum rendi.
Hún deyfðar-drunga kendi.