Óðinn - 01.03.1911, Qupperneq 10

OÐINN
08
Hann nam staðar og horði liugfanginn á bæinn. —
Aldrei hafði hann litið fegurri sýn. Pilin voru hvítmáluð
og þekjan fagurgræn. Lengst til hægri var smiðjan,
svo skemman, baðstofan og »stofan«, og svo eldhúsið.
Strompurinn var hár og nýlegur. Gamla hálftunnan var
horfin. Sólin glitraði i gluggann á bæjardyraloftinu, þar
sem hann hafði sofið í gamla daga. Og liann sá, að
það voru fannhvít gluggatjöld í stofunni. Tvær hrífur
stóðu upp við bæjardyraþilið. Og gulflekkóttur köttur
svaf á reiðingi við skemmudyrnar.
Bærinn blasti við langar leiðir á hæð, rjett undir
hlíðinni. Og bæjarlækurinn hvitfyssaði i túnjaðrinum
eins og í gamla daga, þegar hann var aö búa sjer til myllu
við Litlafoss. Fyrir neðan lágu sljettar grundir og mýrar-
flákar fram með læknum báðu megin. Ágætis engi. —
En hvað túnið var orðið sljett! Allar þúfur horfnar.
Og þó voru ekki nema nokkurir smáblettir sljettaðir, er
hann fór að lieiman. — l’abbi hans hafði gert það í elli
sinni, er hann — sonurinn — átti að gera! — Og þarna
var komin stór, járnvarin hlaða að bæjarbaki, og bú-
peningshúsin öll járnvarin, stór og rúmgóð. — —
En hvað var að tarna! Var það ekki reykur, sem
gaus upp úr eldhússtrompinum! Jú.svo sannarlega var
það reykur, og klukkan þó ekki 5 um morguninn. —
»Nú er mamma komin á fætur og farin að hita
kafíið, og þá er mjer óhætt að fara inn«, rann honum
í hug af gömlum vana, frá því er hann var barn og
vakti yfir túninu. Svo brosti hann að hugsun sinni og
reið stilt heim að bænum.---
Helgi Vallýsson.
Sl
TVÚ KVÆÐI
EFTIR JÓNAS GUÐLAUGSSON.
IIEIM.
Nú hruri’ eg streng og slíðra brund
af sterkri, djúpri þrá.
Jeg heilsa þjer gamta, harða land
svo hátt þar norður í sjá!
Þú lokkar enn svo hreint og liátt
með hörkusvip á kinn,
og dregur heim yfir djúpið blátt
hinn dœmda soninn þinn.
Jeg gleymi hrópi, hermd og smán,
lœt hjartað tauminn fá.
Sem róllaust trje jeg er þín án,
þú œttland norður í sjá.
Sem örn í búri’ eg sit við sjá
og svífa vildi braut,
að líla fjöll þín himinhá
og heiðra jökla skraut.
Að lieyra stormsins sterku raust
og stoltra fossa nið,
þitt stjörnuhvelfda, heiða haust
með hárra nátta frið.
Að heyra’ ið forna hreina mál
með hljómsins slerka gný,
og reyna aftur orðsins stál
við íslensk vana-þý.
Að berjasl og að hljóla högg
til heilla landi og þjóð,
og vekja aftur viljans rögg
og verma’ ið kalda blóð.
Að leika á streng og bregða brand
og björg þín klæða há,
mitt hjarta-land, þú harða land
svo hátt þar norður í sjá.
SKILNAÐUR.
Yfir himinsins skarlat leið skykkjan af nótt
eins og skuggi frá fjarlœgum hœðum,
er steyptist sem bylgja frá austrinu ótt
og andaði hljólt
yfir bálför af bliknandi glæðum.
()g hjarta vors skarlal varð lijúpað af nólt
eins og helblámi í deyjandi glœðum,
það skreið einhver drungi yfir skap vorl og þrótt
svo skjálfandi hljótt
eins og skuggi frá fjarlœgum hæðum.
Svo kváðu við bjöllur. Þá kvöddumsl við fljótt,
þú lwarfst eins og roðinn af hæðum.
Það brast eins og strengur í hjarta mjer hljótt,
er hin luimdjúpa nótt
helti burtu þeim bliknandi glæðum.
Prcntsmiöjan Gutenberg.