Óðinn - 01.03.1911, Síða 9

ÓÐINN
97
vjer höfum alið mestan aldur vorn í. Vjer erum nýir
menn i æðra heimi.
Sorg grætur i hljómi hljóðfæranna, og vjer sitjum
með tár í augum og hrygð í hjarta. Fögnuður hlær
og klappar leikandi lófum, og hjarlað hoppar i oss at
gleði, og hver taug kitlar af kæti. Gleðin brosir eins
og barn í draumi, og vjer sjáum bros og björt augu um
allan salinn.
Guð faðir, livað heimurinn er pó auðugur af fegurð
og fögnuði og gleði. Samræmi. Ef vjer opnum að-
eins skelina okkar ofur lítið og lofum sól og svölum
blæ að leika um okkur. Hvers vegna gerum vjer lif
vort að myrkheimi og skoðum heiminn gegn um skjá-
glugga eða móðugleraugu!----------
Loksins var Sverrir kominn niður í dalinn. I heima-
hagana. Ain rann lygn og breið eftir dalnum miðjum,
og vegurinn lá oftast rjett eftir bökkunum. Nema par
sem áin rann í alt of stórum bugðum.
Hjer var alt saman óbreytt enn. Enginn asi á neinu.
Pað sýndi vegurinn best. Jafn langur og krókóttur.
Jafn djúpir troðningar og jafnvel dýpri en áður. Maður
rak sumstaðar fæturna í barmana og varö aö gæta sín
vel að detta ekki af baki.
Ekki liggur á, nóg verður blíða í nótt. — Og hetri
er krókur en kelda! — Já, pað sögðu afar vorir, og
sama sögðu vegir og mannvirki pann dag í dag.
Alt saman var svo hjartanlega islenskt, svo broslegt
og harnalegt. En pó svo frumlegt og ósnortið, að Sverri
varð beinlínis heitt um hjarta.
Hann var meira að segja rnjög eflns um pað með
sjálfum sjer, hvort betra væri:
Heimurinn fyrir handan hafið, stór og auðugur með
allar sínar járnbrautir og sporvagna, ferð og flug, stunda-
leysi og óró, eyrðarleysi og smáskamtatilfinningar. —
Eða. — Litla landið norður i höfum, með króka og
keldur og broslegu bernskusniði, en ósnortið og ónumið
land viða vegu, og ótal mörg framtíðarskilyrði.
Hjer ælti »siðmenningin« að koma á alveg sjerstakan
hált, með í s 1 e n s k u sniði, eftir okkar pörfum og stað-
háttum. En ekki ljeleg stæling eftir öðrum löndum.
Eins og t. d. sumar af pessum fáu brautum sunnanlands.
Ófærar í öllum leysingum og rigningum fram á mitt
sumar sökum hroðvirkni og vankunnáttu, og illfærar
endranær af hirðuleysi og vanrækslu. — Eða pá timbur-
húsin í liöfuðstaðnum og kauptúnunum! Allflest. Svij>-
lausir kumbaldar, gráir fyrir járnum. Kaldir og lekir.
Óvistlegir. — Og margt fleira. —
Hvað hjer var annars margt og mikið að gjöra.
()g hvilíkt starfssvið fyrir unga menn og efnilega með
ojiin augu og ærlegan vilja!
Valur var farinn að greikka sporið, en pótti taum-
haldið fremur strítt. Hver hreyfing var leikur stæltra
vöfða, og höfuðið hneig og reis af ákafanum. — Hann
pekti vel harðvellisgrundirnar fram með ánni.
Sverrir var nýbúinn að hafa hestaskifti, og var Valur
pví ópreyttur. Enda fjekk hann lausan tauminn með
köflum. Sprettirnir voru stuttir en tíðir. Pað mundi
Sverrir frá bernsku að talin var besta reiðin.-----
Miðnætti. — Heiður himinn. Kyrð milli hafs og
hlíða. Mýrfugl flaksar upp með tiðum vængjaburði.
Flokkar sig og fyllir loftið kvaki og klið. Andir rista
straumrönd í lygnar ár og leita undan landi með unga-
hópinn á eftir sjer, »kvakka« móðurlega og skima á báða
bóga. Straumhanar synda hvikult og drepa höfði ótt
og títt.
Uppi á bæjunum blasa við pil og gluggar. Ilundar
stökkva upp með gelti og gjammi. Smápagna svo aftur.
Eitt og eitt ólundar-letibofs. Leggjast svo aftur fram
á lappirnar á bæjarstjettinni.
Á einum bæ skamt frá götunni liggur ung stúlka
úti í opnum dyraloftsglugga, styður hönd undir kinn
og horfir yfir pveran dalinn. — Bær blasir við hinu-
megin. — Ennið er bjart, og hárið mikið og Ijóst. Hand-
leggurinn hvítur og mjúkur, par sem nátttreyjan hylur
hann eigi. —
Heslar meöfram reiðgötunum lyfta höfði og hneggja.
Sumir snúa sjer við, aðrir koma hlaupandi spölkorn
háleitir og hnarreystir, gera svo stóran bug á leið sína
og fara aftur að bíta.
Fje hleypur upp úr laut og ritar slóð i döggvott
grasið. Snýr svo við og glápir. Hlej'pur svo aftur á
stað í kippóttum sprettum. —
Næturkyrðin sigrar alt. Vindur heyrist varla anda.
Pað bærist ei blað fyrir vindi. Loftið er prungið pung-
um nið, er svæfir alt.
Lífið sefur. Öll pau hljóð, sem háværust eru á dag-
inn, pagna nú í svefns örmum. Það er pví eins og
megnasta hjáræmi að heyra vængjapyt fugls, hestshnegg
eða hófatak á grjóti.
En náttúran vakir. Móðirin sefur ekki. Óli pau hljóð,
sem pegja á daginn, losna nú úr læðingi og fylla geim-
inn milli fjalla. Fað er næturkyrðin, samræmi huldra
hljóma, er hrífa og svæfa. Vagga oss í dúnmjúkum,
ilmsætum hljómbylgjum. I*agga alt.
Draumbjarta íslenska sumarnótt.-------
A báða bóga liggur nýslegið hey í flekkjum. Sum-
staðar garðað í mjúkum lognöldum, og glitrandi dögg-
vott engiö alt í kring eins og lognskær haflötur. Sterkur
ylmur frá brekkum og börðum. — —
Senn roðar sól fjöll. Fuglar vakna og fylla loftið
kvaki. Morgunblær bregður blundi, og smýgur gegn um
engið, svo grasið liðast i mjúkum gulgrænum bylgjum
yfir haf sveitabóndans.
Sólin strýkur mjúkum höndum niður um kinnar
fjallatindanna og perrar af peim næturblámann. — Á
stöku stað fer að glitra i glugga, og hani gelur langt í
burtu.-----
Loksins! Loksins! Fram hjá siðasta bænum.
Á spretti ylir grundirnar og melinn. Loksins er hann
á föðurleifð sinni. — Hann fer af baki, dýfirhendi í ána
og dreypir á enni sjer.
Valur hendist á spretti frá ánni og heim á hvarf-
hólinn.
Bærinn blasti við honum.
Fá fór fyrir honum eins og hverjum peim, sem yfir-
bugast at tilfinningum sínum og eðlishvöt, svo skyn-
semin kemst par eigi að með bollaleggingar sínar. Hann
pakkaði guði fyrir alt og alt. Og pessa stund sjerstaklega.
Og honum varð svo ljett um hjarta, eins og pegar hann
var barn. —