Óðinn - 01.03.1911, Page 7

ÓÐINN
95
Ólafur Finnsson á Fellsenda.
Ólaf má hiklaust telja einn af mestu jaröarbóta- og
framkvæmdar-bændum pessa lands. — Hann byrjaði bú-
skap á Fellsenda vorið
1877, og bjó þar tyrst í 6
ár í fjórbýli. Flutti hann
svo paðan og bjó annar-
staðar i 5 ár. En pá fór
hann aftur að Fellsenda,
og liefur nú búið par á
allri jörðinni í 22 ár. Á
þessum árum hefur hann
unnið stórar jarðarbætur.
Jarðarbætur Olafs eru
mest túnasljettur og girð-
ingar. Hann hefur sljeltað
i túninu og grætt út yfir
30 dagsláttur. Túnið alt er
girt og mest úr grjóti, svo
og nátthagar, sem hann
hefur búið til. — Túnið á
Fellsenda gelur nú af sjer
um 600 hesta, enda er pað
í bestu rækt og meginhluli pess sljettur.
Af byggingum, sem Ólafur hcl'ur gert, má nefna i-
búðarhús steinsteypt, tvilyft með kjallara undir, 12x12
álnir á stærð. Við liúsið er skúr og geymsluhús, einnig
steinsteypt. Þá hefur hann og gert fjós, hlöðu og á-
burðarhús úr steinsteypu. Nýlega hefur liann og komið
upp fjárhúsi með steinsteyptum veggjum. Það tekur
yfir 300 fjár.
Ólafi voru veitt verðlaun úr sjóði Kristjáns IX. fyrir
framúrskarandi dugnað í búnaði, árið 1906.
Annars var það ekki tilgangurinn með pessum línum,
að segja æfisögu Olafs á Fellsenda. Til pess brestur
þann, er petta ritar, nægan kunnugleik. Aðeins skal
pess getið, að hann er fæddur 1. júlí 1852. Faðir hans,
Finnur Sverrisson, var ættaður frá Hundadal, en hjó
lengi á Háalelli, og var hann mikill jarðabótarmaður á
peirri tið. Móðir Ólafs hjet Pórdis Andrjesdóttir, ættuð
Irá Háafelli.
Ólafur kvæntist liaustið 1877. Kona hans er Guðrún
Tómasdóttir trá Skarði í Lundareykjadal. Hafa pau
eignast 7 börn, og eru prjú þeirra á lifi, 1 sonur og 2 dætur.
Ýmsum opinberum störfum hefur Ólafur gegnt.
Hann hefur meðal annars verið hreppstjóri i 24 ár.
S. S.
*
Eftirmæli.
Jeg syng ei ljóð um háan hlyn,
Er höfði drap á láð.
En lítinn kaldan kögursvein
Við kost af bræðra náð.
Það veikir humal kuldakvöl,
Og kvistur merki ber.
En minni um grænt og gróið vor
Er gimsteinn allra hjer.
Jeg undrast forsjón almáttugs
Frá elstu tima sögn,
Sem líður, þó að leyfi ei,
Að lamist smárra mögn.
Það skilja fáir skap pess barns,
Er skinið brast frá sól
Við ýting fóta auðnumanns
Ur insta kirkjustól.
Jeg elska forsjón almáttugs,
Sem öllum veitir frið;
Sein leggur pann, sem ekkert á,
Við auðkýfingsins hlið;
Sem lætur glóa geisla inn
1 grafarhúmiö dökt
Og vekur öfl í veru manns,
Svo verður hjartað klökt.
Pað vantar stundum vinahönd
Að veita lireppadreng,
Sem reyni’ að glæða lítið ljós
Og lina á hverjum streng.
En það er beiskja bikars lífs
Og barnið, sem jeg skil,
Hve pað er sælt mcð hálfan hleit
Ef hjartað finnur yl.
Er sólin reis úr ránarlaug
Og rósum stráði dal,
Pá hvarf hann burt að brauðsins leit
í bláan fjallasal,
Sem tók hann fast í faðminn sinn
Og fann, hve trútt hann vann.
Og pað er mcira en margur fær,
Og meira’ en pekti liann.
En timinn leið og andinn óx
Og öllum ljetti’ hann starf,
En vorsins bjarmi vanga strauk,
Svo vinnulúinn hvarf. —
Hver æskumaður á sjer von,
Sem ann og hefur skreytt,
Og pó hún stundum leiti lágt,
Við líf hans er hún skeytt.
Og vonin, hún er vörður manns
Og vökustundaljós,
Og hann er sæll, er fylgd pá fær
Að feigðarmyrkum ós;
Já, sælli’ að láta i einu önd
Og æskuvonaspár,
En standa liljóður eftir einn
Með opið hjartasár.